Το περιβόητο επεισόδιο και ο δικός μας «τελικός»

08:53 19/6/2014 - Πηγή: Athina984

του Διονύση Δελλή

Μεταξύ μας; Είναι λιγάκι υποκριτικό να «κοκκινίζουμε» κάθε φορά που ακούμε για ένα επεισόδιο σε κάποια προπόνηση μιας ομάδας. Ας είναι και της εθνικής μας, παραμονής του κρισιμότερου ματς στο Μουντιάλ. Αυτό κόντρα στους Ιάπωνες (01:00). Πολλά τα νεύρα, μεγάλο το άγχος και η κούραση. Αμέτρητες και οι μέρες μακριά από το σπίτι. Δεν θέλει και πολύ λοιπόν με αφορμή, μια πάσα, ένα τάκλιν, μια ευκαιρία να προκύψει σπίθα να ανάψει τη φωτιά.

Έγινε προ ημερών στο Βέλγιο με τον Μιραλάς και τον Λουκακού.

Έγινε και στην Ελλάδα με Τζαβέλα και Μανιάτη. Και μιας και πρόκειται για δύο παίκτες που έκαναν σαν τα κοκόρια πρόσφατα στον δεύτερο ημιτελικό του κυπέλλου ανάμεσα σε ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό το θέμα πήρε ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις.

Όχι, δεν πρέπει να τα κρύβει κανείς. Πόσο μάλλον οι δημοσιογράφοι. Δεν κάνουν καλό σε κανέναν τέτοιες... πρωτοβουλίες. Και δεν τιμάει και κάποιον που πληρώνεται για να ενημερώνει. Παραγοντιλίκια κάνουν οι παράγοντες. Όχι τα μίντια. Δεν είναι όμως και για να το κάνουμε σίριαλ. Φωτογραφία σε φυσικό μέγεθος. Μπάλα είναι. Και μάλιστα ποδόσφαιρο επαγγελματικό, όχι διασκέδαση. Κάποτε στην Αργεντινή σε ένα ντέρμπι o στόπερ της Ιντεπεντιέντε χτύπησε άσχημα τον σέντερ φορ της Ρασίνγκ Κλούμπ. Ο επιθετικός... στράβωσε, ανταπέδωσε το χτύπημα και μάλιστα είπε κάτι στα... γαλλικά για τη «μαμά» του αμυντικού.

Ο... αθυρόστομος ήταν ο Ντιέγκο Μιλίτο. Το... δρεπάνι, ο Γκάμπριελ Μιλίτο. Ναι, καλά το καταλάβατε. Αδέρφια! Εκείνη τη στιγμή όμως ήταν τέτοια η ένταση και η «τρέλα» με τους σφυγμούς στο ταβάνι, που ο Ντιέγκο τελικά έβρισε την ίδια του την μάνα, θέλοντας να την «πει» στον αδερφό του!

Ξαναλέμε ούτε θέλουμε να κρύψουμε τίποτε, ούτε και υπάρχει λόγος να κρύβονται αυτά τα περιστατικά. Αρκεί όλοι να είμαστε έτοιμοι να τα αντιληφθούμε σε κανονικές διαστάσεις. Ο Τζαβέλας και ο Μανιάτης έχουν προηγούμενα. Δεδομένα όμως απόψε αν ο Σάντος τους επιλέξει να παίξουν στο... ματς της χρονιάς για το ελληνικό ποδόσφαιρο θα δώσουν τα πάντα στο χορτάρι. Και αυτά που έχουν και αυτά που... δεν έχουν, υπό τον φόβο ότι ενδεχόμενη αποτυχία θα μεγαλοποιήσει ακόμη περισσότερο το περίφημο επεισόδιο.

Και μιας και ξαναλέμε ότι το αποψινό είναι κάτι σαν «τελικός» για την Ελλάδα. Μια κουβέντα για το ίδιο το παιχνίδι. Εξαιρετικό συγκρότημα οι Ιάπωνες του Αλμπέρτο Τζακερόνι. Ομάδα γρήγορη, με πολύ κίνηση χωρίς τη μπάλα και υψηλό ρυθμό. Θα θελήσει να πάρει τον έλεγχο, να έχει την κατοχή. Άρα ως φιλοσοφία αυτό μας ταιριάζει πολύ. Αρκεί να μην ψάξουμε και εδώ για... δικαιολογίες, όπως μετά την 3-0 ήττα από την Κολομβία. «Παίξαμε καλά» είπαν οι περισσότεροι. Και αν δεν παίζαμε δηλαδή πόσο θα έρχονταν το σκορ; Δεν ζητά κανείς από την Ελλάδα να γίνει... Ολλανδία. Να μην ψάξει για δικαιολογίες ζητάμε. Ή κερδίζουμε τους Ιάπωνες, ή αποτύχαμε στον στόχο για το «κάτι παραπάνω» σε σχέση με τις προηγούμενες παρουσίες μας στο Μουντιάλ. Αυτό είναι, και αυτό θα ισχύσει.