Το κλίμα της μιζέριας και οι νέες ευκαιρίες

10:28 7/8/2013 - Πηγή: Athina984

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Το ζήτημα της περιρρέουσας ατμόσφαιρας και της συνακόλουθης ψυχολογίας, - ατομικής και συλλογικής, - που αυτή διαμορφώνει, φαίνεται πως δεν είναι στο οπτικό πεδίο του πολιτικού μας συστήματος.
Οι εκατέρωθεν εκτοξευόμενες κατηγορίες για υπονόμευση των προσπαθειών για την έξοδο της χώρας από την κρίση, ελάχιστα πια πείθουν ακόμη και τους πλέον φανατικούς οπαδούς της μίας ή της άλλης πλευράς.

Τι κι αν οι (ελάχιστοι) λογικοί του νέου δίπολου, προσπαθούν με δηλώσεις καταλαγής να απαλύνουν λίγο το εμφυλιοπολεμικό κλίμα που καλλιεργείται και να δοθεί

η εντύπωση πως η κατάσταση θα βελτιωθεί.
Από τη μια η κατάσταση της οικονομίας, η οποία βρίσκεται στην περιδίνηση μιας βαθιάς δομικής κρίσης και, από την άλλη, η ανευθυνότητα πολλών, πάρα πολλών πολιτικών στελεχών, οι οποίοι με τις δηλώσεις τους, δυναμιτίζουν το κλίμα, οδηγούν σε απόγνωση τους πολίτες.

Σε αυτό το κλίμα είναι πολύ δύσκολο να αναπτυχθεί μια νέα επιχειρηματικότητα. Δεν αναφέρομαι, φυσικά, στις μεγάλες επενδύσεις, στις άμεσες ξένες επενδύσεις, με την προσέλκυση κεφαλαίων από το εξωτερικό. Αναφέρομαι στη μικρή και μεσαία επιχειρηματικότητα, στους νέους φιλόδοξους ανθρώπους, με γνώσεις, δεξιότητες, ιδέες κι ένα μικρό κεφάλαιο για να ξεκινήσουν. Αναφέρομαι σε εκείνους που σε πείσμα των καιρών και της εποχής, θέλουν να προσπαθήσουν να δημιουργήσουν και να προχωρήσουν μπροστά. Αυτοί οι άνθρωποι, πέραν της πρωτοφανούς και εχθρικής σε κάθε τι δημιουργικό κρατικής γραφειοκρατίας, έχουν να αντιμετωπίσουν και το κλίμα της παραίτησης, τη ψυχολογία του ηττημένου, το καθεστώς της αδράνειας.

Οι ειδικοί λένε πως η οικονομία είναι πρώτα απ' όλα κλίμα. Πως η περιρρέουσα ατμόσφαιρα διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στη γέννηση και υλοποίηση επιχειρηματικών ιδεών, ανεξαρτήτου μεγέθους και επενδύσεων. Υπ' αυτή την έννοια η χώρα σήμερα δεν είναι απλά ουδέτερη, μα απολύτως εχθρική προς κάθε νέα προσπάθεια δημιουργίας συνθηκών για επιχειρηματικές ευκαιρίες.

Το πολιτικό σύστημα στο σύνολο του, απέδειξε περίτρανα πως δεν έχει σκοπό να αλλάξει οτιδήποτε και πως οι περιλάλητες και άκρως αναγκαίες για τη χώρα, θα περιοριστούν στις απολύσεις μερικές δεκάδων δημοσίων υπαλλήλων. Ουδείς λόγος γίνεται για την κατάργηση της κρατικής γραφειοκρατίας, ουδείς λόγος γίνεται για την κατάργηση του κοινωνικά άδικου και οικονομικά αναποτελεσματικού σημερινού φορολογικού πλαισίου, ουδείς λόγος γίνεται για τη διευκόλυνση των νέων που θέλουν να δοκιμάσουν τη τύχη τους στην επιχειρηματική κονίστρα.

Μια ματιά στις βέλτιστες πρακτικές άλλων χωρών, με τις θερμοκοιτίδες νέων επιχειρήσεων, με τις spin of εταιρείες, με τη δημιουργία ευνοϊκού πλαισίου για τη λειτουργία εταιρειών επιχειρηματικών συμμετοχών με φοροαπαλλαγές και άλλα μέτρα, θα έπειθε και τον πλέον κακόπιστο για το βυθό στον οποίο βρίσκεται η χώρα και την απουσία οξυγόνου για την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας.

Είναι τουλάχιστον αφελείς, όσοι πιστεύουν ότι το κράτος από εδώ και πέρα να αναλάβει το ρόλο του πατέρα - εργοδότη - πάνσοφου καθοδηγητή. Το κράτος όπως το ξέραμε, ως γεννήτρια ελλειμμάτων, κοινωνικών ανισοτήτων και αδίστακτων συντεχνιών έχει πεθάνει οριστικά και αμετάκλητα. Όσοι ελπίζουν σε μια θέση στο δημόσιο, «μόλις αλλάξουν τα πράγματα», πλανώνται πλάνην οικτράν.
Είναι τουλάχιστον αφελείς και όλοι εκείνοι που συνεχίζουν να πιστεύουν πως η επιχειρηματικότητα θα στηρίζεται στο μέλλον στο γνωστό κρατικοδιαίτο μοντέλο. Αυτό θα συνέβαινε αν υπήρχαν λεφτά, δηλαδή αν η χώρα συνέχιζε να δανείζεται απρόσκοπτα και να ξοδεύει ασυλλόγιστα. Τα φτηνά δανεικά όμως τελείωσαν και μαζί τους το πάρτι της ιδιότυπης φεουδαρχικής - κρατικής οικονομίας.

Το πολιτικό σύστημα δίνει τις τελευταίες μάχες οπισθοφυλακής, θεωρώντας πως η σωτηρία της χώρας ταυτίζεται με τη δική του διατήρηση και μακροημέρευση. Αυτό κάθε άλλο παρά εγγυημένο είναι. Αν θέλει ένα τμήμα του σημερινού πολιτικού συστήματος να διασωθεί και να αντικρίσει το φως του ήλιου την επόμενη, μετά την κρίση, ημέρα, θα πρέπει να συμβάλει στη δημιουργία ενός νέου πλαισίου για την επιχειρηματικότητα. Σε διαφορετική περίπτωση, θα έχει τη τύχη όλων εκείνων των διαττόντων αστέρων της εποχής της φούσκας του Χρηματιστηρίου. Θα εξαφανιστεί ακόμη και η μνήμη τους.