Σκηνές από το μέλλον

06:54 24/6/2012 - Πηγή: Athina984

Του Βασίλη Πάικου

Θα μπορούσαμε τώρα, με την κάποια χρονική άνεση που μας παρέχει η αναμονή των πρώτων κινήσεων της νέας Κυβέρνησης, να αποϊδεολογικοποιήσουμε κάπως τη συζήτηση. Και ν’ ασχοληθούμε με κάποιους, θεσμικού τύπου, προβληματισμούς.

Να μην μιλήσουμε δηλαδή για το «χρώμα» και την κατεύθυνση του κυβερνητικού σχήματος. Ούτε για τις συμμαχίες, το ειδικό βάρος των επιλογών των συμμάχων και την προοπτική τους. Να πούμε μονάχα ότι σήμερα βλέπουμε και ζούμε σκηνές από το μέλλον. Το μέλλον που μας «υπόσχεται» αποκλειστικά συνεργατικά κυβερνητικά σχήματα. Και μ’

αυτή την έννοια σήμερα επιχειρείται η πρώτη μεγάλη δοκιμή.

Από την περίοδο 1950-1952, από τις Κυβερνήσεις Σοφοκλή Βενιζέλου και Νικολάου Πλαστήρα, 60 χρόνια πριν, έχουμε να ζήσουμε συμμαχική Κυβέρνηση που να μην είναι «ορισμένου χρόνου» και «ειδικού σκοπού». Οι Κυβερνήσεις Παρασκευόπουλου το 1966, Τζαννετάκη και Ζολώτα το 1989-90, όπως και η Κυβέρνηση Παπαδήμου, ήταν καταφανώς ειδικού, ειδικότατου σκοπού και, ως εκ τούτου, πολύ περιορισμένης διάρκειας. Σήμερα έχουμε μπροστά μας μια κανονική Κυβέρνηση, χωρίς περιορισμούς ως προς την ύλη της, και με –θεωρητικά τουλάχιστον- ορίζοντα τετραετίας. Μια Κυβέρνηση τρικομματικής ωστόσο στήριξης, με την συμπολιτευόμενη κοινοβουλευτική βάση να εκτείνεται από τη δεξιά ως την αριστερά. Το ίδιο από τη δεξιά ως την αριστερά εκτείνεται βεβαίως και η αντιπολίτευση, αλλ’ αυτό είναι αντικείμενο μιας άλλης συζήτησης.

Δεν φαίνεται πολύ πιθανό ότι και στο ορατό μέλλον μπορούμε να λογαριάζουμε σε αυτοδύναμα κυβερνητικά σχήματα, όπως τα ζήσαμε από τη Μεταπολίτευση ως τα σήμερα. Μ’ αυτή την έννοια αυτή την ώρα διεξάγεται στη Χώρα μας το πρώτο in vivo πολιτικό πείραμα συμμαχικής διακυβέρνησης. Σήμερα μ’ άλλα λόγια αρχίζουμε να δοκιμάζουμε αν, και πόσο εύκολα ή πόσο δύσκολα, θ’ αποκτήσουμε κουλτούρα συνεργασιών. Κουλτούρα συνεργασιών απολύτως απαραίτητη για το μέλλον, ιδίως αν, όπως κάποιοι φιλοδοξούν, πάμε σε σύστημα απλής αναλογικής.

Όσα είδαμε κατά τη διαδικασία των διερευνητικών εντολών αλλά, περισσότερο, στη φάση της επώασης του νέου κυβερνητικού σχήματος, δείχνουν με τρόπο εντυπωσιακό πως τέτοια κουλτούρα δεν υπάρχει, ούτε κατά διάνοια. Κανενός είδους προεργασία δεν είχε γίνει στην προεκλογική φάση, κι ας ήταν ολοφάνερο πως θα προκύψει η ανάγκη. Κι ας το είχαν ήδη από τότε ουσιαστικά αποφασίσει ποιοί θα συνεργαστούν με ποιούς. Και δεν είχαν, φυσικά, παρουσιάσει προεκλογικά στο λαό την πολιτική βάση της επικείμενης συνεργασίας τους. Προκειμένου οι πολίτες να εγκρίνουν ή να απορρίψουν, εν πλήρει γνώσει, τα εν όψει συμμαχικά εγχειρήματα.

Ε λοιπόν, στη φάση της «Νέας Μεταπολίτευσης», της οποίας ήδη διανύουμε τα πρώτα βήματα, καλό είναι να ξεπεράσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται τις πολιτικές  αγκυλώσεις που μας κληροδότησε η προηγούμενη περίοδος. Να απενοχοποιήσουμε πρώτα-πρώτα τις συνεργασίες. Να κατανοήσουμε πως δεν αποτελεί προδοσία των ιερών και των οσίων ή συνεργασία του οποιουδήποτε με τον οποιονδήποτε