Τώρα ξέρουμε...

10:48 12/2/2012 - Πηγή: Athina984

του Βασίλη Πάικου

Και μπορεί μεν να μην μπορούμε ακριβώς να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας, οι τύχες μας καθορίζονται κυρίως έξωθεν και άνωθεν, καιρός όμως τουλάχιστον να σκεφτούμε. Να σκεφτούμε και να πράξουμε το κατά συνείδηση δέον...

Όταν το Μάιο του 2010 μας ήρθε, μέσω Καστελόριζου, η Τρόικα και το πρώτο μνημόνιο, πολλοί από μας, οι περισσότεροι ίσως, είμαστε

παντελώς ανυποψίαστοι και γεμάτοι ψευδαισθήσεις. Ότι, ας πούμε, σ' ένα-δυο χρόνια θα καθαρίσουμε, ότι θα στριμωχτούμε λίγο αλλά είναι για το καλό μας, ότι μεσοπρόθεσμα θα οικοδομήσουμε ένα σύγχρονο Κράτος δίχως τις στρεβλώσεις δεκαετιών, ότι η κρίση για μας είναι-κυρίως- ευκαιρία, ότι όλα κι όλα τα βάρη αυτά είναι και τίποτα παραπάνω, ότι... ότι... ότι... Ο καθένας από μας θα έχει να θυμηθεί κάποιον καλόπιστο φίλο, να ψιθυρίζει στην παρέα «ευτυχώς που υπάρχει η Τρόικα»...

Αντιμετωπίσαμε μάλιστα με έντονη καχυποψία εκείνους που, από τότε μας προειδοποιούσαν πως ανοίγουμε μια πληγή που δεν πρόκειται να κλείσει με τίποτα. Πως, αντίθετα, θα βαθαίνει όλο και περισσότερο, πως θα έρχονται όλο και νέα μέτρα όλο και πιο σκληρά, πως θα συρρικνωθεί απελπιστικά η εθνική μας κυριαρχία και ο λαός μας θα οδηγηθεί στην εξαθλίωση. Τους θεωρήσαμε όλους αυτούς απλώς κινδυνολόγους και εύκολα τους ονομάσαμε ανεύθυνους λαϊκιστές, επενδυτές της καταστροφής.

Ήταν ασφαλώς η απειρία που προσανατόλιζε τη σκέψη μας, ήταν το γεγονός πως η τέτοια κρίση ήταν πρωτόγνωρη, χωρίς ανάλογο προηγούμενο. Ήταν προπάντων οι διαβεβαιώσεις που παίρναμε από τα επισημότερα χείλη πως όλα είναι σύντομα περαστικά.

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο ποτάμι. Πέρασε από την πλάτη μας το πρώτο μνημόνιο, πέρασε το μεσοπρόθεσμο, πέρασε το μαρτύριο των ανά τρίμηνο εξευτελισμών στ' όνομα της εκταμίευσης των δόσεων.

Πέρασε το πρώτο «κούρεμα» του Ιουνίου, εκείνο του 21%, μετά το δεύτερο του Οκτωβρίου του 50%. Και τώρα όσα ζούμε με το P.S.I. και τα σκληρά προαπαιτούμενα της νέας δανειακής σύμβασης. Πέρασε προπάντων από την πλάτη μας αλλά κι από τη συνείδησή μας η εδραιωμένη πλέον πεποίθηση πως ναι, ζούμε σε συνθήκες ιδιόρρυθμης «κατοχής», με την εθνική μας αξιοπρέπεια τσαλαπατημένη, την εθνική μας κυριαρχία παντελώς απούσα, την εθνική μας επιβίωση αβέβαιη...

Τώρα ξέρουμε. Τώρα «έτσι σοφοί που γίναμε με τόση πείρα» δεν έχουμε πια το άλλοθι της άγνοιας.  Τώρα μπορούμε να ξέρουμε τι μας περιμένει στη γωνία. Και μπορεί μεν να μην μπορούμε ακριβώς να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας, οι τύχες μας καθορίζονται κυρίως έξωθεν και άνωθεν, καιρός όμως τουλάχιστον να σκεφτούμε. Να σκεφτούμε και να πράξουμε το κατά συνείδηση δέον...

*Υστερόγραφο. Η τελευταία ψευδαίσθηση των περισσότερων από μας, είχε να κάνει με τη βεβαιότητα πως ο Λουκάς Παπαδήμος θα μας εξασφάλιζε καλύτερη αντιμετώπιση από την ευρωπαϊκή ελίτ. Στη βάση του έτσι κι αλλιώς αξιόπιστου ευρωπαϊκού του «προσώπου», αλλά και της ευρύτατης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας στην οποία στηρίζεται. Δε βαριέστε, πάει περίπατο κι αυτός ο μύθος. Όσα ζούμε