Μια μικρή νίκη

10:14 13/8/2014 - Πηγή: Athina984

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Το καλοκαίρι δεν είναι παρά ένα χορταστικό βύζαγμα της ζωής. Είναι αδύνατο να ζεις σε τούτο τον τόπο και το καλοκαίρι, με το εκτυφλωτικό φως την ημέρα και την μυσταγωγική σκοτεινιά τη νύχτα, να μη θες να ρουφήξεις με όλα σου τα κύτταρα το θαυμαστό φαινόμενο της ζωής.

Η

ζωή με τη μεσολαβητική της δύναμη, η ζωή ως γυμνή φιληδονία, η ζωή ως λαμονκόπημα στα ρηχά μα και στα βαθιά ταξίματα του παρόντος και του μέλλοντος, αυτή η πολύτιμη ζωή που μας φαίνεται αυτονόητα ειρηνική και ευημερούσα, δεν είναι για άλλους ανθρώπους το ίδιο.

Η Μεσοποταμία φλέγεται γεμάτη συγκρούσεις θρησκειών και πολιτισμών, η Αφρική όταν δεν εξοντώνει τους κατοίκους της με παρατεταμένες ξηρασίες, γίνεται το καταφύγιο παραφρόνων και άπληστων που θέλουν να ληστέψουν τα σπλάχνα της και να θανατώσουν τους κατοίκους της. Αυτά είναι δύο μόνο παραδείγματα από τον ταραγμένο, γεμάτο αίμα, πόνο και δυστυχία κόσμο μας. Αυτό που είναι αυτονόητο για μας, είναι πολυπόθητο ζητούμενο για τους άλλους. Η μοίρα όμως κοινή.

Με απερίγραπτη απληστία αλλά και με αυθεντική αγαλλίασης ο άνθρωπος απολαμβάνει τη ζωή. Με τις δυσκολίες της, τις ανηφόρες της, τις διαρκείς ορθοπεταλιές της. Γιατί τίποτα δεν είναι εύκολο, τίποτα δεν είναι αυτεξούσια αλήθεια.

Ο τόπος ο δικός μας, γνωστός πιο πολύ για τις περιόδους διχόνοιας και εμφύλιων σπαραγμών, βιώνει εδώ και σαράντα χρόνια μια περίοδο πρωτοφανούς πολιτικής σταθερότητας και δημοκρατικής ρύθμισης των κανόνων κοινωνικής συμβίωσης. Όχι ότι δεν υπάρχουν προβλήματα. Υπάρχουν πολλά και σοβαρά. Λύνονται όμως ή καταβάλλεται προσπάθεια να επιλυθούν μέσα σε ένα πλαίσιο συνεννόησης, δίχως τη βοήθεια των όπλων και της αιματοχυσίας.

Όταν το 2012 η κρίση είχε φτάσει στο απόγειό της, όταν τα πνεύματα στη χώρα ήταν οξυμένα, όταν βρισκόμασταν στο χείλος ενός γενικευμένου αλληλοσπαραγμού και βιώναμε συνθήκες εμφυλίου πολέμου χαμηλής έντασης, υπήρξαν φωνές αλλοφρόνων και παραφρόνων που ζητούσαν οι μεν τη σύσταση "λαϊκών δικαστηρίων" και οι δε "στρατοδικείων". Ελαφρά τη καρδία οι θανατολάγνοι εύχονταν και ευαγγελίζονταν έναν ακόμη εμφύλιο πόλεμο. Ηδονίζονταν σε ιδιωτικές και δημόσιες συζητήσεις με την ιδέα ενός λουτρού αίματος στον τόπο τούτο, θεωρώντας πως μόνο μέσα από την αλληλοσφαγή μπορεί να επέλθει η κάθαρση για υπαρκτά ή ανύπαρκτα ατομικά ή συλλογικά ατοπήματα. Διαγωνίζονταν για το ποιος θα πρωτοκάνει την πιο εξωφρενική, μισαλλόδοξη και απειλητική δήλωση, προκειμένου είτε να σοκάρει το περιβάλλον του είτε να αποσπάσει εύσημα από τους οπαδούς και ακολούθους τους. Ήταν η εποχή μιας γενικευμένης τρέλας, όπου κάθε είδους παράνοιες βγήκαν στην επιφάνεια και απέκτησαν μικρούς και μεγάλους, προβεβλημένους και άγνωστους κήρυκες. Ήταν η εποχή που τρόμαξαν πολλοί, γνωρίζοντας πως ο τόπος δε θα ορθοποδήσει ποτέ στην απευκταία περίπτωση που το πάνω χέρι θα το έπαιρναν οι μισαλλόδοξοι τρελοί.

Η θέληση για ζωή νίκησε αυτή τη θανατηφόρα ασθένεια. Απομόνωσε και περιθωριοποίησε όλους εκείνους που επένδυαν στην καταστροφή αντί για τη δημιουργία. Οι άνθρωποι γύρω μας επέλεξαν τη ζωή αντί για το θάνατο, τη συγχώρεση αντί την εκδίκηση, την προσπάθεια αντί την παραίτηση.
Το δύσκολο καλοκαίρι του 2012 διαδέχτηκαν τα επόμενα. Η κατάσταση στην πατρίδα μας δε βελτιώθηκε πολύ, μα, όπως πάντα, οι άνθρωποι αναζητούν και βρίσκουν την παραμυθία και την ελπίδα στα μικρά και πολύτιμα της ζωής δώρα. Και αυτή είναι μια μικρή και περίτρανη νίκη.