H τελευταία συνέντευξη του Δημήτρη Μητροπάνου!

15:33 17/4/2012 - Πηγή: NewsBomb

Αυθεντικός και ειλικρινής, όπως ήταν σε όλη του τη ζωή, ο Δημήτρης Μητροπάνος έδωσε μια απολαυστική και ενδιαφέρουσα τελευταία συνέντευξη το Δεκέμβριο του 2011.

Ο σπουδαίος ερμηνευτής , μιλώντας στο περιοδικό DOWΝ TOWN αναφέρθηκε στη ζωή του, στη μουσική, στις σπουδαίες «καλλιτεχνικές» του συναντήσεις, στο θάνατο και φυσικά στην αγαπημένη του Βένια.

«Δεν ξέρω μουσική γιατί ήμουν τεμεπέλάκος!»

«Δεν

έμαθα ποτέ μουσική, δεν ξέρω μουσική. Δεν ξέρω που γράφεται το ντο, δεν ξέρω κανένα όργανο, δεν ξέρω τίποτα. Μια φορά αποφάσισα να μάθω λίγη κιθάρα, και πήγα στον Γεράσιμο τον Μηλιαρέση, έναν από τους καλύτερους κιθαρίστες. Αυτός όμως το ΄δε να με κάνει Σεγκόβια !«Είναι κρίμα», μου’ λεγε «έχεις καταπληκτικά χέρια, έχεις ταλέντο». Τον χαιρέτησα κι έφυγα. Δεν το ‘χα σκοπό να μάθω, ούτε διάθεση - είχα το σχολείο μου, είχα τόσα πράγματα δεν ήθελα να βάλω κι άλλο μπελά στο κεφάλι μου. Βέβαια, τόσα χρόνια που δουλεύω, με τόσους κιθαρίστες, κάτι θα μπορούσα να ΄χω πιάσει. Ε, τεμπελάκος ήμουνα, τ’ άφησα και πέρασε έτσι το πράγμα….»

«Την ανημποριά φοβάμαι»

« Ένα γεγονός της ζωής είναι και ο θάνατος. Κάποτε, μοιραία, θα έρθει. Την ανημποριά δεν θέλω εγώ. Αυτό, φοβάμαι περισσότερο απ’όλα. Αυτό, μόνο».

«Εν αρχή ην η φωνή»

«Τα Reality και τα talent shows γίνονται για να τα βλέπει ο κόσμος και να γελάει. Πάνε κάτι άσχετοι και κρίνουνε το φόρεμα της τραγουδίστριας, και πως δεν πρέπει να είναι ο τραγουδιστής κοντός, ή χοντρός ή φαλακρός γιατί είναι λέει αντιαισθητικό. Οπα ! Εν αρχή ην η φωνή και μετά πάμε για τα υπόλοιπα. Δεν κατάλαβα δηλαδή πρέπει να είμαστε όλοι Ρουβάδες;»

«Το λαϊκό τραγούδι θέλει πόνο και μοίρασμα»

«Το τραγούδι είναι μια σύνθετη υπόθεση, Θέλει παρέα. Αυτή η απομόνωση τώρα, που όλα τα παιδιά έχουν στο σπίτι τους, κομπιούτερ και ηχοσύστημα δεν θα φτιάξει ποτέ λαϊκό τραγούδι. Το λαϊκό τραγούδι δεν είναι κλασική μουσική, θέλει ψυχή, πόνο και μοίρασμα.»

«Έχω σκεφτεί να αποσυρθώ»

«Αν μου έχει περάσει από το μυαλό να αποσυρθώ; Βεβαίως ! Πάντα έλεγα «σε πέντε χρόνια θα σταματήσω το τραγούδι»

«Αρχιτέκτονας ήθελα να γίνω»

«Δεν ήθελα να γίνω τραγουδιστής – αρχιτέκτονας, αυτό ήταν το όνειρό μου. Από ανάγκη, ξεκίνησα το τραγούδι. ΄Επρεπε να κάνω μια δουλειά για να βοηθήσω την οικογένεια. Να σπουδάσω, έτσι κι αλλιώς μου ήταν απαγορευμένο».

«Τυχερός που γνώρισα τον Ζαμπέτα»

«Ήμουν όμως και τυχερός στη δισκογραφία μου. Σκέψου, πρώτος δίσκος με τον Ζαμπέτα. Δουλέψαμε τρία χρόνια μαζί, τρία πολύ σημαντικά χρόνια. Ο Ζαμπέτας μου στάθηκε σαν πατέρας. Εκείνος με δίδαξε – πέρα από το τραγούδι- και τη συμπεριφορά απέναντι στο τραγούδι : πώς να αντιμετωπίζω τους συναδέλφους μου, το πάλκο, τα πάντα - πράγματα ουσίας για ένα παιδί δεκαοκτώ χρονών».

«Έμεινα σιωπηλός μπροστά στον Καζαντζίδη!»

«Έτυχε να τον γνωρίσω κιόλας. Ένας φίλος του θείου μου, ήταν φίλος του και συναντηθήκαμε στο σπίτι του, στην Κνωσσού, που έμενε με τη Μαρινέλλα. Αν του τραγούδησα ; Τι να τραγουδήσω