Ο Πολίτης Κέην μιλάει για την Ύφεση

14:58 18/2/2012 - Πηγή: Athina984

του Βαγγέλη Καργούδη

Ξέρει πως εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα, ελάχιστα πάνω απ' τον πάτο,-ή, μπορεί και ελάχιστα κάτω-, το όνομα του εχθρού στην πρώτη γραμμή είναι φόβος κι απελπισία... Και πάλι ο φόβος.

Μέρες των 30's στην Αμερική, σφηνώνονται πολύ συχνά τον τελευταίο καιρό στο μυαλό μου, σε στιγμές που «μου επιτρέπω» κάποια διαφυγή από τον πιεστικό ρεαλισμό της καθημερινότητας.

Μικρή βαλβίδες εκτόνωσης στην πραγματικότητα, όταν ο κίνδυνος κατάρρευσης από το ζόρι, χτυπάει ταβάνι.
Και με πλημμυρίζουν ανακουφιστικά, ιστορίες με αφηγηματικό πλούτο απ τα παλιά, με αρχή,

μέση και τέλος, με εκπλήξεις, αιφνιδιασμούς και «ανατροπές που κόβουν την ανάσα»..

Με ντεκόρ και φώτα ασπρόμαυρα, καθόλου διακοσμητικά, κομμάτια οργανικά μιας αφήγησης που -σαν τις παλιές, καλές μέρες-, περιγράφει μάχες μεγάλες, ανάμεσα σε φως & σκοτάδι, ανάμεσα σε καλό & κακό.

Μιας αφήγησης που παραλείπει σαν αχρείαστους ενδιάμεσους τόνους & αποχρώσεις...
Ντεκόρ & φώτα ενός γερμανικού εξπρεσιονισμού, εξαγορασμένου (κι αυτού) από το πλούσιο Χόλλυγουντ, σαν εκείνα του Φριτς Λανγκ στη «Μητρόπολη»..

Με σκιές που μπορούν και μπερδεύουν το μάτι, αν είναι ανθρώπου σκιές, ή ανήκουν στο περίγραμμα κάποιου όγκου μυστήριου, απειλητικού.

Με χώρους που μυρίζουν θεατρικότητα, ιδρώτα, δάκρια και συμφορά, λασπουριά, παλιατζούρα & κάτουρο.
Χώρους που στενάζουν, κυριαρχημένοι από μια δυστυχία μουντή, διάσπαρτη, που αναζητώντας ρωγμές διαφυγής, πιέζει, δοκιμάζοντας στα τοιχώματα, τις αντοχές μιας κοινωνίας ετοιμόρροπης...
Με εκατομμύρια αποσβολωμένους  άνεργους, με μάτι θολό, σαν ψαριού μπαγιάτικου.
Και με ψυχή να σκουντουφλάει ανάμεσα θυμό κι απελπισία και παραίτηση, να περιφέρονται έτσι, χωρίς σκοπό μέσα στις πόλεις, χωρίς προορισμό από πόλη σε πόλη, «χόμπος», λαθρεπιβάτες  των τρένων, και των ίδιων τους των ψυχών.

Ταξιδεύει το μυαλό μου, σε μέρες που στην Γουώλ Στρίτ, έβρεχε -λέει- επενδυτές και μεγαλοστελεχά...
Και ένα έθνος μεγάλο σαν τις ΗΠΑ, είχε ήδη αρχίσει να γονατίζει, δηλητηριασμένο απ την απελπισία και την παραίτηση, τη στιγμή ακριβώς που κόντευε να πείσει & τον υπόλοιπο κόσμο, πως απ τα πιο σκάρτα υλικά, μπορείς, χτυπώντας τα σε ένα «μέλτινγκ ποτ» παρθένο από μνήμες & προκαταλήψεις, να φτιάξεις κάτι τελείως νέο κι ελπιδοφόρο, και που στα μάτια του υπόλοιπου κόσμου φάνταζε σαν η αληθινή εκδοχή του παραμυθένιου  Ελ Ντοράντο...

Στις πρόσφατες Προεδρικές εκλογές του 1932, όλοι τους σχεδόν, με ένα ιστορικό 57%, «σωσμένοι» & «τελειωμένοι», εργαζόμενοι & άνεργοι, πλούσιοι & φτωχοί, ευαίσθητοι & τομάρια, σαν υπνωτισμένοι, ακουμπούν τις τελευταίες τους ελπίδες, σε έναν «τσακισμένο».

Από καθήκον πιο πολύ, για μια τελευταία οφειλόμενη κίνηση, παρά γιατί πείστηκαν πως έχουν στ αλήθεια κάτι να περιμένουν, καταφέρνουν εν τούτοις και σχηματίζουν αυτό που αργότερα οι ιστορικοί & οι πολιτικοί επιστήμονες προσδιόρισαν σαν την ιστορική κοινωνική βάση της Νέας Δημοκρατικής πλειοψηφίας στις ΗΠΑ.
Μιας νέα