Barron's: «Όχι άλλα δάνεια στην Ελλάδα. αναδιάρθρωση χρέους, τώρα»

17:35 12/3/2015 - Πηγή: NewsBomb

Μια μακρόχρονη αναδιάρθρωση του χρέους της, κι όχι άλλα δάνεια, είναι αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα, σύμφωνα με τον Καρλ…

Ο συγγραφέας του άρθρου επισημαίνει, μεταξύ άλλων, ότι «έφτασε η ώρα να ορισθεί μια επιτροπή πιστωτών και να ξεκινήσει η συζήτηση για μια ουσιαστική ανακούφιση της Ελλάδας από το βάρος του χρέους, το οποίο δεν

μπορεί να εξυπηρετηθεί στη σημερινή του δομή. Η μακρόχρονη αναδιάρθρωση ολόκληρου του χρέους αποτελεί το αναπόφευκτο επόμενο βήμα».

Σύμφωνα με τον Γουέινμπεργκ, «οι κυβερνήσεις της ευρωζώνης δρουν σαν να είχαν το πάνω χέρι στις διαπραγματεύσεις, επειδή ελέγχουν τις δόσεις ρευστότητας, τις οποίες, όπως πιστεύουν, απεγνωσμένα επιθυμεί και χρειάζεται η Ελλάδα. Η Ελλάδα ωστόσο δεν θέλει νέα δάνεια. Θέλει την αναδιάρθρωση του χρέους της, επεκτείνοντας τις αποπληρωμές των δανείων σε μια μακρά χρονική περίοδο, με μια μεγάλη περίοδο χάριτος, όπου το βάρος της αποπληρωμής θα μετατίθεται προς το τέλος της περιόδου. Αυτό που φαίνεται ότι δεν καταλαβαίνουν οι κυβερνήσεις της ευρωζώνης είναι ότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται άδεια για να πτωχεύσει και για να επιβάλει αναδιάρθρωση: μπορεί να το κάνει μόνη της, χωρίς ένα νέο πρόγραμμα από τους πιστωτές της και χωρίς να δεχθεί τους όποιους όρους ή προϋποθέσεις».

Στη συνέχεια, ο αρθρογράφος αναφέρει ότι «ο υπουργός Οικονομικών, Γιάνης Βαρουφάκης, παραδέχτηκε ότι το ελληνικό χρέος δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί. Από τις πρώτες ημέρες της νέας διακυβέρνησης της χώρας, υπέδειξε το λάθος των προηγούμενων προσεγγίσεων για το επίμονο πρόβλημα ρευστότητας της Ελλάδας, την επίλυση δηλαδή του κενού ρευστότητας με οποιοδήποτε κόστος όταν το πραγματικό ζήτημα ήταν η δημοσιονομική φερεγγυότητα της χώρας. Τα τελευταία πέντε χρόνια, η Ελλάδα δέχθηκε νέα δάνεια ύψους 145 δισ. ευρώ από το ΕΤΧΣ, 100 δισ. ευρώ ως πίστωση από την ΕΚΤ και κάποια δισ. από το ΔΝΤ. Η Ελλάδα "σταθεροποιήθηκε" αυξάνοντας το χρέος της κατά το ήμισυ σε σχέση με τα εισοδήματά της. Είναι προφανές ότι η τακτική που ακολουθήθηκε δεν έφερε αποτελέσματα. Η ελληνική οικονομία δεν αποκαταστάθηκε, αλλά συντρίφθηκε».

Ο Γουέινμπεργκ στη συνέχεια διατυπώνει την άποψη ότι «ενδεχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας θα ήταν πολύ πιο σκληρή για τους πιστωτές της. Μόλις καθίστατο γνωστή η χρεοκοπία ή η πρόθεση χρεοκοπίας για κάποιο ομόλογο, για ένα έντοκο γραμμάτιο δημοσίου ή για κάποιο δάνειο, όλα τα χρεόγραφα της χώρας θα ανακηρύσσονταν χρεοκοπημένα λόγω των δεικτών σταυροειδούς αθέτησης υποχρεώσεων. Σύμφωνα με τις γενικά αποδεκτές λογιστικές πρακτικές, οι πιστωτές θα διέθεταν 90 ημέρες ή το πολύ 120 ημέρες είτε για να καθορίσουν έναν σαφή δρόμο προς την κατεύθυνση επίλυσης της χρεοκοπίας, είτε για να διαγράψουν οριστικά τις οφειλές. Κανείς στην ευρωζώνη δεν θα ήθελε να δει ένα σύστημα ήδη ανεπαρκώς χρηματοδοτούμενο να υποφέρει από την απώλεια σχεδόν 300 δισ. ευρώ, μέσα σε μια ημέρα, αυτή την άνοιξη. Οι αλυσιδωτές συνέπειες είναι δύσκολο να προβλεφθούν και θα ήταν ευρύτερες από αυτές που θα υπολογίζονταν αρχικά, όπως έδειξε η χρεοκοπία της Lehman και της LTCM».