Στις 17 Σοσιαλισμό; Μπαα, Δεν κολλάει...

16:54 21/5/2012 - Πηγή: Athina984

του Βαγγέλη Καργούδη

Την Κυριακή 20/5 τα βραδινά δελτία ειδήσεων, ξεχείλιζαν από αγνό πατριωτικό ενθουσιασμό. Κάπως σαν εκείνο το «...αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους», ή σαν να αναγγελόταν εκείνη ακριβώς τη στιγμή πως «έπεσε και το Αργυρόκαστρο»!

Και ποίος ο λόγος, -θα ρωτήσει εύλογα κανείς-, που προκάλεσε αυτή τη φρενίτιδα ενθουσιασμού, μετά από ατέλειωτες βδομάδες, που το ένα κακό νέο δεν προλάβαινε να εκφωνηθεί στα δελτία, και έπαιρνε αμέσως τη θέση του το επόμενο, πιο μαύρο, πιο καταθλιπτικό;
Μα, φυσικά, η συνάντηση του G8 στη θερινή κατοικία του Αμερικανού

προέδρου στο Κάμπ Ντέϊβιντ & το τελικό της ανακοινωθέν, είναι, δυστυχώς, η απάντηση.

Και λέω «δυστυχώς», πρώτα-πρώτα, γιατί στην «τσάρκα» που αμέσως μετά επιχείρησα, -αναστατωμένος κι εγώ-, στις ηλεκτρονικές σελίδες των μεγαλύτερων ΜΜΕ Ευρώπης & ΗΠΑ, δεν συνάντησα ΠΟΥΘΕΝΑ κάτι που, -έστω και τραβώντας το απ' τα μαλιά-, να ταιριάζει, είτε με τα πραγματολογικά στοιχεία, είτε με τις περιγραφές για το κλίμα που κυριάρχησε στο Κάμπ Ντέϊβιντ, που γέμιζαν τις αντίστοιχες ιστοσελίδες των ελληνικών ΜΜΕ!
Θυμάμαι πχ πόσο αποσβολωμένος έμεινα, όταν ανατρέχοντας στην ηλεκτρονική έκδοση του MONDE, η μόνη -πέρα από μια ξερή, χαμηλού προφίλ ειδησεογραφική απαρίθμηση γεγονότων, του τελικού ανακοινωθέντος περιλαμβανομένου- «ρεπορταζιακή»-σχολιαστική αναφορά που βρήκα, δεν ήταν, παρά μια -άκρως δηκτική μάλιστα- περιγραφή της ταλαιπωρίας που περίμενε του Γάλλους απεσταλμένους, με τις αλλεπάλληλες αλλαγές στα οχήματα που χρησιμοποιούσαν για τις μετακινήσεις τους στο αμερικανικό θέρετρο, για λόγους ασφαλείας...
...Και ήταν εκείνες οι στιγμές, που άρχισαν πάλι να με ζώνουν τα φίδια, όπως γίνεται κάθε φορά που αναδύεται μπροστά στα μάτια μου, ο δραματικά διαφορετικός τρόπος με τον οποίο προσλαμβάνουμε την πραγματατικότητα & τις εξελίξεις, εμείς, και όλοι οι άλλοι Ευρωπαίοι «εταίροι μας»...

Τη στιγμή ακριβώς, λόγου χάρη, που όλα δείχνουν ότι οι πρώτες σοβαρές ρωγμές στην Γερμανική προσέγγιση της κρίσης στην Ευρωζώνη είναι γεγονός, και πως οι ευρωπαϊκές ελίτ, πολιτικές & οικονομικές, φοβούνται πλέον σαν απτό ενδεχόμενο, -ακόμα και στην περίπτωση που θα μπορούσε κάποιος να τους εγγυηθεί την απόλυτη στεγανότητα του χρηματοπιστωτικού προστατευτικού τείχους που δυο χρόνια τώρα το χτίζουν νύχτα-μέρα- τον κίνδυνο διάχυσης μιας ανεξέλεγκτης κοινωνικής έκρηξης, που θα ξεκινούσε από τον αδύναμο, περιφερειακό ευρωπαϊκό Νότο, εμείς δείχνουμε έτοιμοι να ρισκάρουμε τυχοδιωκτικά τη μοναδική ευκαιρία μας να ξαναμπούμε στο παιχνίδι σαν ενεργοί παίκτες, και όχι σαν κατ ανάγκην παθητικοί αποδέκτες & εφαρμοστές αποφάσεων άλλων...
Δεν υπάρχει λογικός άνθρωπος επί Γης, που δεν θα θεωρούσε επιβεβλημένη κίνηση για την Ελλάδα, -τον πιο αδύναμο, τον πιο εκτεθειμένο  κρίκο σε όλα τα υποσυστήματα ευρωπαϊκών δυνάμεων-, αυτήν που θα την οδηγούσε να στοιχηθεί «εν παρατάξει» πίσω ή κάτω από την ομπρέλλα προστασίας της μοναδικής ευρωπαϊκής δύναμης που δείχνει να είναι σε