Τι είναι η πατρίδα μας, μην είναι οι κάμποι;

07:50 18/5/2014 - Πηγή: Athina984

του Βασίλη Πάικου

Ε λοιπόν, πατρίδα μας «δεν είναι οι κάμποι, ούτε τ' άπαρτα ψηλά βουνά, ούτε ο ήλιος της που χρυσολάμπει»... κι ας έλεγε εκείνο το παλιό συμπαθητικό ποιηματάκι που μαθαίναμε στο δημοτικό, και το απαγγέλαμε ξαναμμένοι από πατριωτικό οίστρο στις σχολικές γιορτές. Πατρίδα μας είναι ο λαός της, και το παρελθόν της, το παρόν και το μέλλον της, είναι προπάντων η περηφάνια της, η αξιοπρέπειά της. Σήμερα λοιπόν ας μιλήσουμε για αξιοπρέπεια...

Όχι ότι δεν το ξέραμε, ή δεν το υποψιαζόμαστε. Ή ότι περιμέναμε από τους Financial Times

να μας το πουν. Πως εκεί στις Κάννες, το Φθινόπωρο του 2011, η αξιοπρέπειά μας, η αξιοπρέπεια της πατρίδας μας και του λαού μας, κυριολεκτικά κουρελιάστηκε.

Ήταν τότε, έτσι για να φρεσκάρουμε τη μνήμη μας, που μετά το φιάσκο της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη, η Κυβέρνηση κατατρομοκρατήθηκε. Δεδομένου ότι όσα έγιναν στη Θεσσαλονίκη, με στόχο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ήρθαν να κορυφώσουν σειρά ιδιαιτέρως ζωηρών εκδηλώσεων αποδοκιμασίας κατά κυβερνητικών στελεχών, άμα τη εμφανίσει τους, οπουδήποτε. Ο τότε Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου λοιπόν αποφάσισε να επιχειρήσει κίνηση «φυγής προς τα εμπρός», μπας κι έτσι αλλάξει το κλίμα. Ανακοίνωσε προς τούτο την, με πρωτοβουλία του, επαναβεβαίωση της ψήφου εμπιστοσύνης της Βουλής, και τη διενέργεια δημοψηφίσματος. Δίχως να προσδιορίσει επακριβώς το περιεχόμενο του δημοψηφίσματος. Για το μνημόνιο που έτρεχε ήδη; Για τους εφαρμοστικούς νόμους που το ακολουθούσαν; Για την εν γένει πολιτική που η μνημονιακή σύμβαση συνεπαγόταν; Άγνωστο.

Μ' αυτόν λοιπόν τον πολιτικό «εξοπλισμό» πήγε ο Γιώργος Παπανδρέου στη σύνοδο της G-20 στις Κάννες. Για να συναντήσει τη απόλυτη εχθρότητα ως προς τους σχεδιασμούς του, της Μέρκελ και του Σαρκοζί. Ο οποίος Σαρκοζί, απ' ό,τι έχει γίνει γνωστό, συμπεριφέρθηκε απέναντί του με προκλητική απρέπεια. Ακόμη και στο επίπεδο του στοιχειώδους αστικού ήθους. Ίσως επειδή, ως οικοδεσπότης, θεώρησε υποχρέωσή του να υπερβάλλει σε τσαμπουκά. Απαίτησαν δε αμφότεροι από τον έλληνα Πρωθυπουργό, αν επρόκειτο να επιμείνει στο δημοψήφισμα, να το επικεντρώσει στο ερώτημα «παραμονή ή έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη». Δηλαδή «ευρώ ή δραχμή».

Ε, τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Πώς η ιδέα του δημοψηφίσματος ήταν ήδη νεκρή, πως ο Παπανδρέου επέστρεψε, με κομμένα τα φτερά στην Αθήνα, πως έγινε αμέσως αντιληπτό απ' όλους ότι ήταν ξεγραμμένος, πως εξασφάλισε εκείνη την, κατ' ουσίαν άχρηστη, ψήφο εμπιστοσύνης, και πως, αμέσως μετά, ξεκίνησαν οι διαδικασίες αντικατάστασής του.

Εκείνα που μάθαμε τώρα, με τις αποκαλύψεις των F.T., είναι τα σχετικά με τον ρόλο που έπαιξε στις σχετικές διεργασίες ο Μπαρόζο, ως εντολοδόχος των Μέρκελ-Σαρκοζί, προφανώς. Αλλά κι ότι επεβλήθη άνωθεν και έξωθεν ο Λουκάς Παπαδήμος ως ο νέος Πρωθυπουργός. Και βεβαίως (βεβαίως...) τα σχετικά μ' αυτήν την ιδιαιτέρως ύποπτη τριγωνική σχέση- συνεννόηση Μπαρόζο-Σαμαρά-Βενιζέλου. Του αρχηγού, τότε, της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ο οποίος λησμόνησε αμέσως τα Ζάππεια και όλο το αντιμνημονιακό του βιογραφικό, μετέχοντας στη μνημονιακότατη(!) Κυβέρνηση Παπαδήμου. Και του, τότε, Υπουργού των Οικονομικών της Κυβέρνησης Παπανδρέου, ο οποίος από υπέρμαχος της ιδέας του δημοψηφίσματος, μετετράπη αυθωρεί σε πολέμιό της. Για να μεταπηδήσει, με τον ίδιο ρόλο, στην Κυβέρνηση Παπαδήμου, διαχειριζόμενος προσωπικά την υπόθεση του P.S.I.
Στις Κάννες λοιπόν αποφασίστηκε η αντικατάσταση του Παπανδρέου. Στις Κάννες έπεσε η ιδέα για τον Παπαδήμο. Από τις Κάννες επεβλήθη στον Σαμαρά ν' αλλάξει στρατόπεδο. Από τις Κάννες εξασφαλίστηκε η συμπόρευση του Βενιζέλου στο σχέδιο. Στις Κάννες, τις γνωστές για το περίφημο κινηματογραφικό τους φεστιβάλ, γίναμε θεατές ενός φεστιβάλ εξωθεσμικής αυθαιρεσίας και αυταρχισμού, φεστιβάλ ετσιθελικής παρεμβατικότητας των ισχυρών της Ευρώπης σε -ας πούμε ισότιμες- Χώρες-εταίρους, και σε -ας πούμε κυρίαρχους- λαούς.

Τα ίδια πάνω-κάτω, απ' ό,τι αποκαλύπτεται, έγιναν και στην Ιταλία. Κάπως έτσι προέκυψε και στους ιταλούς ο Μάριο Μόντι. Κι ας μην τελούσαν εκείνοι υπό μνημονιακό καθεστώς. Για να καταφανεί, πέραν πάσης αμφιβολίας, πως στην Ευρώπη των σημερινών ακραία συντηρητικών συσχετισμών, είναι στα πολιτικο-οικονομικά μαγειρεία των ισχυρών που «κατασκευάζονται» και επιβάλλονται κυβερνήσεις στις Χώρες «της ανάγκης». Και πως η Δημοκρατία, αυτή η θεμελιώδης αξία των ευρωπαϊκών ιδεωδών, ακρωτηριάζεται, εμπαίζεται, λοιδορείται, ευτελίζεται.

Πρώτο -πρώτο και κυρίαρχο αίτημα λοιπόν για τους ευρωπαϊκούς λαούς, είναι σήμερα η επανάκτηση της Δημοκρατίας τους. Και, επί τέλους, η περιφρούρηση της αξιοπρέπειάς τους. Τουλάχιστον της αξιοπρέπειάς τους...