Ο Ηλ. Κικίλιας στον ΑΘΗΝΑ984

14:50 11/10/2013 - Πηγή: Athina984

Ο πρώην διοικητής του ΟΑΕΔ, Ηλίας Κικίλιας, μίλησε στις 11/10 στον «ΑΘΗΝΑ 9.84» και τους Νόνη Καραγιάννη και Δημήτρη Κωστάκο.

Στο πλαίσιο της έρευνας του «ΑΘΗΝΑ 9.84» για την ανεργία, μεταξύ άλλων, είπε:

«Η αντιμετώπιση της ανεργίας δεν μπορεί να γίνει με προγράμματα, από τη στιγμή που αυτή η ανεργία προκαλείται από τη χειρότερη κρίση που έχει ζήσει ποτέ η χώρα σε καιρό ειρήνης, θα έλεγα και σε καιρό πολέμου. Τα προγράμματα δεν μπορούν ούτε να σταματήσουν τις επιχειρήσεις να απολύουν κόσμο, ούτε το

κλείσιμο των μικρών ή μεγάλων επιχειρήσεων. Ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπιστεί η ανεργία είναι ο σχεδιασμός συγκεκριμένης πολιτικής. Και αυτό δεν υπάρχει στην χώρα μας. Τα προγράμματα είναι κάποια μέτρα που στη συγκεκριμένη συγκυρία -τουλάχιστον τα προηγούμενα τρεισήμισι χρόνια-, προσπάθησαν να κάνουν δύο πράγματα. Πρώτον, να συγκρατηθούν θέσεις εργασίας, δίνοντας κίνητρα στις επιχειρήσεις, επιδοτώντας το μη μισθολογικό κόστος... Μέσα από τα προγράμματα αυτά συγκρατήθηκαν περίπου 350.000 θέσεις εργασίας. Έληξε το πρόγραμμα, στη συνέχεια όμως η κυβέρνηση δεν θέλησε να προχωρήσει το ίδιο πρόγραμμα και να δοθούν κίνητρα επιχορήγησης νέων θέσεων σε όποιους έχουν τέτοιες προϋποθέσεις, να προσλάβουν ανέργους. Ταυτόχρονα, ήδη από τον περασμένο Μάρτιο, είπαμε το εξής. Ναι μεν ο ΟΑΕΔ δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την ανεργία που οφείλεται στην ύφεση, δεν υπάρχει σχεδιασμένη πολιτική -δεν υπάρχει πολιτική δηλαδή, προγράμματα υπάρχουν και ανακοινώσεις-, αλλά τέλος πάντων αυτό που μπορεί να κάνει είναι να ανακουφίσει περιπτώσεις -θα λέγαμε-, ακραίας φτώχειας. Γι' αυτό και είχε προταθεί από τότε στο υπουργείο και στην κυβέρνηση ένα πρόγραμμα που θα αφορούσε μόνο ανέργους από τις οικογένειες που δεν δουλεύει κανείς. Και δυστυχώς είδαμε προχθές ότι αυτό το πρόγραμμα, μετά από 7 μήνες, καταλήγει να τοποθετεί πτυχιούχους σε ασφαλιστικά ταμεία και σε ΚΕΠ και να μοιράζει τις θέσεις με μία ανεξήγητη κατανομή. Είκοσι θέσεις στο Πέραμα, πενήντα στη Γλυφάδα. Είκοσι θέσεις στο Κερατσίνι, σαράντα πέντε στο Χαλάνδρι και την Κηφισιά. Όχι ότι εκεί δεν υπάρχουν άνεργοι, αλλά αυτά είναι προγράμματα για να ανακουφιστεί έστω και προσωρινά η ακραία φτώχεια».

Ν. Καραγιάννη: Αντιλαμβάνομαι ότι διακρίνουμε σκοπιμότητες άλλου είδους, έτσι όπως λέτε τα νούμερα και τα ποσοστά...

Ηλ. Κικίλιας: «Μα τι άλλο να υποθέσει κανείς; Μου είναι εντελώς ακατανόητο αυτό το πράγμα. Πέρα από αυτό, το κεντρικό σημείο είναι ότι με επιμέρους προγραμματάκια ή προγράμματα μεγαλύτερα δεν αντιμετωπίζεται το πρόβλημα, εάν δεν εντάσσονται αυτά τα προγράμματα σε μία πολιτική που να περιλαμβάνει και την αγορά εργασίας, τα ζητήματα των εργασιακών σχέσεων και κυρίως την οικονομική πολιτική. Το θέμα της ανεργίας είναι ζήτημα που προκύπτει κυρίως από την οικονομία. Δεν προκύπτει έξω από την οικονομία, για να αντιμετωπιστεί με μη οικονομικούς τρόπους».

Δ. Κωστάκος: Θεωρείτε ότι είναι σωστή κίνηση η μείωση του χρόνου χορήγησης του επιδόματος ανεργίας, δίνει δηλαδή κίνητρα για κάποιον να μην επαναπαύεται ή τελικά είναι καθαρά δημοσιονομικό μέτρο;

Ηλ. Κικίλιας: «Αναφέρεστε στο ζήτημα των εποχικών, δηλαδή στις ρυθμίσεις που ισχύουν από φέτος και θα ισχύουν και για του χρόνου για τη μείωση κ.λπ... Στη χώρα μας το επίδομα ανεργίας είναι πολύ μικρό, δίνεται για πολύ λίγο χρόνο -το πολύ μέχρι 12 μήνες, αλλά το 70% των ανέργων που το δικαιούνται το παίρνουν για περίπου 6-7 μήνες-, και σε πάρα πολλούς. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο. Στην Ελλάδα, για να πάρεις επίδομα αρκούν 5 μήνες εργασία. Στην Ιταλία πρέπει να έχεις 18 μήνες εργασία. Γι' αυτό ξαναερχόμαστε στο θέμα της πολιτικής. Όταν σχεδιάζεις το μηχανισμό επιδότησης της ανεργίας, δεν μπορεί αυτός να είναι ανεξάρτητος από τις ρυθμίσεις που έχουν να κάνουν με τις επιχειρησιακές συμβάσεις, την οργάνωση του χρόνου εργασίας, τις μορφές απασχόλησης κ.λπ. Για παράδειγμα, στη χώρα μας, πιστεύω -με όχι πολύ μεγαλύτερη δαπάνη-, θα μπορούσαμε, επειδή όλοι -και ο εργοδότης και ο εργαζόμενος- έχουν κίνητρα και επί της ουσίας τους ωθεί το σύστημα να δουλέψουν αδήλωτα, θα μπορούσε να συνδυαστεί λοιπόν, με μερική απασχόληση. Γίνεται αυτό. Δεν ανακαλύπτουμε την Αμερική, γίνονται αυτά τα πράγματα. Αλλά σε αυτή τη χώρα ποτέ μέχρι σήμερα δεν έχουμε μάθει να σχεδιάζουμε πολιτικές, αλλά να θεωρούνται πολιτικές τα αποσπασματικά μέτρα, οι διάφορες ανακοινώσεις και τα προγράμματα ή τα προγραμματάκια. Παρ όλη τη μεγάλη κρίση, εγώ πιστεύω ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι έστω και λίγο καλύτερα, εάν το σύστημα λειτουργούσε με ένα διαφορετικό τρόπο, αλλά από πάνω...
Να μην αρχίσουμε από την οικονομική πολιτική και την εξωστρέφεια κ.λπ, στο πεδίο της αγοράς εργασίας αυτή τη στιγμή υπάρχουν προτεραιότητες. Πρώτη προτεραιότητα είναι για τις περιπτώσεις ακραίας φτώχειας -και μπορούμε να τις διαπιστώσουμε-, να ενισχύσουμε αυτούς τους ανθρώπους που είναι σε πλήρη απελπισία. Η δεύτερη προτεραιότητα είναι όπου μπορούμε να διατηρήσουμε θέσεις εργασίας. Έγινε αυτό την προηγούμενη τριετία, μέχρι περίπου τα μέσα του 2012, διατηρήθηκαν 350.000 θέσεις... Από εκεί και πέρα, έληξε αυτό το πρόγραμμα, μέσω της μείωσης ή της επιδότησης του μη μισθολογικού κόστους της εργασίας, κυρίως για τους χαμηλόμισθους και τους νέους, εκεί που υπάρχει το πολύ μεγάλο πρόβλημα. Δαπανώνται εκατομμύρια ευρώ από τα ευρωπαϊκά ταμεία, ας πούμε για προγράμματα κατάρτισης κ.λπ., αυτά όμως δεν είναι ενταγμένα σε ένα σύστημα. Και το άλλο θέμα είναι στο επίπεδο των προοπτικών, αυτή η κατάρτιση θα γίνεται γενικά; Οπουδήποτε και προς οποιονδήποτε; Εφόσον λοιπόν δεν έχουμε αυτή τη στιγμή που μιλάμε -κι εγώ δεν είμαι πολύ αισιόδοξος-, ένα συγκεκριμένο σχέδιο προς τα πού θέλουμε να πάει η χώρα, άρα τι κατάρτιση να κάνεις;».

Σε άλλο σημείο είπε: «Εδώ που έχει φτάσει η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, η ανασυγκρότησή της δεν είναι θέμα ενός, ούτε δύο ετών. Τουλάχιστον μέχρι το τέλος της δεκαετίας θα είναι πάρα πολύ δύσκολα τα πράγματα. Το ζήτημα είναι πώς αυτό που λέμε θα ανασυγκροτηθεί... Το πρωτογενές πλεόνασμα είναι πάρα πολύ σημαντικό και αναγκαίο, αλλά αυτό είναι το σχέδιο; Ας πούμε ότι το πετυχαίνουμε ή το πετύχαμε, μετά; Και ας πούμε λοιπόν ότι γίνεται αυτή η περίφημη ρύθμιση ή κούρεμα, ή πείτε το όπως θέλετε, άρα περισσεύουν ενδεχομένως κάποιοι πόροι για να επενδυθούν, πού θα επενδυθούν; Με τι σχέδιο; Πώς θα ανασυγκροτηθεί η οικονομία και η κοινωνία; Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα. Κι σε αυτό το ερώτημα μέχρι σήμερα τουλάχιστον εγώ δεν έχω δει οτιδήποτε συγκροτημένο. Όλοι αναζητούν και μιλάνε για την ανάγκη ενός σχεδίου. Δεν έχω δει από πουθενά καμία συγκεκριμένη πρόταση. Χωρίς το σχέδιο, νομίζω ότι δεν θα αρχίσουν να ανοίγουν προοπτικές».

«ΑΘΗΝΑ 9.84» - ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ