Μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία

06:33 2/6/2012 - Πηγή: Athina984

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη 

Κι ενώ σύσσωμο το πολιτικό σύστημα πασχίζει εναγωνίως να διασωθεί από το σάρωμα της ιστορίας, οι πολίτες της χώρας επιμένουν μανικά να κυνηγούν χίμαιρες και να καλλιεργούν αυταπάτες, πιστεύοντας πως όλα μπορούν να γίνουν όπως πριν, δίχως να αλλάξει το παραμικρό.

Δε φταίνε αυτοί. Έτσι έχουν συνηθίσει, αυτό έχουν μάθει. Δυσανασχετούν με το σύστημα, αλλά δε θέλουν να πειραχτούν κατ’ ελάχιστο τα προνόμια των συντεχνιών, οι οποίες πνίγουν κυριολεκτικά τη ζωή του πολίτη, μέσα από ένα πολυδαίδαλο σύστημα μικρών αλλά, φευ, ανίκητων εξουσιών.

Δε

φταίνε αυτοί. Εδώ και σαράντα χρόνια, το περίφημο «κοινωνικό συμβόλαιο» της Μεταπολίτευσης, ενθαρρύνει και υποθάλπει την αντίληψη περί ήσσονος προσπάθειας, σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής και οικονομικής ζωής. Από το «όχι στην εντατικοποίηση των σπουδών», μέχρι τους αγώνες για την κατάργηση των εξετάσεων του ΑΣΕΠ για τους εκπαιδευτικούς, το μοτίβο ήταν ένα και το αυτό: να κάνω όσα μπορώ λιγότερο, να αμειφθώ όσο το δυνατόν περισσότερο.

Με αυτές τις αντιλήψεις γαλουχήθηκαν, μεγάλωσαν και εντάχθηκαν στην κοινωνία δύο ολόκληρες γενιές. Με αυτές τις αντιλήψεις διαλύθηκε ο παραγωγικός ιστός της χώρας, το εκπαιδευτικό σύστημα, η έννοια της ατομικής και συλλογικής ευθύνης, η έγνοια για τις επόμενες γενιές. Σύνθημα και μότο ζωής: ζήσε εσύ κι άσε τους άλλους να πεθάνουν. Ζήσε το σήμερα κι αύριο έχει ο Θεός.

Τώρα όμως, ήρθε ο κόμπος στο χτένι. Ακόμη και αυτή η άγονη αντιπαράθεση «μνημόνιο – αντιμνημόνιο» έφτασε στο τέλος της. Καλά περάσαμε δυο χρόνια, όπου επειδή δεν μπορούσαμε να χτυπήσουμε τον γάιδαρο (το προβληματικό μοντέλο που κατέρρευσε), χτυπούσαμε το σαμάρι (το μνημόνιο).

Τώρα τα ψέματα σώθηκαν. Η χώρα κινδυνεύει να βρεθεί στο περιθώριο της παγκόσμιας κοινότητας, να αντιμετωπίζεται ως ένα κακομαθημένο παιδί που δε θέλει να διαβάσει τα μαθήματά του και συνεχίζει να παίζει παιχνίδια στο play station που του αγόρασαν με δανεικά οι γονείς του.

Συνεχίζοντας να συμπεριφέρονται, θαρρείς και ζουν σε μια εικονική πραγματικότητα, πολιτικό σύστημα και κοινωνία, το μόνο που κάνουν είναι να επισπεύδουν τον ερχομό μιας αυτοεκπληρούμενης προφητείας. Μιας προφητείας που όλοι στα λόγια απεύχονται μα που με τις πράξεις τους, δείχνουν ότι την περιμένουν.

Οι επερχόμενες εκλογές γίνονται για να βρεθεί λύση στο πρόβλημα διακυβέρνησης της χώρας. Μακάρι. Πολύ φοβάμαι όμως ότι στην ιστορία θα μείνουν ως η μεταβατική περίοδος και για άλλη μια εκλογική αναμέτρηση. Μια εκλογική αναμέτρηση που θα γίνει σε μια εντελώς διαφορετική χώρα. Μια χώρα που θα μετράει και θα γλείφει τις πληγές της για πολλές δεκαετίες.