Στην Αθήνα της φωτεινής δέσμης

09:47 30/7/2013 - Πηγή: Athina984

του Δημήτρη Φύσσα

Αν και μεθαύριο μπαίνει ο Αύγουστος, είναι βέβαιο ότι έλλειψη χρημάτων, όψιμες ή πρώιμες άδειες εκτός του συνήθους μήνα, άρρωστοι συγγενείς, επαγγελματικές υποχρεώσεις ή άλλες αιτίες, θα κρατήσουν κάποιους από μας στην πόλη.

Οι λεγόμενες μίνι αποδράσεις, βέβαια, ολιγόωρες και εντός Αττικής, μας περιμένουν. Ο νομός μας έχει πολλές όμορφες παραλίες (ακόμα κι άγνωστες ανάμεσά τους), έχει όμορφα βουνά και έχει κι ένα οδικό δίκτυο με το οποίο φτάνεις εύκολα παντού. Αλλά και όσους / όσες από μας δεν έχουμε δικό μας μέσο, ευτυχώς υπάρχουν ΚΤΕΛ,

ηλεκτρικός, τραμ, μετρό και προαστιακός που, με τους κατάλληλους συνδυασμούς, σε πάνε παντού. Ειδικά το μετρό, που φτάνει πια στο Ελληνικό (κι από κει μπορείς να συνεχίσεις για νοτιότερα) και το τραμ, που κάνει τέρμα στη Βούλα, στην Παραλιακή και η θάλασσα απέχει 50 μέρα.

Και τα βράδια, φυσικά, καλοκαιρινά σινεμά. Που αρκετά απ' αυτά κρατήσανε στους χώρους παραθερισμού, αντέξανε την κρίση, και ξανανοίγουνε κάθε καλοκαίρι στη Σαρωνίδα, στον Ωρωπό ή στο Πόρτο Ράφτη, για να τα επισκέπτονται όσοι έχουν τα εξοχικά τους στα πέριξ της Αθήνας.

Είπαμε όμως να μιλήσουμε για όσους και όσες μένουνε στην πόλη. Γι αυτό, θα σας πω δυο λόγια για μερικά σινεμά μέσα στην πόλη, μέσα στο Δήμο μας μάλιστα. Διαλέγω μάλιστα να σας μιλήσω για μερικά πιο άγνωστα, σχετικά, με το σκεπτικό ότι η «Αθηναία», το «Θησείον», η «Δεξαμενή», το «Παλάς», το «Βοξ», η «Ελληνίς», η «Αίγλη», ο «Ζέφυρος», η «Ριβιέρα», ή το «Σινέ Παρί» δεν έχουν καμιά ανάγκη να τα υπενθυμίσουμε.

Στα Πατήσια, σχεδόν στα όρια με την Κυψέλη, στην οδό Νάξου, διατηρείται το «Λιλά» της οικογένειας Λυμπερόπουλου. Μικρό και σεμνό σινεμά της δεκαετίας του ‘60, με προσεγμένο πρόγραμμα, είναι το μοναδικό που έχει απομείνει στην αχανή αυτή περιοχή.

Στο Παγκράτι, στα όρια με τον Βύρωνα (οδός Νικηφορίδη), βρίσκεται η «Λάουρα». Κινηματογράφος της δεκαετίας του ‘50, οικογενειακή επιχείρηση, ο μόνος διατηρητέος στην ευρύτερη περιοχή (Παγκράτι - Βύρωνας - Καισαριανή), έχει όμορφο πράσινο και μια ιδιότυπη καμπύλη καμπίνα προβολής, το σήμα κατατεθέν του.

Στο Παγκράτι επίσης, όχι επίσημα διατηρητέος από το κράτος, αλλά διατηρητέος χάρη στις ευαίσθητες αδελφές Κωτήρα, υπάρχει από της δεκαετία του ‘60 η «Όασις». Όνομα και πράμα, το μικρό αυτό σινεμά έχει μέχρι και αληθινά δέντρα μέσα στο χώρο του, ενώ συνδυάζεται και με μια μπίρα στο παρακείμενο Άλσος.

Στη Νεάπολη, στην οδό Μαυρομιχάλη, λίγο πριν τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, συνεχίζουν να υπάρχουν τα «Παναθήναια». Υπόλειμμα κινηματογράφου του ‘20 (στο οικόπεδό του, που έβγαινε διαμπερώς προς τη Χαριλάου Τρικούπη, χτίστηκε το υπουργείο Δημόσιων Έργων), μίκρυνε πολύ ως χώρος, αλλά άντεξε. Ανήκει στο δίκτυο του κ. Ρίγγα και φέρνει πολύ καλές ταινίες, έχει αρκετό πράσινο, ένα σιντριβάνι και πολλές, πολλές γάτες.

Στην Κοδριγκτώνος, ανάμεσα Πατησίων - Αχαρνών, μπορείτε να πάτε στο «Τριανόν» του Λεωνίδα Παπαγεωργίου, που έχει πάντα εξαίρετο πρόγραμμα. Το σινεμά είναι πασίγνωστο, αλλά το αναφέρω εδώ, γιατί πολλοί δεν ξέρουν ότι παίζει το καλοκαίρι. Κι όμως, δεν κλείνει ποτέ, γιατί είναι το τελευταίο που απόμεινε με ανοιγοκλειόμενη οροφή (όπως ήταν και το πρώτο που είχε εγκαινιάσει την καινοτομία αυτή, αρχές του ‘60).

Κλείνω μ' ένα σινεμά που ιδρύθηκε σχετικά πρόσφατα, το «Αττικό Άλσος - Θόδωρος Αγγελόπουλος» (η προσθήκη στην ονομασία έγινε πέρσι, μετά τον άδικο θάνατο του μεγάλου σκηνοθέτη). Το σινεμά αυτό βρίσκεται στα Τουρκοβούνια, στον «συνοικισμό Γεωργίου Παπαντρέου» ή Αττικό Άλσος, ανάμεσα στην Άνω Κυψέλη και το Γαλάτσι, μέσα στα πεύκα και το εσωτερικό του θυμίζει άλλες εποχές. Συχνά πυκνά, οργανώνονται εδώ ενδιαφέροντα σινεφίλ αφιερώματα, για τα οποία αξίζει ν' ανεβείτε το βουνό.

Σας εύχομαι καλή απόλαυση με τη φωτεινή δέσμη του καλοκαιριού. Καμιά τηλεόραση και καμιά οθόνη χόουμ σίνεμα, ούτε καμιά οθόνη υπολογιστή, δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί της. Γιατί είναι κάτω από τ' αστέρια, γιατί είσαι με τόσους άλλους, γιατί έχεις βγει από το σπίτι.

[e-mail]