Ολομέτωπη μουσική επίθεση

18:13 9/5/2012 - Πηγή: Athina984

Ο Richard Fearless των Death in Vegas μιλά στον Γιώργο Βουδικλάρη λίγο πριν έρθει για συναυλίες στην Ελλάδα που αγαπά τη μουσική του και τον περιμένουν παλιοί και καινούργιοι φίλοι.

Είναι χαρά μου να μιλώ με την ψυχή ενός από τα σημαντικότερα συγκροτήματα της τελευταίας εικοσαετίας, τον Richard Fearless των Death in Vegas.

Η χαρά είναι δική μου.

Σας περιμένουμε στην Ελλάδα

για συναυλίες. Έχει περάσει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που ήσασταν εδώ.

Πράγματι, πάνε οκτώ χρόνια αν δεν απατώμαι.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Έχετε πει στο παρελθόν πως το Death in Vegas, ως όνομα για κάποιο πρότζεκτ, σάς ακολουθούσε από πολύ νωρίς στη ζωή σας. Πού μεγαλώσατε;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα την Αφρική, στη Ζάμπια, και κατόπιν ζούσα στην Μποτσουάνα. Ύστερα πήγα σχολείο στην Αγγλία, αλλά πέρασα το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής μου στην Αφρική μέχρι την ηλικία των 21. Εκεί μεγάλωσα, απλά με έστειλαν σε οικοτροφείο στην Αγγλία όταν ήμουν επτά ετών. Συνδυασμός λοιπόν Αγγλίας, οικοτροφείων και Αφρικής.

Υποθέτω λοιπόν πως τοπία εντελώς διαφορετικά από αυτά που γνωρίζουμε εδώ στην Ευρώπη, θα πρέπει να σας επηρέασαν σε μια τόσο νεαρή ηλικία.

Πιστεύω πως αυτό το έκανε σίγουρα ο χώρος, το διάστημα. Την τελευταία περίοδο ζούσαμε στα όρια της ερήμου Καλαχάρι. Αρκετοί το έβρισκαν υπερβολικό, πολλοί φίλοι του πατέρα μου που έπαιρναν μετάθεση για εκεί το θεωρούσαν υπερβολικά έντονο και απομονωμένο, αλλά σε μένα και τον πατέρα μου άρεσε πολύ. Όλη αυτή η ανοιχτωσιά, ο χώρος, το λατρεύω! Κι όποτε καταφέρνω να φύγω από την πόλη και να βρεθώ σε ένα μέρος τόσο ανοιχτό και ήρεμο... Πιστεύω πως πάντα αναζητούσα ανοιχτό χώρο, αυτό είχε πάντα να κάνει με τη μουσική μου. Και τη φωτογραφία μου... Μάλλον είναι η κινητήριος δύναμή μου.

Και η μουσική πώς πρωτομπήκε στη ζωή σας;

Νομίζω πως στάθηκα πολύ τυχερός, γιατί με τη μαμά μου και το μπαμπά μου εκεί που ζούσαμε δεν είχαμε τηλεόραση, δεν υπάρχει στις παιδικές μου αναμνήσεις. Υποθέτω πως, καθώς ήταν η εποχή του του Απαρτχάιντ, η δημόσια τηλεόραση της Νότιας Αφρικής μάλλον ήταν η μόνη που πιάναμε, κι αυτό δεν ήταν κάτι που θα έπαιζε στο σπίτι του μπαμπά μου. Κι όταν πήγαμε στη Ζάμπια το 1968, ο μπαμπάς μου ήταν πορωμένος με τη τζαζ. Η μητέρα μου προτιμούσε την τοπική μουσική. Ζούσαμε στα σύνορα με το Κονγκό, και στη μαμά μου άρεσε η κογκολέζικη μουσική, καλλιτέχνες όπως η Μύριαμ Μακέμπα, οι Witch, που ήταν ένα καταπληκτικό συγκρότημα από τη Ζάμπια...Μάλλον η μαμά μου ήταν πιο ανοιχτή στις μουσικές του κόσμου, ενώ ο μπαμπάς μου άκουγε τζαζ. Κι ύστερα θυμάμαι από πολύ νωρίς, ίσως και να ήμουν μόνο πέντε χρονών, να συνειδητοποιώ τη δύναμη του να βάζεις ένα δίσκο να παίξει και τη σημασία του να κάνεις τη σωστή επιλογή του δίσκου που θα παίξει. Την ώρα του δείπνου λοιπόν ακούγαμε μουσική και μετά το δείπνο υπήρχε αυτό το πολύ σπουδαίο πράγμα του να διαλέξεις ένα δίσκο και να διαλέξεις τον κατάλληλο δίσκο για τη στιγμή. Και θυμάμαι την αίσθηση της στιγμής, όταν προσπαθούσα με τ