«Να περιμένετε το αναπάντεχο»

14:58 4/3/2012 - Πηγή: Athina984

Μια από τις αυθεντικότερες και θεατρικότερες φυσιογνωμίες της ροκ, ο Θεός του Πυρός της Κολάσεως, κατά κόσμον Άρθουρ Μπράουν, επιστρέφει μετά  από καιρό στην Αθήνα για μια εμφάνιση στο Gagarin 205, την Παρασκευή 9 Μαρτίου. Η συνέντευξη-συνομιλία του με τον Γιώργο Βουδικλάρη παρουσιάζει τη συναρπαστική πορεία αυτού

του ασυνήθιστου ανθρώπου.

Είναι χαρά μου που μιλώ μαζί σας! Θα ήθελα να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Πότε πρωτομπήκε στη ζωή σας η μουσική;

Όταν ήμουν πολύ μικρός. Ο αδελφός μου κι εγώ τραγουδούσαμε μαζί ντουέτα μέχρι που άρχισε η φωνή του να «σπάει», κι ο πατέρας μου έπαιζε τζαζ πιάνο, ήταν αυτοδίδακτος. Κι η μητέρα μου είχε πολύ ωραία φωνή. Και βέβαια εκείνη την εποχή, όταν πήγαινες στο σχολείο, το πρώτο πράγμα που έκανες ήταν να ψάλλεις ύμνους κάθε πρωί. (Γέλια). Η μουσική λοιπόν ήταν παντού, και με μαθήματα μουσικής. Υπήρχαν πανηγύρια όπου έρχονταν οι άνθρωποι του τσίρκου, άνθρωποι από διαφορετικά μέρη του κόσμου που έπαιζαν παράξενη μουσική... Αυτό ήταν το ξεκίνημα. Αργότερα ήρθε η διάθεση να το κάνω επάγγελμα, κι αυτό συνέβη μετά από τη ζωντανή εμπειρία μιας συναυλίας όπου είχα πάει, ήταν ένα παραδοσιακό συγκρότημα τζαζ. Εκεί άφησα πίσω το σώμα μου κι όλους τις φυσιολογικούς περιορισμούς του μυαλού κι όλα τα άλλα, κι όταν επέστρεψα είπα: αυτό θέλω να κάνω! Και το έκανα!

Ένα από τα πράγματα που μου έκαναν αμέσως εντύπωση είναι πως έχετε σπουδάσει πολλά και διαφορετικά πράγματα στη ζωή σας.

Ναι. Έχω ένα μυαλό σε εγρήγορση, και του αρέσει να το κάνει αυτό. Το αφήνω λοιπόν να ασχολείται με πράγματα κάθε είδους. Στην πραγματικότητα, τα πάντα με ενδιαφέρουν! Όποτε λοιπόν προσεγγίζω ένα χώρο, προσπαθώ να μάθω κάτι γι αυτόν. Νομίζω πως υπήρξατε ένας από τους πρώτους ανθρώπους σε αυτό που ονομάζουμε ροκ μουσική, που είχε κάνει σπουδές θεάτρου πριν ανέβει στη σκηνή. Δεν έκανα συμβατικές θεατρικές σπουδές, αν και ήδη από το σχολείο είχαμε προσεγγίσει το σύγχρονο θέατρο, και βέβαια όλο το Σαίξπηρ. Κάτι που θυμάμαι ιδιαιτέρως είναι ένα θεατρικό έργο του Τ.Σ. Έλιοτ, το «Φονικό στην εκκλησία», όπου συνέβαινε ένας φόνος. Κι ενώ όλοι οι φωτισμοί ήταν κανονικοί, όταν έγινε ο φόνος στην εκκλησία, όλα τα φώτα κι οι σκιές έγιναν κόκκινα. Και σκέφτηκα: «Α! Για δες!». Το θυμάμαι πολύ συγκεκριμένα. Είπα: Να που μπορείς να αλλάξεις εντελώς την πρόσληψη των ανθρώπων και με οπτικά μέσα εκτός από την πλοκή. Κι αυτό είχε μεγάλη επιρροή πάνω μου όταν μπήκα στη μουσική.

Και περάσατε κι ένα διάστημα στο Παρίσι τότε;

Αααα ναι, (γέλια), ήταν υπέροχα! Μου άνοιξε πολύ το μυαλό, εξουδετέρωσε μεγάλο μέρος της παιδείας μου από την οικογένεια και το σχολείο, και μου επέτρεψε να ξεσαλώσω όσο ήθελα! Τριγύρισα στη Μονμάρτη, τη συνοικία των καλλιτεχνών, που τότε ήταν ακόμη πολύ έξαλλη, και πέρασα καταπληκτικά. Και ήρθαμε σε επαφή και με το καινούριο θέατρο που τότε ξεσπούσε... Κι επειδή ήμασταν εκεί με κρατική υποτροφία, γνωρίσαμε τον Ζωρζ Πομπιντού, τον Σαλβαδόρ Νταλί… Γνωρίσαμε και πολλούς νεαρούς μπήτνικς... Θυμάμαι πο