Πιο χαμηλά, όλο και πιο χαμηλά ...

07:34 15/6/2014 - Πηγή: Athina984

του Βασίλη Πάικου

Θα έρθει άραγε κάποτε η μέρα που οι ανασχηματισμοί, όλοι οι ανασχηματισμοί, θα περνούν στα ψιλά της επικαιρότητας; Η μέρα που η σχετική ανακοίνωση θα «στήνεται» κάπου στην 5η-6η-7η σελίδα των εφημερίδων, στριμωγμένη σε κάπου 300 λέξεις, ίσα να χωρέσουν όλα τα ονόματα. Ή στο κλείσιμο των ραδιοτηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων, εκεί στις λοιπές εσωτερικές ειδήσεις ας πούμε. Ακριβώς όπως τους ταιριάζει, όπως τους αξίζει.
Θα έρθει άραγε κάποτε η μέρα που δεν θα ζούμε όλο αυτό το σκηνικό πανικού εν

αναμονή του ανασχηματισμού; Με τις φήμες, με τις διαρροές, με τα σενάρια . Τα προβαλλόμενα με ταραχή και συγκίνηση τέτοια, που λες και να, όπου νάναι, πλησιάζει η συντέλεια. Κι όλο αυτό σε έκτακτες συνδέσεις, λες και κάτι έγινε. Ή μετά, με τα στατιστικά, με τις αναλύσεις τις βαρύγδουπες, τις βαθυστόχαστες, για το τι σημαίνει και τι συνεπάγεται το νέο σχήμα. Άσε τις τελετές παράδοσης - παραλαβής των υπουργείων, κι αυτές σε απ' ευθείας συνδέσεις, λες και κάτι τρέχει στα γύφτικα. Εκεί όπου ακούγονται βροντώδεις κοινοτοπίες, εκκωφαντικές ασημαντότητες. Τη στιγμή που όλοι ξέρουμε πως τίποτα απολύτως δεν σημαίνουν όλ' αυτά. Τη στιγμή που όλοι ξέρουμε πως σπάνια, εξαιρετικά σπάνια οι ανασχηματισμοί έχουν κάτι να πουν, ή κάτι να φέρουν. Τη στιγμή που όλοι ξέρουμε πως οι ανασχηματισμοί δεν είναι παρά επικοινωνιακά τρυκ των κυβερνώντων. Προκειμένου κάτι να δείξουν, κάτι να μπερδέψουν, προκειμένου ν' αλλάξουν κάπως την ατζέντα. Κάτι που σπανίως το καταφέρνουν εξ' άλλου, μιας και η προωθητική δυναμική των ανασχηματισμών εξαντλείται μέσα σε μια βδομάδα, το πολύ.

Κοροϊδεύουν τον κόσμο, μ' άλλα λόγια, οι κυβερνώντες ότι, και καλά, κάτι πολύ σοβαρό γίνεται εδώ πέρα. Εξ' ού και το κλίμα θρίλερ, το κλίμα πανικού στα κανάλια, στα ραδιόφωνα, στις εφημερίδες, στα σάιτ. Και βέβαια οι δημοσιογράφοι γινόμαστε συνεργοί στην επιχείρηση παραπληροφόρησης και παραπλάνησης των πολιτών. Άθελά μας; Όχι ακριβώς. Μας βολεύει κι εμάς το όλο σκηνικό, μας εξυπηρετεί, ή έτσι νομίζουμε τέλος πάντων. Να περνάμε το μικρό για μεγάλο, το ασήμαντο για σημαντικό. Και να το προβάλουμε ως τέτοιο. Αισθανόμαστε ίσως, ποιος ξέρει, πως έτσι δικαιώνεται η επαγγελματική μας υπόσταση, αποκτάει ξεχωριστό κύρος ο ρόλος μας.

Άσε που κάθε φορά, σε κάθε ανασχηματισμό, βλέποντας τη φύση και το περιεχόμενό του, μελετώντας πρόσωπα και πράγματα, λες ότι πάει, πιάσαμε πάτο, πιο χαμηλά δεν έχει. Και κάθε φορά διαψεύδεσαι. Έρχεται ο επόμενος ανασχηματισμός να σε διαψεύσει. Να σου δείξει τι πάει να πει πιο χαμηλά, πιο χαμηλά, όλο και πιο χαμηλά. Κι εκεί πια καταλαβαίνεις, πως ο κατήφορος δεν έχει πάτο. Όπως καλή ώρα...