Νόμος και τάξη – Φωτιά και τσεκούρι

06:40 29/4/2012 - Πηγή: Athina984

του Βασίλη Πάικου

«Δεν θέλω να συγκυβερνήσωμε το χθες», δήλωσε την περασμένηΠέμπτη στο «Ζάππειο-4» ο ΑντώνηςΣαμαράς. Αναφερόμενος στο ενδεχόμενοκυβερνητικής συνεργασίας της Ν.Δ. με τοΠΑΣΟΚ. Θα μπορούσε άνετα να συμπληρώσει«εγώ είμαι το χθες». Το καθαρό, τοαξιόπιστο, το αυθεντικό χθες.

Και φρόντισε με επιμέλειακαι πάθος να τεκμηριώσει τον –υποτιθέμενο-ισχυρισμό, με όσα εξήγγειλε στο Ζάππειο.Όλ’ αυτά που, αν έκλεινες τα μάτια θαμπορούσες άνετα να πιστέψεις ότι οχρόνος γύρισε πίσω, στη δεκαετία του1950, στον Αλέξανδρο Παπάγο ή στονπροδικτατορικό Κωνσταντίνο Καραμανλή.Μ’ αυτή την έννοια

είχε απόλυτο δίκιοο Γιώργος Καρατζαφέρης που τονσυνεχάρη τηλεγραφικώς ότι τον αντιγράφει.

Είπαν και έγραψανκάποιοι πως με αυτό το παλιομοδίτικοακροδεξιό κρεσέντο ο πρόεδρος της Ν.Δ.επιχειρεί να «απαντήσει» στον Καμμένο,στον Καρατζαφέρη και στη «Χρυσή Αυγή».Να ανακόψει, όσο μπορέσει, τώρα στο παράπέντε, τις διαρροές προς τους δεξιότερουςγείτονές του. Δεν βαριέστε, δεν πρόκειταιπερί αυτού. Ή δεν πρόκειται κυρίως περίαυτού. Απλώς ο Σαμαράς αυτός είναι.Ο Σαμαράς της ΠΟΛ.ΑΝ., ο οποίος στη μεγάλητου επιστροφή εμφανίζεται ίδιος,απαράλλαχτος και εντελώς αμετανόητος.Όσο για την επιχείρηση αποτροπής τωνπρος τα δεξιά διαρροών, ο πρόεδρος τηςΝ.Δ. θα έπρεπε να γνωρίζει πως η τέτοιατακτική έχει συνήθως το ακριβώς αντίθετοαποτέλεσμα. Η υιοθέτηση εκ μέρους ενόςμεγάλου κόμματος προωθημένης ακροδεξιάςατζέντας, ευνοεί σχεδόν πάντα τουςαυθεντικότερους εκφραστές της. Αν είχεαμφιβολίες, παρά την πλούσια επ’ αυτούδιεθνή εμπειρία, θα μπορούσε να διδαχθείαπό το πάθημα του Νικολά Σαρκοζί.Δεδομένου ότι ο γάλλος ομογάλακτος τουΠροέδρου της Ν.Δ., με την ίδια πάνω-κάτωατζέντα (και εξ’ αιτίας της), κατάφερενα φουσκώσει τα ποσοστά της ΜαρίνΛεπέν. Όπως γίνεται πάντα άλλωστε καιπαντού…

Ήταν «άλλη» η συντηρητικήπαράταξη στην μεταπολιτευτική τηςεκδοχή, πριν πέσει στα χέρια του Σαμαρά.Όπως την διαμόρφωσε ο ΚωνσταντίνοςΚαραμανλής. Και μονάχα στο βραχύ διάστηματης ηγεσίας του Ευάγγελου Αβέρωφ(1981-1984), του οποίου πολιτικό τέκνο αποτελείάλλωστε ο σημερινός αρχηγός της Ν.Δ.,κινδύνεψε να προσλάβει ακραίαχαρακτηριστικά. Στη συνέχεια και ως ταχθες, απ’ όλους σχεδόν τους ηγέτες της,επιχειρήθηκε να προσεγγίσει τον λεγόμενο«μεσαίο χώρο». Σε όσες περιπτώσεις τοέκανε πειστικά, κέρδισε τις εκλογές.Σήμερα ο «μεσαίος χώρος», οι περίφημοι«νοικοκυραίοι», έχουν οριστικά χαθείγια τη Ν.Δ. Δεν είναι τυχαίο ότι σε όλες,χωρίς εξαίρεση, τις γνωστές δημοσκοπήσεις,δεν καταφέρνει να συσπειρώσει παρά έναμέρος του ποσοστού ήττας του 2009.

Σήμερα λοιπόν, στηδεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, ο ΑντώνηςΣαμαράς, σηκώνει για λογαριασμό τουκόμματός του τα φλάμπουρα του νόμου καιτης τάξης, της σιδερένιας πυγμής, τηςφυλετικής καθαρότητας, του ακραίουεθνικισμού, κι ακόμη επαναφέρει τιςεμβληματικές «αξίες» της προδικτατορικήςδεξιάς, όπως αυτές εκφράσθηκαν από ταπαραδοσιακά στηρίγματά της. Τον στρατό,την αστυνομία, την εκκλησία, την ορθοδοξία.Μονάχα ο Θρόνος λείπει, μιας και δενυπάρχει αντικείμενο. Αλλά