Όταν βλέπεις μόνο τη σκιά των πραγμάτων ...

09:28 15/9/2013 - Πηγή: Athina984

του Βασίλη Πάικου

Την περίοδο από το 1974 ως το 1981, για όλες τις απεργίες ευθυνόταν το ΠΑΣΟΚ. Εκείνο τις οργάνωνε, εκείνο τις υποκινούσε. Από το 1981 ως το 1989 ευθυνόταν η ΝΔ. Κι ας την είχαν κλείσει ερμητικά στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας». Στη συνέχεια και πάλι το ΠΑΣΟΚ, και πάλι η ΝΔ, και πάει λέγοντας. Σήμερα για όλες τις απεργίες

ευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Εκείνος είναι πλέον στην Αξιωματική Αντιπολίτευση βλέπετε. Οπότε τι κάνει νιάου-νιάου, η εύκολη λύση, η απλή εξήγηση, η βολική. Έτσι και τώρα με τους καθηγητές. Ο ΣΥΡΙΖΑ υποκινεί τους καθηγητές. Ο ΣΥΡΙΖΑ κλείνει τα σχολεία. Αφού μάλιστα ο Τσίπρας είπε στους μαθητές του ΕΠΑΛ Νέας Ιωνίας να δείχνουν αλληλεγγύη στους πιο αδύναμους συμμαθητές τους, να στηρίζουν τους γονείς και τους καθηγητές τους, όπερ έδει δείξαι.

Δε βαριέστε, τίποτα απ' όλ' αυτά. Κανένα κόμμα και κανένας αρχηγός δεν μπορούν να οργανώσουν ή να υποκινήσουν απεργίες. Κανένα κόμμα και κανένας αρχηγός δεν μπορούν να ξεσηκώσουν εργαζομένους. Ούτε να κλείσουν σχολεία ή νοσοκομεία, ούτε να κατεβάσουν τρακτέρ στις εθνικές οδούς, ούτε να ακινητοποιήσουν τα πλοία στα λιμάνια, ούτε να μαζέψουν σωρούς από σκουπίδια στους δρόμους, ούτε να τραβήξουν χειρόφρενο στα λεωφορεία, στα τρόλεϋ, στον ηλεκτρικό και στο metro. Κανένα κόμμα και κανένας αρχηγός δεν μπορούν να οργανώσουν και να κινητοποιήσουν τοπικές κοινωνίες. Το πολύ-πολύ τα κόμματα και οι αρχηγοί να συμπαρίστανται, να στηρίζουν, να παρέχουν πολιτική κάλυψη αν θέλετε. Το πολύ-πολύ. Τις απεργίες, τους κοινωνικούς αγώνες, τις λαϊκές κινητοποιήσεις τις «υποκινεί» η ανάγκη, η πίεση, το δίκιο που σε πνίγει, η αγανάκτηση, καμιά φορά η απελπισία. Τώρα τελευταία όλο και πιο συχνά η απελπισία.

Φέτος, απ' ό,τι όλα δείχνουν, έρχεται ένα πολύ δύσκολο, πολύ σκληρό Φθινόπωρο. Κι ένας ακόμη πιο δύσκολος, ακόμη πιο σκληρός Χειμώνας. Όχι μόνο επειδή έρχονται να προστεθούν όλα τα καινούργια στα παλιά. Οι καινούργιες απολύσεις στις παλιές. Οι καινούργιοι φόροι στους παλιούς. Τα καινούργια χαράτσια στα παλιά. Τα καινούργια βάρη γενικώς, στα παλιά. Και όπου νάναι ξανάρχεται η τρόικα, με την παλάμη απλωμένη και με το δάχτυλο υψωμένο. Αλλά επειδή, προπάντων, «ωριμάζουν» πλέον όλα όσα υποστήκαμε ολ' αυτά τα χρόνια. Εξαντλήθηκε πλέον αυτό που -όλως αδόκιμα- ονομάστηκε «λίπος», που ακόμη διατηρούσαν αρκετοί έλληνες, και άντεχαν. Ε λοιπόν πάει πια, μας τέλειωσε, εξαντλήθηκε το «λίπος», στραγγίξαμε. Και η απελπισία ίσως (ίσως...) τώρα μετατραπεί σε οργή. Ίσως (ίσως...) ήρθε τώρα η ώρα της. Τα πρώτα-πρώτα σημάδια κάτι τέτοιο δείχνουν.

Πόσο συχνά τα τελευταία χρόνια ακούμε τους γύρω μας να αναρωτιούνται, πως δεν ξεσηκώνεται ο κόσμος. Πόσο συχνά ο καθένας από μας αναρωτιέται πως γίνεται και οι έλληνες δεν αντιδρούν μ' όλ' αυτά που τραβάνε, μ' όλ' αυτά που υφίστανται, μ' όλ' αυτά που τους κάνουν. Πως γίνεται και ο πολίτης δεν αποφασίζει να σηκωθεί από τον καναπέ του. Πως και δεν έχουμε ακόμη βρεθεί, εδώ στην Ελλάδα, μπροστά σε συνθήκες κοινωνικής έκρηξης; Ε λοιπόν ίσως (ίσως...) τώρα έφτασε ή ώρα. Τόσο απλά. Ε τώρα, αν θέλουμε να δείχνουμε τον Τσίπρα εκεί που θάπρεπε να δείχνουμε την απόγνωση και την οργή, απλώς δεν βλέπουμε τα πράγματα αλλά τη σκιά τους...