Το γελοίο στην καθημερινότητα

09:59 5/2/2014 - Πηγή: Athina984

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Το ότι ο νεοέλληνας είναι υπερβολικός σε όλα του, δε χρειάζεται καμιά ιδιαίτερη τεκμηρίωση. Μια ματιά γύρω μας οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας πείθει και τον πλέον κακόπιστο, ότι με το παραμικρό οι συμπολίτες μας ανεβαίνουν στα κάγκελα και αρχίζουν να φωνάζουν. Στα σοβαρά απλά λουφάζουν και περιμένουν από άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.

Μέσα σε ελάχιστα χρόνια η χώρα μετατράπηκε σε ένα τόπο, όπου όλοι έχουν τις απαντήσεις πριν καν τεθούν οι ερωτήσεις. Οι απαντήσεις αυτές μάλιστα δίκην θέσφατου έχουν την καθολική ισχύ

της απόλυτης αλήθειας, την οποία πρέπει να προσκυνούν και στην οποία υποχρεούνται να ομνύουν φίλοι τε και εχθροί, οπαδοί και λοχαγοί των στρατευμάτων πάσης φύσεως. Ταυτόχρονα, ένα κύμα παραλογισμού έχει χτυπήσει ανεπανόρθωτα τούτο τον τόπο. Η κοινή λογική, το μέγα αυτό ζητούμενο της εποχής, έχει εξοστρακιστεί σε κορυφές μακρινών βουνών και περιμένει σαν αγρίμι πιο ευνοϊκούς καιρούς για να επιστρέψει ανάμεσα στους κατοίκους.

Ο θανάσιμος συνδυασμός φανατισμού και παραλογισμού, δημιουργεί ένα ασφυκτικό πλαίσιο γελοιότητας της ίδιας της πραγματικότητας, γεγονός που αποθαρρύνει τον οποιονδήποτε να την αντιμετωπίσει με σοβαρότητα. Αυτό όμως έχει επιπτώσεις στην καθημερινή, δύσκολη έτσι κι αλλιώς, ζωή των πολιτών. Από τις χιλιάδες ερμηνευτικές εγκυκλίους των πολυπληθών υπουργείων και οργανισμών, μέχρι την αγένεια του διπλανού σου στην ουρά για να βγάλεις εισιτήριο για τα ΜΜΜ και από τις πρωινές τηλεοπτικές εκπομπές μέχρι τον κανιβαλισμό των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης, ο πολίτης βρίσκεται περικυκλωμένος από αυτή την τραγική γελοιότητα της ζωής που τον υποχρεώνει να δαπανά τις τελευταίες του αντοχές για να ανταπεξέλθει στον παραλογισμό της καθημερινότητας.

Δε νομίζω να υπήρξε μεταπολεμικά άλλη εποχή, όπου η γελοιότητα να ήταν το κυρίαρχο χρώμα σε ένα καμβά που απεικονίζει την τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Η εμμονή με το παρελθόν, η νοσταλγία ενός δάνειου «χρυσού αιώνα», η προσδοκία ενός «μεσσία σωτήρα» και η επαναφορά του παραδείσου επί της Γης ανέξοδα ή καλύτερα με τα λεφτά των άλλων, είναι η χρωματική παλέτα με την οποία θα ζωγράφιζε ένας ταλαντούχος ζωγράφος τον πίνακα της ελληνικής καθημερινότητας στις αρχές του 2014.

Έχοντας επικρατήσει επί παντός η γελοιότητα, περιφέρεται αυθάδικα ανά την επικράτεια. Είναι η χαρά όλων εκείνων που τα προηγούμενα χρόνια σε βάρος των άλλων πλούτισαν και τώρα, επικαλούμενοι τις δυσκολίες κρύβονται πίσω από φύλλα (πολιτικής) συκής, μεταμορφωμένοι σε διαπρύσιους πολέμιους των δεινών που χτύπησαν την πατρίδα.

Από αυτή τη γελοιότητα δεν υπάρχει σωτηρία. Αυτή η γελοιότητα υποσκάπτει κάθε σοβαρή διάθεση για δημιουργία. Είναι αυτή που υψώνει τείχη απροσπέλαστα και ψηλά για κάθε τι που θα μπορούσε να βγάλει τη χώρα και τους ανθρώπους από το τέλμα και την παρακμή. Η τραγική γελοιότητα αυτή είναι το ίδιο το ιστορικό και υπαρξιακό αδιέξοδο που αντιμετωπίζουμε μετά από 200 περίπου χρόνια ανεξάρτητου εθνικού βίου, αποτέλεσμα μιας άφρονος συλλογικής συμπεριφοράς τις τελευταίες δεκαετίες. Απλά τώρα ήρθε η στιγμή να αντιμετωπίσουμε τους χειρότερους εφιάλτες μας.