Ο κύκλος των χαμένων ευκαιριών

08:12 13/10/2015 - Πηγή: Athina984

Ποτέ στα χρόνια των μνημονίων η χώρα δε βρέθηκε στη σημερινή αλληλουχία δεδομένων. Χωρίς αποθεματικά ή δημοσιονομικά «μαξιλάρια», με άμεση ανάγκη ανάκτησης της ανταγωνιστικότητάς της, αλλά με τους δανειστές της να συζητούν εντονότερα από κάθε άλλη φορά το θέμα του διακανονισμού του υπέρογκου χρέους της.

Ίσως ωστόσο ο διακανονισμός αυτός να είναι μόνο ένα μικρό καρότο συγκριτικά με την ευκαιρία που μπορεί να εκμεταλλευτεί ή (πάλι) να σπαταλήσει. Οι ίδιοι οι εταίροι της -και για δικούς τους λόγους- έχουν επιδοθεί σε μία υπερπροσπάθεια να συνδράμουν προκειμένου να καλυφθεί το βασικό μειονέκτημα

τη χώρας: η έλλειψη ικανότητας να μεταρρυθμίσει τις δομές της. Γιατί πλέον τόσο η πολιτική βούληση όσο και η αποφασιστικότητα φαίνεται να έχουν επιστρέψει περισσότερο έντονες ακόμα και σε σχέση με την πρώτη εποχή της διακυβέρνησης Σαμαρά. Αυτό που λείπει δραματικά είναι το know how για να κατακτηθούν στην πράξη βαθμοί ανταγωνιστικότητας της εγχώριας Οικονομίας. Αυτό είναι το πραγματικό ζητούμενο, το ουσιαστικό «καρότο» που συνοδεύει το μαστίγιο.

«Έχουμε πολλή δουλειά με την Ελλάδα και η συνεργασία μας βασίζεται στην αξιοπιστία και την εμπιστοσύνη» δήλωνε χθες με νόημα ο Επίτροπος Οικονομικών της ΕΕ Πιερ Μοσκοβισί Είναι προφανές ότι η προσήλωση στην εφαρμογή των συμφωνηθέντων είναι ο αποτελεσματικότερος δρόμος να βγει οποιαδήποτε χώρα από τον βραχνά των μνημονίων. Και δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Περνά μέσα από την ψήφιση δύσκολων νομοσχεδίων και κυρίως μέσα από την εφαρμογή τους.

Η πρώτη τέτοια δοκιμασία ξεκινά σήμερα στις Επιτροπές της Βουλής και αναμένεται να κορυφωθεί στην Ολομέλεια της Παρασκευής. Πολλοί θα σπεύσουν να μιλήσουν για το δυσβάσταχτο κόστος που καλούμαστε εκ νέου να πληρώσουμε. Δεν έχουν δίκιο. Από μόνα τους το σύνολο των προαπαιτουμένων της τρίτης συμφωνίας δεν είναι βαρύτερα των προηγουμένων. Δυστυχώς όμως έρχονται πρόσθετα σε αυτά και σε μία χρονική στιγμή που η χώρα δεν έχει την παραμικρή δυνατότητα να παίξει «άμυνα».

Θα έπρεπε; Σίγουρα όχι. Γιατί αυτό που αποφεύγει κανείς σήμερα έρχεται περισσότερο επώδυνο αύριο. Και την επιπλέον οδύνη την πληρώνουν μονίμως είτε οι ασθενέστερες είτε οι παραγωγικότερες κοινωνικές ομάδες. Αποτέλεσμα: Να μην υπάρχουν περιθώρια να ενισχυθούν ούτε αυτοί που παράγουν ούτε αυτοί που έχουν πραγματική ανάγκη.

Από σήμερα στο εσωτερικό της χώρας ξεκινά ακόμη μία δύσκολη περίοδος προσαρμογής. Από αυτές που αυτοκαταστροφικά αρεσκόμαστε να κάνουμε δυσκολότερες. Ενίοτε και αφόρητες. Μόνο που αυτή η ευκαιρία δε θα πρέπει να πάει χαμένη. Όχι γιατί είναι η μεγαλύτερη. Αλλά γιατί είναι η πιο κρίσιμη. Και στο πλαίσιο της σημερινής Ευρώπης, η τελευταία.

Γιάννης Παπαγεωργίου