Ο Σταύρος Ζουμπουλάκης στον «ΑΘΗΝΑ 9,84»

19:50 20/4/2011 - Πηγή: Athina984

Ο διευθυντής του περιοδικού «ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ», Σταύρος Ζουμπουλάκης, μίλησε τη Μ.Τετάρτη στον «ΑΘΗΝΑ 9.84», και στις Νίκη Λυμπεράκη και Αγγελική Πανταλέων. Μεταξύ άλλων, είπε: Ν. Λυμπεράκη: Υπάρχουν όρια στη χρήση θρησκευτικών συμβόλων ή προσωπικοτήτων πολύ συγκεκριμένου χαρακτήρα και ρόλου στις διάφορες θρησκείες, στην Τέχνη; Σ. Ζουμπουλάκης: «Σαφώς υπάρχουν όρια, τα οποία όρια, όμως, δεν τα ορίζουμε εγώ κι εσείς, τα ορίζει η ίδια η κοινωνία κάθε φορά. Θέλω να πω με τούτο, ότι σήμερα, μέσα σε ένα γενικό αντι-χριστιανισμό των δυτικών κοινωνιών έχουμε πάρα πολύ συχνά το φαινόμενο

αυτό, το οποίο δεν είναι μόνο ελληνικό, αλλά είναι διεθνές, να χρησιμοποιούνται με έναν ανατρεπτικό, προκλητικό, αιρετικό, βλάσφημο ή ό,τι θέλετε τρόπο, τα θρησκευτικά σύμβολα. Ίδια τάση θα υπήρχε για τα θρησκευτικά σύμβολα του Ισλάμ. Μόνο εκεί που υπάρχει ο φόβος, ότι μπορεί να επακολουθήσουν δύσκολες περιπέτειες και για τους καλλιτέχνες, αλλά και για τις γκαλερί, τα μουσεία ή τις εφημερίδες, που τα φιλοξενούν όλα αυτά. Όμως, δεν θα μπορούσε να υπάρξει το ίδιο με τα εβραϊκά θρησκευτικά σύμβολα. Δηλαδή, ενώ μπορούμε εύκολα να βάλουμε έναν εσταυρωμένο και να εκσπερματίζει κάποιος πάνω του -όπως έγινε στην έκθεση, εδώ στην Αθήνα-, δεν νομίζω ότι μπορεί το ίδιο πράγμα, διεθνώς, να γίνει με το Αστέρι του Δαυίδ. Γιατί σήμερα, πολιτιστικά η κοινωνία, ή -αν θέλετε- η πολιτική ορθότητα, ή ό, τι άλλο μπορείτε να πείτε, αυτό το πράγμα δεν το ανέχεται». Ν. Λυμπεράκη: Ενδεχομένως, γιατί εκεί συγχέεται και με την πολιτική σκοπιά του πράγματος και με την ιστορική σκοπιά του πράγματος... Σ. Ζουμπουλάκης: «Και επειδή το Ολοκαύτωμα είναι πρόσφατο και χίλια δυο άλλα πράγματα. Αλλά αυτή η διακωμώδηση, η γελοιοποίηση, η ανατροπή στα θρησκευτικά σύμβολα του Εβραϊσμού δεν μπορεί να γίνει εύκολα ανεκτή στις δυτικές κοινωνίες». Αγ. Πανταλέων: Σε αυτές τις περιπτώσεις, όμως, που κρίνεται ότι υπάρχει μια προσβολή του θρησκευτικού συναισθήματος, η Εκκλησία νομιμοποιείται να παρεμβαίνει και να ζητά -όπως, ας πούμε, έγινε για παράδειγμα πριν δύο χρόνια περίπου, με το φιλμ του Κώστα Γαβρά που αναφερόταν στην ιστορία της Ακρόπολης-, τη λογοκρισία ενός έργου τέχνης; Σ. Ζουμπουλάκης: «Η γνώμη μου είναι η εξής: η Εκκλησία δικαιούται να μιλάει και να πει την άποψή της. Προσωπικά, με βρίσκει αντίθετο το να καλεί το κράτος, να καλεί δηλαδή τον εισαγγελέα ή το χωροφύλακα να την υπερασπιστεί. Αλλά τη γνώμη της, ασφαλώς, θα πρέπει να την πει. Αλλά αυτή η επίκληση "ελάτε, κατεβάστε το", με βρίσκει αντίθετο. Αλλά σημειώστε κάτι, πως δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, γιατί έχουμε την τάση να θεωρούμε ότι όλα αυτά είναι ελληνικά...». Ν. Λυμπεράκη: Διαισθάνεστε ότι υπάρχει κάποια ποιοτική διαφοροποίηση, ανάμεσα στα όρια και την ανοχή της δικής μας κοινωνίας, εδώ στην Ελλάδα, από το γενικότερο κλίμα που επικρατεί και την υποδοχή που έχουν αυτές οι προσπάθειες στο δυτικό κόσμο; Σ. Ζουμπουλάκης: «Είναι μικρότερη η δική μας ανοχή. Η ανοχή της ελληνικής κοινωνίας είναι πολύ μικρότερη, από ό,τι είναι στις δυτικές κοινωνίες...