«Να δίνουμε αφορμές για επικοινωνία»

21:42 23/3/2011 - Πηγή: Athina984

Ο ηθοποιός Χρήστος Λούλης μιλά στη Νικολέτα Μακρή για την ηθοποιία, το ρόλο των κριτικών και των δημόσιων σχέσεων στο χώρο του θεάματος και τη «δική» του Αθήνα. «Θα ήθελα να υπάρχει μια προς τα έξω διάθεση, προς το δημόσιο χώρο», λέει.  Τι ήταν αυτό που σας ενέπνευσε στην υποκριτική ;Έχω ακούσει πολλά ωραία λόγια για την τέχνη που υπηρετώ, όπως το ότι ο ηθοποιός είναι ένα μέσο, σαν ένα μέντιουμ, που έρχεται σε επαφή με συγγραφείς που έχουν φύγει από αυτή τη ζωή, όπως το ότι η δουλειά του ηθοποιού είναι σοβαρή, γι' αυτό δεν πρέπει

να ασχολείται κανείς σοβαρά με τον εαυτό του. Εμένα με ενέπνευσε - φαντάζομαι στα 19 μου χρόνια που αποφάσισα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός - μια αίσθηση παιχνιδιού, μια αίσθηση εξερεύνησης κάθε τι αγνώστου και ταυτόχρονα μια ευκαιρία να χρησιμοποιώ το σώμα μου στη δουλειά μου. Το 2003 τιμηθήκατε με το βραβείο Χορν. Τα βραβεία αποτελούν εφαλτήριο για την ανάδειξη ενός ηθοποιού στον ελληνικό χώρο ;Τα βραβεία αποτελούν εφαλτήριο για την ανάδειξη ενός ηθοποιού σε όλο τον κόσμο. Γιατί είναι ένα μέσον που σε κάνει αυτόματα και πολύ γρήγορα γνωστό - σε έναν συγκεκριμένο βέβαια κύκλο ανθρώπων που παρακολουθεί τις συγκεκριμένες εξελίξεις - γι' αυτό και ασχολούνται μαζί σου τα περιοδικά και οι εφημερίδες. Όπως στο εξωτερικό, έτσι και στην Ελλάδα αλλά σε πιο μικρή κλίμακα, γρήγορα νιώθεις ας το πούμε "φτασμένος". Νιώθεις ότι κάτι έκανες. Το κακό είναι ότι καμιά φορά σε κάνουν να αισθανθείς ότι τελείωσες πια. Δεν πρέπει να ξαναδουλέψεις ποτέ. Πήρες το βραβείο σου. Εσείς το νιώσατε αυτό το συναίσθημα ;Ένιωσα ότι παίρνοντας το βραβείο με έχει δεχτεί στην αγκαλιά του ο θεατρικός χώρος. Ευτυχώς εκείνη την περίοδο δούλευα με ανθρώπους που δεν με αφήναν σε χλωρό κλαρί και γρήγορα ξανακατέβηκα στη γη. Τι θυσίες επιβάλλει η καριέρα του ηθοποιού ;Η πρώτη θυσία είναι ότι δεν ζεις μαζί με τους άλλους ανθρώπους , δηλαδή όταν το βράδυ οι υπόλοιποι άνθρωποι διασκεδάζουν εσύ δουλεύεις, όταν οι φίλοι σου μπορούν το Σαββατοκύριακο εσύ έχεις ελεύθερο χρόνο τη Δευτέρα. Βέβαια όλα αυτά εξαρτώνται και από το πού δουλεύεις. Αυτές οι θυσίες που αναφέρω ισχύουν περισσότερο για τους ηθοποιούς του θεάτρου. Μια άλλη θυσία είναι ότι άμα γίνεσαι γνωστός, έστω για λίγο, χάνεις ένα μέρος της ιδιωτικότητάς σου και αυτό το μέρος αρκεί για να σε κάνει να πιστέψεις ότι δεν έχεις να κρυφτείς πουθενά, αν και σε κάποιους μπορεί να φανεί κάπως οξύμωρο. Επειδή η φύση της δουλειάς είναι τέτοια, οι θυσίες είναι πολλές και στο σωματικό επίπεδο. Θυσιάζεις σωματική ακεραιότητα, σωματική αλλά και πνευματική υγεία. Κάποια στιγμή μετά από χρόνια θα έχει καταπονηθεί ο οργανισμός σου. Παλιότερα τα ένσημα των ηθοποιών ήταν βαρέα και ανθυγιεινά. Η δουλειά του ηθοποιού είναι σωματική - το εργαλείο του είναι το σώμα του. Περισσότερο πνευματική δουλειά είναι του σκηνοθέτη. Το κυριότερο πάντως είναι ότι θυσιάζεις μια κανονική ζωή που έχουν οι περισσότεροι άνθρωποι.Στο ξεκίνημα της καριέρας σας αρνηθήκατε τον ρόλο του Άμλετ στο Εθνικό Θέατρο. Ποιος ήταν ο λόγος ; Η πρόταση του Μιχάλη Κακογιά