Ο Θ. Φορτσάκης στον ΑΘΗΝΑ984

14:20 1/7/2014 - Πηγή: Athina984

Ο πρόεδρος του τμήματος Νομικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Θεόδωρος Φορτσάκης, μίλησε την 1/7 στον «ΑΘΗΝΑ 9.84» και τη Νόνη Καραγιάννη.

Μεταξύ άλλων είπε:

* Για τις μετεγγραφές φοιτητών:

«Δυστυχώς το πανεπιστήμιο δεν έχει πάψει να χρησιμοποιείται ως χώρος ασκήσεως πολιτικής και δεν αντιμετωπίζεται ως ένας ιδιαίτερος χώρος που έχει τα δικά του δεδομένα

και τις δικές του αρχές. Όταν έχουμε οικογένειες οι οποίες είναι πολυπληθείς και τα παιδιά τους σπουδάζουν σε διαφορετικά πανεπιστήμια, είναι πολύ φυσικό και πρέπει οι οικογένειες αυτές να διευκολύνονται, ιδίως μάλιστα στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε. Άρα αυτό δεν το αμφισβητούμε, πρέπει αυτά τα παιδιά να βοηθηθούν. Αλλά, τα παιδιά αυτά πρέπει να βοηθούνται εκεί όπου επιτυγχάνουν. Να τους παρέχονται διευκολύνσεις και υποτροφίες, ανάλογα με την οικονομική δυσκολία και τις επιδόσεις τους και να παραμένουν εκεί που επέτυχαν. Διότι διαφορετικά τι συμβαίνει; Τα μεν περιφερειακά πανεπιστήμια ερημώνονται και μένουν χωρίς φοιτητές και τα δε κεντρικά έχουν υπερπληθυσμό, τον οποίο δεν μπορούν να διαχειριστούν. Καλά θα είναι επίσης, όταν ο υπουργός Παιδείας -που είναι και εξαίρετος καθηγητής- λαμβάνει δημόσια θέση για ζητήματα τα οποία επηρεάζουν τόσο σημαντικά τη ζωή των πανεπιστημίων να τα συμβουλεύεται προηγουμένως, διότι τα πανεπιστήμια αυτοδιοικούνται και έχουν την ευθύνη της λειτουργίας τους. Πρέπει λοιπόν να έχουν πει τη γνώμη τους, να έχουν ακουστεί και να έχουν εξηγήσει γιατί και πώς μπορούν ή όχι να παράσχουν μία διευκόλυνση».

Δημοσιογράφος: Αναρωτιέμαι με βάση τις επαφές που εκ των υστέρων έγιναν μετά τις δηλώσεις, αν υιοθετήθηκαν κάποιες από τις θέσεις των πανεπιστημίων.

Θ. Φορτσάκης: «Δεν γνωρίζω το αποτέλεσμα των διαβουλεύσεων αυτών. Εύχομαι ο υπουργός να είναι ανοιχτός στη στάση των πανεπιστημίων, αλλά θα ήθελα να σας δώσω το παράδειγμα της Νομικής Σχολής της Αθήνας, όπου εισάγονται 400 παιδιά με τις εξετάσεις και φτάνουμε να έχουμε στο έτος 850. Τέτοιους αριθμούς δεν μπορούμε να τους διαχειριστούμε. Δεν μπορούμε να παράσχουμε στα παιδιά αυτά παιδεία επιπέδου...».

Δημοσιογράφος: Υπό μία έννοια θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι και άδικο σε ό,τι αφορά στους φοιτητές που έχουν καταφέρει να μπουν στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών -πρόκειται για αριστούχους- το γεγονός ότι άλλοι συμφοιτητές τους με κοινωνικά κριτήρια έρχονται στη Νομική σχολή της Αθήνας. Αυτό επιχείρησε κάπως να το θεραπεύσει ο νόμος Διαμαντοπούλου. Τελικά δεν ισχύει αυτό;

Θ. Φορτσάκης: «Δυστυχώς ο νόμος Διαμαντοπούλου σταδιακά αποδομείται. Δηλαδή, κάθε φορά που βρίσκουμε μία δυσκολία -γιατί ο νόμος αυτός ήταν ένας σημαντικός νόμος, ο οποίος μπορεί να είχε και αυτός ορισμένα προβλήματα, αλλά επέλυσε ή προσπάθησε να επιλύσει πάρα πολύ σημαντικά και χρόνια ζητήματα των πανεπιστημίων και είδατε ότι και ο προηγούμενος υπουργός και σήμερα προσπαθούν το νόμο αυτό σταδιακά να τον αποδομήσουν και δυστυχώς το επιτυγχάνουν εν μέρει-, αυτό λοιπόν μας οδηγεί και πάλι σε αδιέξοδες καταστάσεις, τις οποίες γνωρίσαμε στο παρελθόν και τις οποίες ελπίζαμε ότι θα ξεπεράσουμε...».

Δημοσιογράφος: Με βάση τα δεδομένα τα οποία διαμορφώνονται ως τώρα παραμένει ως έχει ο νόμος του προηγούμενου Μαΐου; Ουσιαστικά οι ελεύθερες μετεγγραφές;

Θ. Φορτσάκης: «Έτσι φαίνεται. Δεν έχουμε οριστική στάση, αλλά φαίνεται ότι πηγαίνουμε προς μία απελευθέρωση των μετεγγραφών χωρίς όριο. Δηλαδή, θα μπορεί να έρχεται ένας ακαθόριστος αριθμός παιδιών στο κέντρο...».

Δημοσιογράφος: Στον τρόπο που επιχείρησε να το διαχειριστεί ο νόμος Διαμαντοπούλου, υπήρξε μία πρώτη ακύρωση από το Συμβούλιο της Επικρατείας...

Θ. Φορτσάκης: «Ήταν μία κρίση που αφορούσε ένα πολύ μικρό κομμάτι και δεν έθιξε το νόμο στην ουσία του. Το πρόβλημα δεν ήταν το Συμβούλιο της Επικρατείας, αλλά οι σημερινές αποφάσεις που λαμβάνει το υπουργείο και θα οδηγήσουν σε μία κατάσταση εξαιρετικά δύσκολα διαχειρίσιμη...».

Σε άλλο σημείο είπε: «Όταν οι θέσεις είναι περιορισμένες, αναγκαστικά πάντοτε θα υπάρχει ένα σύστημα επιλογής το οποίο θα καταλήγει σ' ένα αποτέλεσμα το οποίο άλλους θα τους ευχαριστεί και άλλους θα τους δυσαρεστεί. Θα πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι τα πανεπιστήμια, είτε είναι κεντρικά είτε περιφερειακά, διότι και τα περιφερειακά πανεπιστήμια είναι εξαιρετικά πανεπιστήμια -τα περισσότερα- θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να τηρούμε ορισμένες αναλογίες. Στα διεθνή στάνταρτ ένας καθηγητής σε μαθήματα του διδάσκονται από την έδρα δεν μπορεί αν έχει περισσότερους από 50 φοιτητές και δεν μπορεί όταν γίνεται άσκηση, να έχουμε περισσότερους από 25 φοιτητές. Αυτή η αναλογία δυστυχώς είναι πολύ μακριά από το να πραγματοποιείται στα ελληνικά πανεπιστήμια. Όταν φέρνουμε και τόσα παιδιά από διαφορετικά κέντρα, οδηγούμαστε σε μία κατάσταση που πλέον δεν ανταποκρίνεται ούτε στο ελάχιστο από την ποιότητα που πρέπει να δώσουμε».

* Για τους διοικητικούς υπαλλήλους των πανεπιστημίων:

«Το ίδιο πρόβλημα έχουμε και με τους διοικητικούς... Το υπουργείο Παιδείας -το οποίο, φοβούμαι, ότι δεν είχε μελετήσει αρκετά τα θέματα, πριν μπει σε αυτή την τρομερή απόφαση-, ν' αφαιρέσει από τα κεντρικά πανεπιστήμια ακόμα και το 40% των διοικητικών τους υπαλλήλων, δεν έλαβε καθόλου υπόψη την ανάγκη να τηρηθούν ορισμένες αναλογίες. Στο εξωτερικό η αναλογία διοικητικών υπαλλήλων και διδασκόντων είναι ένας προς έναν. Έχεις ένα διοικητικό υπάλληλο και έναν καθηγητή, διότι ο διοικητικός υπάλληλος επιτελεί και αυτός ένα λειτούργημα μέσα στο πλαίσιο του πανεπιστημίου, το οποίο δεν είναι ακαδημαϊκό με την έννοια της διδασκαλίας, αλλά είναι υποστηρικτικό και ο καθηγητής δεν μπορεί μόνος του να λειτουργήσει, αν δεν έχει έναν άνθρωπο να τον στηρίζει συνεχώς. Ας μην είμαστε στο ένας προς έναν, ας μην είμαστε καν στο διπλό ή το τριπλό, αλλά δεν μπορούμε από τη μία μέρα στην άλλη να παίρνουμε 500 ανθρώπους από τους 1.100 - 1.200 που έχει το πανεπιστήμιο Αθηνών και να νομίζουμε ότι το πανεπιστήμιο θα μπορεί να συνεχίσει να λειτουργεί σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Δηλαδή, τι νομίζουν ότι το πανεπιστήμιο είχε 500 ανθρώπους τους οποίους δεν χρησιμοποιούσε; Είναι αλήθεια ότι και το πανεπιστήμιο θα έπρεπε να είχε κάνει ορισμένες κινήσεις εγκαίρως. Θα έπρεπε να είχε κάνει ένα ορθότερο οργανόγραμμα καθώς και αξιολόγηση. Δεν τα είχε κάνει εγκαίρως και αυτό μας στοίχισε ακριβά. Αλλά αυτό δεν είχε λόγος για να διαλύσουμε το πανεπιστήμιο... Νομίζω ότι θα πρέπει να γίνουν κινήσεις προς δύο κατευθύνσεις. Καταρχήν, θα πρέπει να ξεκινήσουμε από την ιδέα ότι το πανεπιστήμιο πρέπει να παραμένει ανοιχτό. Το πανεπιστήμιο σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να κλείνει τις πόρτες του, γιατί το πανεπιστήμιο δεν υπάρχει ούτε για τους καθηγητές του ούτε για τους διοικητικούς υπαλλήλους του. Υπάρχει για τους φοιτητές του και οι φοιτητές του έχουν ανάγκη να διδαχθούν και να σπουδάσουν. Ό,τι και να μας συμβεί εμείς το πανεπιστήμιό μας πρέπει να το κρατήσουμε ανοιχτό. Για να τα καταφέρουμε, πρέπει πρώτον να πιέσουμε όσο μπορούμε περισσότερο το υπουργείο ν' αντιληφθεί την πραγματικότητα και να επανέλθει στην απόφασή του και σταδιακά να μας ξαναφέρει τους ανθρώπους που μας πήρε. Δεύτερον, να επαναξιολογήσουμε τις διοικητικές δομές μας και τους υπαλλήλους μας, ώστε να συμπτύξουμε τις δυνάμεις μας και να χρησιμοποιήσουμε τις δεξιότητες των ανθρώπων μας κατά τον αποτελεσματικότερο τρόπο, ώστε να κρατήσουμε το πανεπιστήμιο σε λειτουργία. Αυτό πρέπει να γίνει αμέσως. Δεν έχουμε περιθώρια για πολυτέλειες και πρέπει αμέσως να βγούμε από την πολιτική. Η πολιτική δεν έχει θέση στο πανεπιστήμιο. Έχει θέση η αντίληψη ότι λειτουργούμε για τους φοιτητές και σε αυτή την αντίληψη συμπίπτουν όλοι οι λογικοί άνθρωποι οποιασδήποτε πολιτικής παράταξης... Πρέπει τα πανεπιστήμια να μάθουν ν' αμύνονται και θα πρέπει να μάθουν να επιβάλλονται, διότι οι πανεπιστημιακοί που τα διοικούν δεν είναι πολιτικάντηδες για να έχουν ανάγκη από στήριξη ψήφων. Πρέπει λοιπόν με τόλμη και με αποφασιστικότητα να εφαρμοστούν οι αλλαγές και οι ρήξεις που πρέπει να επέλθουν, για να μπορέσει το πανεπιστήμιο να σταθεί ξανά στα πόδια του...».

«ΑΘΗΝΑ 9.84» - ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ