Μέρες του 2012

13:48 21/1/2012 - Πηγή: Athina984

του Βαγγέλη Καργούδη

Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.

Φοβάμαι
του Μ. Αναγνωστάκη
Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία -μεσούντος κάποιου Ιουλίου-
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».

Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.

Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου 'κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις

κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.

Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».

Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.

Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.

Νοέμβρη του 83 είναι γραμμένο το ποίημα αυτό του Μανόλη Αναγνωστάκη.
Του "γείτονά" μου ντε, κατά πως κολακευόμουν να νοιώθω.
ΕΚΕΙ, στη Χρυσοστόμου Σμύρνης, τη μικρή κάθετη που ενώνει διαπερνώντας τες
Τσιμισκή και Μητροπόλεως και Παλιά Παραλία, στη Σαλονίκη.

ΤΟΤΕ, εκείνα τα χρόνια τα ζόρικα των αρχών των 70ς,
όταν καμάρωνα πως είχα πια κι εγώ καταφέρει να κάνω «σπιτικό», νοικοκυριό,
για πρώτη φορά μακριά απ' των γονιών τη φροντίδα,
δίπλα ακριβώς στο Βιβλιοπωλείο "ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ",
δικό του και της Νόρας της Αναγνωστάκη.

«Σπιτικό» τρόπος του λέγειν δηλαδή,
μια στέγη υποτυπώδης ήταν περισσότερο, που θα φίλευε μια ζωή φοιτητική,
(ανέμελη λένε, αλλά μην τα πιστεύετε αυτά, τουλάχιστο για ΤΟΤΕ).

«Ζωή φοιτητική» πάντως, για τότε τουλάχιστο, σήμαινε κυρίως  όνειρα.
Όνειρα πυρετικά, για συμμετοχή, όνειρα για «προσχώρηση» πιο σωστά,
σ' αυτά που η ζωή, -πυρετική κι' αυτή ΤΟΤΕ, πυρέσσουσα πιο σωστά-
φώναζε πως εγκυμονούσαν οι μέρες εκείνες οι ζόρικες.

Κι' όλο -θυμάμαι- καμωνόμουν, πως "κατά τύχη" πέρναγα,
«απ' του Μανόλη» το ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ.
(έτσι με το μικρό του μιλούσαμε όλοι για αυτόν και μεγαλοπιανόμασταν),

Κάποια δήθεν λεπτομέρεια πραχτική μ' έφερνε όλο και πιο συχνά,
-υπήρξαν μέρες που αυτό το «συχνά» σήμαινε πεντ-έξι φορές την ίδια μέρα-
στο κατώφλι του, να μπορώ "ανεπαισθήτως" να "υπεξαιρώ" λόγια του & σιωπές...
Και μαζί με τα δικά του λόγια και τις δικές τους σιωπές, να μαζεύω λόγια & σιωπές
όλο και περισσότερων ανθρώπων, πού 'νοιωθαν πως εκεί, στη "ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ" του Αναγνωστάκη,
μπορούσαν να μιλούν & να σχεδιάζουν τις μέρες που,
δεν μπορεί, όπου νά 'ναι πλησίαζαν ΤΟΤΕ...

Γενάρης  ζόρικος του 2012 σήμερα, με τις μέρες να περνούν όλο και πιο βασανιστικά,
σαν τα δό