Η τρόικα «αποσύρει» τον Σαμαρά

08:42 6/12/2014 - Πηγή: NewsBomb

Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και ταυτόσημες με το 2011 και οι συμπτώσεις απίστευτες! ΔΝΤ, Βερολίνο και Ε.Ε. κατέληξαν στο συμπέρασμα…

Του Κώστα Τσιτούνα

Μια από τις κορυφαίες πολιτικές φυσιογνωμίες της παγκόσμιας ιστορίας, ο Ουίνστον Τσώρτσιλ έλεγε: «Πολιτική είναι η ικανότητα να παρουσιάζεις σήμερα τι θα γίνει αύριο και να εξηγείς αύριο γιατί δεν έγινε». Δυστυχώς το πολιτικό προσωπικό στην Ελλάδα δεν μπορεί να κάνει τίποτα από τα δυο. Ούτε να μας πει τι θα γίνει

αύριο, ούτε να μας εξηγήσει γιατί δεν έγινε.

Η χώρα κινείται και ζει σχεδόν από τύχη, αφού όπως αποδεικνύεται εκ του αποτελέσματος δεν υπάρχει, ούτε υπήρχε κάποιο στρατηγικό σχέδιο.

Τους όρους του «παιχνιδιού» τους βάζει και τους μεταβάλλει η τρόικα κατά το δοκούν και η ιστορία επαναλαμβάνεται ως… κακόγουστο αστείο.

Οι πολιτικές εξελίξεις που ζούμε αυτή την περίοδο κινούνται στα όρια της προμνησίας, του déjà vu, αφού η πρόθεση της τρόικας να «ακυρώσει» την κυβέρνηση Σαμαρά θυμίζει τα όσα διαδραματίστηκαν στο τέλος της διακυβέρνησης του ΓΑΠ.

Το ίδιο ακριβώς είχε συμβεί και το 2011 όταν ο Γιώργος Παπανδρέου αποφάσισε –έστω και κατόπιν εορτής - να βάλει ένα φρένο στις παράλογες απαιτήσεις και στην επέλαση της τρόικας.

Μέσα σ’ ένα βράδυ, οι δανειστές τον «καθάρισαν» και τον «καθαίρεσαν» από την πρωθυπουργία φέρνοντας τεχνοκράτη πρωθυπουργό προκειμένου να υπογραφούν νέα μέτρα, να γίνει το PSI, να πληρωθούν στο ακέραιο τα ξένα funds και να την πληρώσουν οι μικρομολογιούχοι και τα ασφαλιστικά ταμεία της Ελλάδας.

Ο κ. Λουκάς Παπαδήμος και η κυβέρνηση που σχηματίστηκε κατ’ εντολή της τρόικας έβγαλε, όπως λέμε, τα κάστανα από τη φωτιά, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι… και ήταν όλοι ευχαριστημένοι.

Με τον τρόπο αυτό έγινε η «δουλειά» των δανειστών χωρίς να αναλάβει κανείς το πολιτικό κόστος και στη συνέχεια ήρθε ο ακραιφνής αντιμνημονιακός κ. Σαμαράς ο οποίος μέσα σε ένα βράδυ μεταλλάχθηκε και ικανοποίησε όλες τις εντολές των δανειστών περί δημοσιονομικής σταθερότητας.

Για την ιστορία και μόνον, αξίζει να θυμίσουμε ότι κατά περίεργο τρόπο ο άνθρωπος που «έβγαλε» από τη μέση τον Παπανδρέου και τον «τέλειωσε» πολιτικά ήταν ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ο οποίος αμέσως μετά όταν ήρθε ο Σαμαράς αναβαθμίστηκε σε Νο 2 της κυβέρνησης.

Σήμερα, δυο χρόνια μετά και ενώ υποτίθεται ότι το πρόγραμμα κάπου εδώ πρέπει να τελειώνει - όπως προέβλεπαν οι σχετικές υποσχέσεις ΔΝΤ, Βερολίνου και Ε.Ε. προς τον Σαμαρά - οι δανειστές άλλαξαν γνώμη και ζητούν νέο πρόγραμμα, προσφέροντας παράλληλα νέα δανεικά…

Ο Αντώνης Σαμαράς αρνείται, ζητά να τηρηθούν τα υπεσχημένα και οι δανειστές για άλλη μια φορά έχουν βγει στα «κάγκελα» και κάνουν ότι μπορούν για να μην υπάρξει έξοδος της χώρας από το μνημόνιο. Καθυστερούν τη διαπραγμάτευση και την αξιολόγηση προβάλλοντας αστείες και παράλογες απαιτήσεις με βασικό στόχο να χαθούν οι ημερομηνίες και να φέρουν την κυβέρνηση – με την πλάτη στον τοίχο – προ τετελεσμένων γεγονότων.

Με τη μέθοδο «για κάθε λύση βρίσκω ένα πρόβλημα» σέρνουν το Μαξίμου στο να ζητήσει το ίδιο παράταση του υπάρχοντος μνημονίου μέχρις ότου παραιτηθεί ο Σαμαράς από την πρωθυπουργία ως ανεπαρκής.

Ανεπαρκής διότι δεν κατάφερε να υλοποιήσει αυτά που είχε υποσχεθεί στον ελληνικό λαό περί σκισίματος του μνημονίου και περί εξόδου της χώρας από τον μηχανισμό.

Όλως τυχαίως ο άνθρωπος που πάλι φαίνεται να επιβιώνει και να διαχωρίζει τη θέση του από τη γραμμή της ελληνικής κυβέρνησης είναι ο Βαγγέλης Βενιζέλος.

Κατά διαβολική σύμπτωση ο κ. Βενιζέλος μόλις προχθές «τελείωσε» και τον Σαμαρά λέγοντας ότι ο τόπος χρειάζεται εκλογές, ενώ ο πρωθυπουργός λέει το ακριβώς αντίθετο!

Βεβαίως είναι τοις πάσι γνωστό ότι οι δανειστές δεν θέλουν εκλογές διότι γνωρίζουν πολύ καλά πως μια τέτοια εξέλιξη θα τους προκαλέσει μεγαλύτερα προβλήματα λόγω της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.

Όχι βέβαια πως έχουν κάποιο πρόβλημα με την ανάληψη της εξουσίας από τον Τσίπρα. Απλά θέλουν προηγουμένως να έχει υπογραφεί η συμφωνία για τη νέα διπλή γραμμή πίστωσης και μετά – όπως λένε –ας έρθει όποιος θέλει να κυβερνήσει…

ΔΝΤ, Βερολίνο και Ε.Ε. είναι ξεκάθαροι: θέλουν κυβέρνηση ειδικού σκοπού με frontman τεχνοκράτη πρωθυπουργό ο οποίος πρώτα θα υπογράψει το νέο μνημόνιο και μετά θα οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές. Το σχετικό μήνυμα το έστειλαν ξεκάθαρα στον Σαμαρά από το Παρίσι Ι, μέσω Χαρδούβελη, αν και στην Αθήνα έκαναν ότι δεν… άκουσαν καλά.

Το ίδιο ακριβώς έκανε η ελληνική πλευρά και στο Παρίσι ΙΙ. Πήγε, ήρθε και δήθεν δεν πήρε κανένα μήνυμα, αν και οι περισσότεροι οικονομικοί αναλυτές γνωρίζουν πως η εντολή της τρόικας ήταν να σχηματιστεί κυβέρνηση α λα Παπαδήμου. Το Βερολίνο μάλιστα έχει ρίξει στο τραπέζι – ανεπίσημα – και ονόματα, μεταξύ των οποίων ο πρώην πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας κ. Παναγιώτης Πικραμμένος ο οποίος διατέλεσε το 2012 και υπηρεσιακός πρωθυπουργός.

Ο μόνος που φαίνεται να έχει ερμηνεύσει το μήνυμα – ως πιο έμπειρος – είναι ο Βαγγέλης Βενιζέλος ο οποίος φρόντισε να διαχωρίσει τη στάση του από τον Σαμαρά. Ο Βενιζέλος γνωρίζει πολύ καλά ποιο θα είναι το τέλος όλης αυτής της περιπέτειας. Παίρνει αποστάσεις, όπως έκανε και το 2011 για να διασώσει το ΠΑΣΟΚ και για να διασφαλίσει την προσωπική πολιτική του επιβίωση.

Άλλωστε κανείς δεν θα απορήσει αν, αύριο, ο Βαγγέλης αποκαταστήσει τις σχέσεις του με τον Αλέξη Τσίπρα και τον Φώτη Κουβέλη. Το έχει ξανακάνει στο παρελθόν με απόλυτη επιτυχία.

Το τελευταίο σενάριο – από τα δεκάδες – που κυκλοφορεί στα δημοσιογραφικά γραφεία αναφέρει ότι τελικά ο Σαμαράς, μετά κόπων και βασάνων και με Δούρειο Ίππο την Συνταγματική Αναθεώρηση, θα εξασφαλίσει τους 180.

Το ισχύον πρόγραμμα θα παραταθεί και ο Σαμαράς θα έρθει κάποια στιγμή στη Βουλή με τη νέα σύμβαση ανά χείρας. Εκεί, δυστυχώς για τον ίδιο, οι περισσότερες εκτιμήσεις συγκλίνουν ότι δεν θα καταφέρει να την περάσει κι έτσι θα έχει μια καλή δικαιολογία για να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές χωρίς να χρεωθεί κάποιο πολιτικό κόστος.

Με τον τρόπο αυτό η τρόικα θα έχει έτοιμη μια «μαγιά» για να μπορέσει να εκβιάσει την επόμενη κυβέρνηση όποια κι αν είναι αυτή.

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δηλαδή η χώρα θα παραμείνει δέσμια ενός παρατεταμένου προγράμματος και ενός άλλου προς υπογραφήν.

Κοινώς, ισορροπίες του τρόμου…