Πριν και μετά

09:33 11/10/2014 - Πηγή: Athina984

Του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Μιαστοιχειώδη καταγραφή των δηλώσεων πουκάνουν οι πολιτικοί ταγοί της χώρας,οδηγεί στο αβίαστο συμπέρασμα πωςυπόσχονται, κυριολεκτικά, τα πάντα,προκείμενου είτε να εκλεγούν είτε ναπαραμείνουν στη θέση τους. Κανείς δεκομίζει γλαύκας εις τας Αθήνας με τοσυμπέρασμα αυτό. Συνεχίζει όμως ναεκπλήσσει (;) το γεγονός ότι η συντριπτικήπλειοψηφία όχι μόνο τους πιστεύει, αλλάκορυφώνει την πίστη της αυτή σε μεταφυσικάδυσθεώρητα ύψη αφοσίωσης.

Συμβαίνει,συχνά

- πυκνά, να συναντούμε ανθρώπους,οι οποίοι δίκην ζηλωτών κάποιας κλειστήςθρησκευτικής σέκτας που κατέχει τηναπόλυτη, εξ αποκαλύψεως, αλήθεια, ναπροσπαθούν να πείσουν τους γύρω τουςγια την ορθότητα των λεχθέντων ή τωνπολιτικών επιλογών του λατρεμένου τουςπολιτικού και όταν τους αποδεικνύειςμε χειροπιαστά επιχειρήματα και στοιχείατην κενότητα της θεώρησής τους, τότεαρνούνται να δουν την πραγματικότητακαι επιμένουν στην άποψή τους. Είναι,μάλιστα, τέτοιος ο φανατισμός πολλώνπου αρνούνται ακόμη και τα αποδεδειγμέναεγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Αςγυρίσουμε όμως στο θέμα μας. Πριν όλοιυπόσχονται, μετά όλοι διατυπώνουν τογνωστό πλέον δόγμα της "καμένης γης"που παρέλαβαν και ως εκ τούτου απαιτείταιένα ικανό (;) χρονικό διάστημα για τηναποκατάσταση των αδικιών. Το παίγνιοαυτό αρχίζει να παίζεται στη χώρα μαςτην επομένη κάθε εκλογών, με την κυβέρνησηκαι την αντιπολίτευση σε αγαστή συνεργασίανα μοιράζουν τους ρόλους και να επιδίδονταιμε περισσή χάρη και ταλέντο στην παράστασήτους.

Τοκοινό όμως παρακολουθεί και χειροκροτείτην παράσταση, ενθουσιασμένο από τηνεπίδοση των θιάσων. Αν μάλιστα οευφάνταστος συγγραφέας του έργου, έχειπροσθέσει λελογισμένες δόσειςεπαναστατικού ή εθνικοπατριωτικούοίστρου, - ανάλογα με το ακροατήριο -τότε όλοι ευτυχισμένοι και ικανοποιημένοι,μετά την παράσταση, σχολιάζουν σταπαρακείμενα μπαρ και ταβερνεία τηνουσία της παράστασης που παρακολούθησαν.

Είναιμάλιστα τέτοια η ταύτιση του κοινού μετους ήρωες της παράστασης που πολλοίθεατές αναλαμβάνουν να παίξουν τουςίδιους ρόλους μπροστά σε άλλες ομάδεςανθρώπων διαδίδοντας έτσι τις εθνοσωτήριεςή ταξικές τους ιδέες τους, προκειμένουνα σωθεί η πατρίδα, ο τόπος, η εργατικήτάξη κλπ.

Όπωςόλα τα πράγματα όμως, έτσι κι αυτό, έχειένα τέλος. Και το τέλος του χιλιοπαιγμένουαυτού έργου δεν είναι άλλο από τηνανελέητη πραγματικότητα με την οποίασυγκρούονται μετωπικά και μοιραία. Δεντο βάζουν όμως κάτω. Επινοούν νέεςδικαιολογίες, νέες θεωρίες (ακόμη καισυνομωσίας) προκειμένου να συνεχίσουννα πιστεύουν είτε στη σωτηρία είτε στηνκαταστροφή (οι ρόλοι αυτοί εναλλάσσονταιανάλογα με την εκάστοτε κυβερνητικήπαράταξη και την αντιπολίτευση).

Θίασοςκαι κοινό, πριν και μετά, ενσαρκώνουνκατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη φράση:των οικίων ημώνεμπιπραμένων,ημείςάδομεν του Θουκυδίδη. Είναι, βέβαια, νααπορεί κανείς πως 190 χρόνια μετά τηνίδρυση του, αυτό το κράτος, εξακολουθείνα υπάρχει.