Ψηφοφόροι στα πρόθυρα νευρικής κρίσης

12:14 5/4/2012 - Πηγή: Athina984

του Γιάννη Παπαγεωργίου

Οι Έλληνες πολίτες οδηγήθηκαν την τελευταία διετία στα «κάγκελα». Αναπόφευκτα, λοιπόν, η επόμενη Βουλή κινδυνεύει να βρεθεί κάπου εκεί.

Ποτέ στη μεταπολίτευση ο Έλληνας ψηφοφόρος δεν έχει βρεθεί στη θέση που βρίσκεται σήμερα. Και κατά πάσα πιθανότητα στη θέση που θα βρεθεί την Κυριακή των εκλογών. Φυσικά, ποτέ δεν κληθήκαμε ως λαός να διαχειριστούμε την πτώχευση του Κράτους μας. Ακόμη όμως και η επίκληση των έκτακτων

συνθηκών δεν αποτελεί δικαιολογία. Οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου βρίσκονται αντιμέτωπες με την καθολική σύγχυση όσων καλούνται να τις ψηφίσουν. Και υπεύθυνες για τη σύγχυση αυτή είναι κυρίως οι ίδιες.

Ένα σημαντικό κομμάτι του πολιτικού συστήματος καλεί τον κόσμο να αναγνωρίσει την αναγκαιότητα του νέου μνημονίου, χωρίς ωστόσο να είναι σε θέση να πείσει για την αναποτελεσματικότητά του. Το καλύτερο και το μοναδικό ίσως λογικό του επιχείρημα είναι ότι η χώρα κερδίζει χρόνο. Και ενδεχομένως να ήταν επαρκές αν παράλληλα μπορούσε να πράξει το αυτονόητο: Να μεταφέρει στο ευρύ κοινό τι ακριβώς περιλαμβάνει το μνημόνιο και κυρίως τι προβλέπει στην καθόλου απίθανη περίπτωση που δεν κατορθώσουμε να το εφαρμόσουμε.

Ένα δεύτερο κομμάτι του πολιτικού συστήματος εναντιώνεται στο μνημόνιο, χωρίς να έχει να παρουσιάσει αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση για το μέλλον της χώρας. Ακόμα κι αν διατυπωθεί κάποια, ο χρόνος έως τις εκλογές δεν είναι αρκετός για να επικοινωνηθεί αποτελεσματικά. Κυρίως, μάλιστα, όταν ελάχιστοι ψηφοφόροι διατηρούν αρκούντως καθαρό μυαλό για να την κατανοήσουν. Πόσο μάλλον να στηρίξουν μία πιθανή εφαρμογή της.

Η χειρότερη ωστόσο συνεισφορά των πολιτικών δυνάμεων ενόψει εκλογών είναι άλλη. Ο διαχωρισμός των πολιτών σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς κρύβει μία επικίνδυνη γενίκευση. Ως «μνημονιακοί» θεωρούνται, κατά τεκμήριο, εκείνοι που στηρίζουν την πολιτική που επιβάλει η πρόσφατη δανειακή σύμβαση της Ελλάδας. Λογαριάζει άραγε κανείς εκείνους τους «μνημονιακούς» που θεωρούν επιβεβλημένες τις διαρθρωτικές αλλαγές, τη μείωση του δημόσιου τομέα, τη λειτουργία των μηχανισμών του Κράτους και την αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας των φορέων του; Γιατί και αυτά, μέρος του ίδιου (αναποτελεσματικού) μνημονίου είναι.

Παράλληλα, οι «αντιμνημονιακοί» πολίτες είναι εκείνοι που «καπελώνονται» εσκεμμένως από τη ΔΗΜΑΡ, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, τον ΛΑΟΣ ή και άλλους πολιτικούς φορείς. Με την ευθύνη κυρίως των φορέων. Πρόκειται περί της απόλυτης υπερβολής. Ο μέσος Έλληνας που πλήττεται από την ανεργία, την ακρίβεια, την ανέχεια και την ανασφάλεια αναζητεί διέξοδο στα δικά του προβλήματα. Ελάχιστα ενδιαφέρεται για να δώσει λύση σε κομματικά αδιέξοδα. Προφανώς και αρνείται να δει το μέλλον του μέσα από τους μισθούς της Βουλγαρίας ή της Κροατίας. Αλλά επίσης αρνείται να λειτουργήσει υπό το καθεστώς ιδεοληψιών, δεξιών ή αριστερών αποχρώσεων. Και σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να φωνάξει όσο δυνατά ακούγονται οι επαγγελματίες συνδικαλιστές ή οι «μπαχαλάκηδες» των δρόμ