Ο Μίμης Πλέσσας και η τζαζ

11:42 23/4/2013 - Πηγή: Athina984

Τουλάχιστον εκατό τυχεροί θα ακούσουν την ομιλία του Μίμη Πλέσσα για την ελληνική Τζαζ από κοντά, την Τετάρτη 24 Μαΐου, στην Μεγάλη Βιβλιοθήκη «Λίλιαν Βουδούρη» του Συλλόγου Οι Φίλοι της Μουσικής, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Με την ευκαιρία μίλησε στον Αθήνα 98.4 και στον Αίαντα Αρτεμάκη.

Από τις αρχές Απριλίου τρεις Έλληνες που αγαπάνε την Τζαζ, ο μουσικός

Άγγελος Γαβριήλ, ο ραδιοφωνικός παραγωγός Ζακ Σαμουήλ και ο Δήμος Δημητριάδης, αναπληρωτής καθηγητής του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου, φιλοξενήθηκαν στο πλαίσιο του 15ου κύκλου διαλέξεων της Μεγάλης Μουσικής Βιβλιοθήκης «Λίλιαν Βουδούρη. Ο κύκλος κλείνει την Τετάρτη 24 Μαΐου και ώρα 7 το απόγευμα με ομιλητή τον Μίμη Πλέσσα. Ο ίδιος πρωτεργάτης της διάδοσης της Τζαζ στην Ελλάδα και πλέον Επίτιμος Δημότης της Κω, θυμάται τα πρώτα του βήματα στον κόσμο της μουσικής και τις περιπέτειες του στην Αμερική και στην Ελλάδα.

Ερ. Όταν ξεκινήσατε είχατε πάντα μεγάλη επιτυχία. Ακόμα και στις ΗΠΑ, 5ος πιανίστας σε ολόκληρη την Αμερική, αν δεν είμαι λάθος...

Μ. Πλέσσας. Δεν είσαι λάθος αλλά πρέπει να διορθώσω την προηγούμενη φράση σου, ότι είχατε πάντα μεγάλη επιτυχία. Καθόλου μάλιστα.

- Δηλαδή;

- Τα τραγούδια που σήμερα εμφανίζονται και είναι το «Α» και το «Ω» στο ρεπερτόριο των πολύ νέων ανθρώπων και όχι μόνον, την εποχή που γράφτηκαν δεν ήταν το ζητούμενο. Για κάποιους λόγους, υπήρχαν άνθρωποι που, ευτυχώς με πολύ ταλέντο, βοηθήθηκαν από την πόλωση που υπήρχε μεταξύ των αριστερών και των δεξιών, μιας εποχής που υπήρξαν πραγματικά τεράστιες διαφορές ανάμεσα στο ποιος ήταν αυτός που όριζε τα δρώμενα και στο ποια ήταν η αντιπολίτευση που αγκάλιαζε τι. Το αν σήμερα βρίσκονται αυτά μέσα στα αγαπημένα, όπως πολύ σωστά είπες, και βέβαια είναι αλήθεια ότι βρέθηκα στην Αμερική ή και κατάφερα να είμαι, όπως έγραψε το «Ντάουνμπιτ», 5ος πιανίστας σε μιαν εποχή όπου 6ος ήταν ο Nat king Cole και 7ος ο Oscar Peterson. Ντρέπομαι που τα λέω σήμερα, γιατί αυτοί οι συγκλονιστικοί διεθνής καλλιτέχνες εξακολουθούν βέβαια μένοντας στην Αμερική να έχουν την θέση στο διεθνές ρεπερτόριο. Ενώ εγώ, γυρίζοντας στην Ελλάδα, αγόρι μου, έπρεπε να το κρύψω ότι είχα μια τέτοια επιτυχία με μια τέτοια μουσική στην Αμερική. Γιατί ήταν μια εποχή όπου το αντιαμερικανικό ρεύμα, και όχι άδικα, δέσποζε τόσο έντονα που αν έλεγες ότι, «παιδιά ξέρετε εγώ κατάφερα αυτό στην Αμερική», το πιθανότερο θα ήταν να προσπαθήσουν να σε ξεχάσουν ή να σε εξαφανίσουν.

Ερ. Τι σας έκανε όμως να γυρίσετε στην Ελλάδα;

Μ. Πλέσσας. Αυτό που χαρακτηρίζει όλους εμάς τους Έλληνες, αγόρι μου. Ο νόστος. Ήμουν σε ένα ξενοδοχείο που ήταν απέναντι από το «Central Park». Και εκεί ήρθε ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος, λεγόταν Noel Rogers. Ο οποίος ήταν ο διευθυντής για την Ευρώπη και την Μέση Ανατολή της «United Artists». Και μου έκανε μια πρόταση, για επτά χρόνια συμβόλαιο με όρους που αν στους πω θα ντραπείς. Ένα συγκλονιστικό ποσό εβδομαδιαίο, αυτοκίνητο δικό μου, στούντιο δικό μου, πληρωμένα όλα τα έξοδα του «πήγαινε κι έλα», και είπα να βγω για να το σκεφτώ. Πήγα στο «Central Park» απέναντι και πήρα μια βαθειά αναπνοή και το μόνο που μύριζε ήταν τα κακά από τα σκιουράκια που είχανε στο «Central Park». Και λέω: Θεέ μου! Και πάω να κοιτάξω απάνω, και αντί για αστέρια βλέπω ένα νέφος, που από τότε ήταν πάνω από την Νέα Υόρκη. Και γυρίζω και του λέω «πολύ ευχαρίστως κι έγινε, αλλά θα έρθετε στην Ελλάδα να σας γράψω ότι θέλετε αλλά εγώ πρέπει να γυρίσω πίσω στην πατρίδα μου. Και πήρα τον Φιλοποίμηνα Φίνο. Του θέτω το ερώτημα και μου είπε την εξής σοφή ιδέα, γιατί βρε αγόρι μου να γίνεις από δήμαρχος, κλητήρας; Υπάρχει οτιδήποτε που θέλεις που δεν μπορείς να το κάνεις εδώ; Στην πατρίδα σου; Και γύρισα και έγραψα την μουσική για το «Θύμα» του Βουτσά. (γελώντας). Συγνώμη που γελάω αλλά συγκινούμαι με αυτές τις παλιές ιστορίες.

- Βασικά είναι 104 ταινίες και 70 θεατρικές παραστάσεις...

- 104 ελληνικές, 11 ξένες και 76 παραστάσεις με το θέατρο, αν θέλεις, το θέατρο, θέατρο. Αλλά και με το μη εμπορικό θέατρο άλλες τόσες. Ανεβαίνουν στις 79.

Ερ. Από όλες αυτές τις συνεργασίες, που έχετε συνεργαστεί και με θαυμάσιους μουσικούς και ηθοποιούς, ξεχωρίζετε κάποια;

Μ. Πλέσσας. Ναι. Και γιατί ήταν αυτές τελικά που χρειάστηκε να πείσω συνεργάτες μου, που εκ των υστέρων έγιναν φανατικοί φίλοι και συνεργάτες μιας ζωής, οι οποίοι βεβαίως δεν είχαν καμία εμπιστοσύνη στον «Πλέσσα» που για κάποιο λόγο από το 1939 τον ακούγανε από το ραδιόφωνο και νομίζανε ότι θα είναι ένας μεγάλος άνθρωπος και, όταν με γνώριζαν, μου έδιναν χαιρετισμούς στον πατέρα μου. Ο πατέρας μου δεν ζούσε και δεν είχα καταλάβει μέχρι κάποια στιγμή που χρειάστηκε να ρωτήσω. Λέω, πώς ξέρετε τον πατέρα μου; Λέει, μα τον ακούμε τόσα χρόνια στο ραδιόφωνο. Λέω, με συγχωρείτε, εμένα ακούτε. Μέσα από αυτές τις διαδικασίες πέρασαν κάποιες εποχές πολύ δύσκολες. Και λέω δύσκολες γιατί καταλαβαίνεις, ποια θα ήταν η θέση μας στην διδακτορία του Μεταξά. Ποια ήταν, πολύ σύντομα, η θέση μας μέσα στην σκληρή κατοχή των Γερμανών. Ποια ήταν η θέση μας στις ελπίδες της απελευθέρωσης και πόσο σύντομα αυτές κατακρεουργήθηκαν από τον εμφύλιο. Και όταν τελείωσε ο εμφύλιος και είπαμε "επιτέλους", δεν πέρασαν πολλά χρόνια και αναγκαστήκαμε να βρεθούμε πάλι σε μια στυγνή δικτατορία με τους συνταγματάρχες. Και λες ότι θα τελείωνε αυτό και επιτέλους θα ήμασταν ελεύθεροι. Δεν ξέρω πόσο ελεύθεροι καταφέραμε να μείνουμε, τουλάχιστον όλοι από εμάς. Γιατί ακόμα και σήμερα οι εποχιακοί κρατούντες πολώνουν και μάλιστα με τρόπο που δεν είναι πάντοτε καλός για την αληθινή δημιουργία. Για να αντέξει ένα έργο λοιπόν όλα αυτά, θα πρέπει να το έχει συγχωρήσει ο χρόνος. Και αυτό συνέβη στα δικά μου τραγούδια, αγόρι μου.

Ερ. Έχετε ασχοληθεί με οργανική, συμφωνική, λαϊκή, πειραματική και μοντέρνα μουσική. Γιατί τζαζ; Τι σας τράβηξε σε αυτό το είδος μουσικής και, αν μου επιτρέπετε, ο Teddy Wilson, τι ρόλο έπαιξε στην μουσική σας;

Μ. Πλέσσας. (γελώντας) Κάποτε ένας φίλος μου, διευθυντής τραπέζης, σε ένα πάρτι έκλεψε έναν δίσκο. Τότε υποτίθεται ήταν σπορ να μπορείς να κλέψεις έναν δίσκο και να τον ακούς. Και για να τον κρύψει, μου τον έφερε. Ήταν ασφάλτινος ο δίσκος και είχε απάνω έναν πιανίστα ονόματι Teddy Wilson. Αργότερα, έμαθα ότι ήταν ο Benny Goodman στο κουαρτέτο, ο πιανίστας. Και έπαιζε ένα τραγούδι που μου άρεσε τόσο πολύ, που παίζοντάς τον τότε, ασφάλτινος δίσκος, η βελόνα άλλαζε, γιατί ήταν καρφάκι βελόνα, και τον είχα παίξει τόσο πολύ για να το μάθω από έξω, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ το έβαζα στην μία μεριά και παραλίγο να ακουστεί από την άλλη. Το αποτέλεσμα ήταν ότι με επηρέασε πάρα πολύ ο τρόπος με τον οποίον έπαιζε ο Teddy Wilson και από την εποχή εκείνη και μετά, μέχρι σήμερα, έχω καταφέρει να έχω τις καλύτερες σχέσεις με τους μεγαλύτερους πιανίστες του είδους. Που αν θέλεις το χαρακτηριστικό τους ήταν ότι μπορούν να αυτοσχεδιάσουν. Τι σημαίνει αυτοσχεδιάζω; Παίρνω την αρμονία και την μελωδία, την εναρμονίζω αλλιώτικα. Σήμερα, αυτό επιτρέπεται, για να μην πω επιβάλλεται. Και παίζοντάς το με διάφορους τρόπους επηρεάζω τον συμπαίκτη μου, που μπορεί να είναι ένα όργανο που δεν είχαμε φανταστεί ότι θα βρεθούμε μαζί να παίξουμε. Και εκείνος επηρεασμένος από αυτό που του δίνω μου απαντάει και την απάντηση την σχολιάζω και προστίθεται και ένας τρίτος. Και αυτό όλο είναι η ελεύθερη έκφραση, αυτό θα πει αυτοσχεδιάζω της μουσικής που κατάφερε στην μουσική Τζαζ να εξελιχθεί τόσο πολύ που να κατακτήσει και τα κλασικά αναλόγια. Και σήμερα πια στην διεθνή μουσική υπάρχει η κλασική, και η κλασική του 21ου αιώνα είναι η Τζαζ.

Ερ. Ελληνική Τζαζ. Πότε γνώρισε η Ελλάδα την Τζαζ;

Μ. Πλέσσας. Μου δίνεις την ευκαιρία να σε προσκαλέσω την Τετάρτη (24.04.2013) στο Μέγαρο Μουσικής όπου με έχουν καλέσει να μιλήσω για την ελληνική Τζαζ. Και αυτά που θα πω, δεν θα ήθελα να τα μαρτυρήσω αλλά πίστεψέ με, αν μπορείς να έρθεις ή να στείλεις ένα συνεργείο να γράψει αυτά που θα πω, είναι πράγματα από πρώτο χέρι: Τα έζησα και με πολύ αγάπη, φρόντισα να τα έχω και αποδεδειγμένα μέσα από ηχογραφήσεις που έχω κάνει εδώ και στο εξωτερικό, και θα υπάρξουν και παραδείγματα που θα παιχθούν, τα οποία αξίζει να ακούσεις για το πόσο μπροστά ήταν το κουαρτέτο μου. Οι συνεργάτες μου. Οι σολίστες μου. Οι μουσικοί που μίλησαν αυτό το ιδιαίτερο γλωσσάρι που λέγεται Τζαζ και πόσο έχουν επηρεάσει τους σημερινούς νέους. Οι οποίοι, πραγματικά, κατακτούν και τον κόσμο οι Έλληνες της Τζαζ.

Ερ. Το μικρόβιο όμως της Τζαζ νομίζω το ακούμε πολύ συχνά από πίσω, σαν υπόβαθρο σε αρκετά άλλα...

Μ. Πλέσσας. Έτσι. Και έτσι πρέπει να είναι. Η μουσική δεν μπορεί να χωρίσει σε μετερίζια. Μη μου πεις ότι δεν υπάρχει Τζαζ σε ένα ψάλτη βυζαντινό, ο οποίος χάνει στις καταλήξεις το τεριρέμ (κρατήματα). Δηλαδή για να τελειώσει την φράση κάνει, με δικό του τρόπο αυτοσχεδιάζει. Αυτός είναι ένας πολύ σημαντικός τζαζίστας. Εάν πας στην Κρήτη και ακούσεις σε ένα πανηγύρι έναν λυράρη. Όχι του «πανηγυριού», λυράρη αληθινό, τότε θα καταλάβεις ότι αυτός μπορεί να επηρεάσει με τον δικό του τρόπο όλα τα όργανα του κόσμου. Όλα τα αφρικάνικα, όλα τα μικρασιατικά, όλα τα κινέζικα, όλα τα γιαπωνέζικα, όλα τα αυστραλιανά, όλα. Γι' αυτό είναι τόσο «τεράστιος» ο κόσμος της Τζαζ και γι' αυτό είναι τόσο σημαντικός ο παράγων του να μπορεί κάποιος να αυτοσχεδιάζει. Δηλαδή, με δεδομένη μελωδία και αρμονίες, να μπορεί να έχει την δική του άποψη, την οποία προτείνει και δεν επιβάλει. Και αν ο άλλος την δέχεται, απαντάει.

Ερ. Να γυρίσω λίγο πιο παλιά. Γνωρίζω ότι έχετε πτυχίο χημικού. Πότε αποφασίσατε ότι θα ασχοληθείτε με την μουσική και όχι με το πτυχίο σας;

Μ. Πλέσσας. Όταν όπως πριν από λίγο είπες, στην Μινεσότα, πήρα το πρώτο βραβείο μουσικής. Αυτό λοιπόν ήταν μία τετραετής υποτροφία, ένα εισιτήριο σε όλα τα θέατρα και τις συναυλίες δωρεάν για τέσσερα χρόνια. Και ένα στυλό και ένα μολύβι. Και εγώ επειδή είμαι αυτοδίδακτος στην μουσική (δεν το έκρυψα ποτέ και μάλλον το καμαρώνω), πήρα αυτό και πήγα στο Πανεπιστήμιο του «Duluth» στη Μινεσότα, όπου βρισκόμουν εκείνη την εποχή. Βρήκα τον πρύτανη του πανεπιστημίου και του είπα ότι, εγώ έχω αυτήν την υποτροφία. Αλλά μουσική δεν ξέρω. Χημεία ξέρω. Έβαλε τα γέλια ο άνθρωπος και μου απάντησε καλόκαρδα, αν παίζεις χημεία όσο καλά έπαιξες πιάνο χθες το βράδυ, γιατί έτυχε να βρίσκεται στην συναυλία στην οποία βραβεύτηκα στο πανεπιστήμιο στο «Saint Paul», τότε εγώ ο ίδιος θα σε πάω να δώσεις εξετάσεις για να κάνεις διδακτορική εργασία στο μεγαλύτερο πανεπιστήμιο του κόσμου. Το είπε και το έκανε. Και το 1952 πήρα την διδακτορική μου εργασία από το «Cornell University», στην Ιθάκη της Νέας Υόρκης, που ήταν εκείνη την εποχή και εξακολουθεί να παραμένει, τουλάχιστον για την θεωρητική χημεία, ένα από τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου.

Ερ. Το 1952 δεν ήταν και η χρονιά που αρχίσατε την ενασχόλησή σας με την σύνθεση πλέον;

Μ. Πλέσσας. Ακριβώς. Όταν τελείωσα, γύρισα εδώ και πήγα στον στρατό. Και στο στρατό υπήρχε τότε ένας εμπνευσμένος συγγραφέας, ο Νίκος Φατσέας. Ο οποίος με κάλεσε για να παίζω στο «σπίτι του στρατιώτου». Έπαιζα εκεί και μια μέρα μου έδωσε τρία τραγούδια. Και μου είπε, γράψε τα και φέρε τα. Του εξήγησα ότι εγώ δεν είμαι συνθέτης. Εγώ είμαι πιανίστας και μου απάντησε ξερά και στρατιωτικά. «Εκτελέσατε διαταγήν και αναφέρατε εκτέλεσιν». Πήγα λοιπόν και εγώ και έγραψα τρία τραγούδια. Το «Θέλω ποτέ να μην χωρίσουμε», το «Με τον έρωτα παρέα» και μια ακόμη μπαλάντα. Πήγα και του τα έδωσα και δυο μέρες μετά με κάλεσε και μου έδωσε μια βδομάδα άδεια. Γιατί, ακούγοντας τα τραγούδια οι αδελφές Καλουτά, τότε με έναν τενόρο τον Τενουγιά, είχαν ένα μουσικό θέατρο, αποφάσισαν να το ανεβάσουν. Και το ανέβασαν στο «Ντορέ» της Θεσσαλονίκης. Έτσι λοιπόν το 1952 έγινα, αν θέλεις, γράφτηκα και σαν θεατρικός συνθέτης. Γι' αυτό και είμαι σήμερα το πιο παλιό μέλος.

- Οπότε εκείνη την εποχή αρχίσατε παράλληλα και να γράφετε μουσική και για θεατρικές παραστάσεις.

- Καταλαβαίνεις τι σήμαινε να σε τραγουδήσουν οι «Καλουτάδες»; Και να πάρεις καλές κριτικές; Τι να σου πω!

- Δεν ήταν μόνο αυτές. Ήταν η Δανάη, ο Τώνης Μαρουδας, η Νίνη Ζαχά, ο Τζίμη Μακούλης, νομίζω ότι έχετε πολλούς...

- Έχω πάρα πολλούς αλλά σε όλους αυτούς, πριν αρχίσω να τους δίνω δικά μου τραγούδια, πριν γίνει αυτό με τις Καλουτάδες, ήμουν ένας πολύ καλός, πολύ μοντέρνος και πολύ αν θέλεις μπροστά σαν ακομπανιατέρ. Με την Δανάη μου, την συγκλονιστική αυτή κυρία, έπαιξα γιατί μου ζήτησε να ακομπανιάρω τον Αττίκ με δικό μου τρόπο. Σήμερα ξέρουμε ότι αυτός ο τρόπος είναι διδακτέα ύλη σε κονσεβαρτόρε της Μόσχας. Αλλά αυτά τα κάναμε σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Γι' αυτό είναι ευλογία να είσαι αυτοδίδακτος και ευλογία να συναντήσεις τους ανθρώπους που συνάντησα στην καριέρα μου και να σε αποδέχονται

Ερ. Με ποια φωνή θα θέλατε να συνεργαστείτε αλλά δεν τα έχετε καταφέρει μέχρι τώρα;

Μ. Πλέσσας. Δεν νομίζω ότι πρόλαβα ποτέ να αποθυμήσω φωνή. Γιατί, αν το καλοκοιτάξεις, ακόμα και από τους νέους, που μεσουρανούν σήμερα, όλοι από την «πλεσσιακή» αγκαλιά ξεκίνησαν.

Ερ. Η καλύτερη σας στιγμή και αν θέλετε να μοιραστείτε και την χειρότερη;

Μ. Πλέσσας. Η χειρότερη ήταν όταν με έδειραν πολύ άσχημα στην οδό Μέρλιν (Σ.Σ: έδρα της κατοχικής κομαντατούρ). Όταν ανακάλυψαν ότι στον ραδιοφωνικό σταθμό με τους οχτώ ανώνυμους, με ισπανικά ονόματα, παίζαμε με αμερικανούς συνθέτες. Η καλύτερη είναι αυτή που αν μου χαμογελάσει η κόρη μου το πρωί, είναι σίγουρο ότι μέχρι το βράδυ θα έχω γράψει κάτι που ίσως ύστερα από τριάντα χρόνια θα είναι τόσο φρέσκο όσο μείναν τα τραγούδια μου.

Ερ. Η χώρα μας περνάει και πάλι δύσκολους καιρούς. Το σχόλιό σας για την σημερινή μας πορεία; Το περιμένατε πριν από τριάντα χρόνια ότι θα ήμασταν πάλι ξανά τα ίδια;

Μ. Πλέσσας. Έχοντας περάσει τρεις τουλάχιστον παρόμοιες κρίσεις, εάν το σκεφτεί κάποιος, εκείνο που ανθίσταται κάθε φορά στις εποχές τις κρίσης, είναι η τέχνη. Και από τις τέχνες, ιδιαίτερα η μουσική. Δηλαδή, σε εποχές κρίσης πάντα η μουσική έβγαινε ασπιδομένη και νικήτρια στο τέλος. Γιατί από όλες τις τέχνες είναι η μόνη που κρατούσε πολύ υψηλό το φρόνημα και μπορούσες τις εποχές της κρίσης να αναθεωρεί τις ευκολίες, τα σφάλματά της και να έχει καινούριες προτάσεις. Το ίδιο κάνω και εγώ σήμερα, γιε μου. Κάθε φορά που μου παρουσιάζεται μία δυσκολία, φροντίζω να βρω έναν τρόπο αυτήν την δυσκολία να την κάνω καλύτερη μουσική.

Ερ. Τι θα συμβουλεύατε τους νέους συνθέτες και κατά συνέχεια την νεολαία μας;

Μ. Πλέσσας. Με όλη μου την καρδιά, να ασχοληθούν με την μουσική όσο θέλουν οι ίδιοι. Σήμερα έχουν και μία πολύ σπουδαία συμπαράσταση από τους γονείς τους. Οι γονείς σήμερα δεν λένε, όπως μου είπε εμένα η μητέρα μου, παιδί μου μην γίνεις μουσικάντης. Αλλά θέλουν οι γονείς τα παιδιά τους να γίνουν μουσικοί. Ή να γίνουν τραγουδιστές. Ή να γίνουν ηθοποιοί. Δεν υπάρχουν τα ταμπού που υπήρχαν παλιά. Και η μεγάλη συμβουλή από έναν μεγάλο σε ηλικία φίλο τους είναι ότι, όσο περισσότερο ασχοληθούν με την μουσική, τόσο καλύτεροι άνθρωποι θα γίνουν. Μπορεί να μην φτάσουν να είναι οι διάσημοι σολίστες αλλά είναι σίγουρο ότι θα είναι καλύτεροι γονείς. Θα είναι καλύτεροι δάσκαλοι. Θα είναι καλύτεροι άνθρωποι.

Ερ. Θα ήθελα να κάνω άλλη μία ερώτηση για την Τζαζ. Αν θέλετε μου απαντάτε, κρατάω το προηγούμενο που μου είπατε ότι θέλετε να τα πείτε στην ομιλία σας στην Μεγάλη Μουσική Βιβλιοθήκη «Λίλιαν Βουδούρη». Πώς βλέπετε την διαδρομή της Τζαζ στην χώρα μας. Ξεχωρίζετε κάποιον νέο συνθέτη;

Μ. Πλέσσας. Υπάρχουν συγκλονιστικοί νέοι εκτελεστές της Τζαζ. Η Τζαζ όμως έχει ένα ιδίωμα. Δεν χρειάζεται να παίξεις την δική σου σύνθεση. Βεβαίως έρχεται η στιγμή να εκφράσεις αυτά που πιστεύεις. Αλλά ο μεγάλος Τζαζίστας είναι αυτός που μπορεί να πάρει τον εθνικό ύμνο και να τον παίξει με τον δικό του τρόπο.

Περισσότερες πληροφορίες για την ομιλία:

Τετάρτη 24 Απριλίου, 19.00 - 21.00

Αίθουσα Διδασκαλίας

Μεγάλη Μουσική Βιβλιοθήκη της Ελλάδoς «Λίλιαν Βουδούρη» του Συλλόγου οι Φίλοι της Μουσικής (στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών)

Είσοδος ελεύθερη (με δελτία προτεραιότητας που θα διανέμονται 1 ώρα πριν την έναρξη της εκδήλωσης)

Περιλήψεις των διαλέξεων και βιογραφικά των ομιλητών φιλοξενούνται επίσης στην ιστοσελίδα της Βιβλιοθήκης, εδώ.

Σύνδεσμος των περιλήψεων των διαλέξεων: http://www.mmb.org.gr/page/default.asp?la=1&id=7012