Η τρομοκρατία είναι ο εχθρός της Δημοκρατίας

18:00 10/2/2013 - Πηγή: NewsBomb

Η τρομοκρατία δεν έχει πρόσημο και είναι τόσο απεχθής όσο ο Ρατσισμός και ο Φασισμός που επίσης στηρίζονται στο μίσος

Άρθρο του κ. Δημήτρη Καρύδη,

Γραμματέα Επικοινωνίας του ΠΑΣΟΚ

Η Δημοκρατία παρά τις αδυναμίες που πολλές φορές παρουσιάζει, αποτελεί το μοναδικό σύστημα επιβίωσης μιας οργανωμένης κοινωνίας, λαού, έθνους.

Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ακόμα και ολοκληρωτικά καθεστώτα, που δεν λειτουργεί το αντιπροσωπευτικό σύστημα –αναγκάζονται ψευδεπίγραφα να αυτοαποκαλούνται Δημοκρατικά.

Εμείς οι Έλληνες έχουμε το προνόμιο λόγω

της υπέροχης γλώσσας μας να είμαστε ο μοναδικός λαός στον κόσμο που στην λέξη Δημοκρατία δίνουμε εννοιολογικό περιεχόμενο. Η Δημοκρατία, εξουσία του Δήμου ή εξουσία του Λαού.

Ίσως κάποιος ρωτήσει: «μα καλά γιατί τόσα πολλά για την ουσία της Δημοκρατίας όταν το ερώτημα που τίθεται είναι η Τρομοκρατία». Η απάντηση είναι απλή και καθαρή.

Η Τρομοκρατία σε όλες τις εκφράσεις της, η Τρομοκρατία που απειλεί ζωές και περιουσίες ανθρώπων, βρίσκεται στον αντίποδα της Δημοκρατίας. Η Τρομοκρατία είναι εχθρός της Δημοκρατίας. Η Τρομοκρατία είναι εχθρός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είναι εχθρός των λαϊκών κατακτήσεων, είναι εχθρός των αξιών του Δικαίου.

Οι Έλληνες έχουμε το προνόμιο, να είμαστε κληρονόμοι του Ρήγα Φεραίου του Βελεστινλή, που δεν διστάζει να απαντήσει στους αναρχικούς της εποχής του λέγοντας χαρακτηριστικά σε στοίχους του Θούριου ότι: «και η αναρχία ομοιάζει με σκλαβιά».

Τι προκαλεί η τρομοκρατία

Ο τρομοκράτης στο πλαίσιο μίας Δημοκρατίας είναι φυσικός ή συλλογικός φορέας του ποιο απεχθούς ολοκληρωτισμού. Ενός ολοκληρωτισμού με κύρια στοιχεία τη βία και το μίσος.

Αυτό συμβαίνει γιατί χωρίς καμία εντολή αυτοβούλως αποφασίζει, δρα, και τιμωρεί με την εσχάτη των ποινών. Τον θάνατο. Δημιουργεί καταστολή και τιμωρία χωρίς να αντιπροσωπεύει τίποτε, χωρίς εντολή, «δίκαιο», «πολιτική» και δράση. Η τρομοκρατική πράξη, η βίαια πράξη στη Δημοκρατία, δεν έχει πολιτικό πρόσημο, αριστερό ή δεξιό.

Θα μπω στον πειρασμό της επίκαιρης περιπτωσιολογίας, σε ότι αφορά την Τρομοκρατία, με τη σύλληψη των νεαρών - ληστών – τρομοκρατών, με τα μέχρι στιγμής δεδομένα (το τεκμήριο της αθωότητας).

Στην κουλτούρα αυτών των νεαρών απουσιάζει παντελώς, ο σεβασμός στην κοινωνία και τους ανθρώπους που υποτίθεται ότι υπερασπίζονται. Ένας χωρίς μέτρο, ατομικός εγωισμός, τους οπλίζει με καλάσνικωφ – όπλα θανάτου. Οι εγκληματικές, τυφλές επιθέσεις γίνονται με την ιδιότητα του αυτόκλητου τιμωρού.

Παρά τα photoshop και τις απαράδεκτες δηλώσεις του αρμόδιου υπουργού, έρχεται η Δικαιοσύνη, να διερευνήσει αν διαπράχθηκαν σε βάρος των συλληφθέντων παράνομες πράξεις, ξυλοδαρμού ή βασανισμού, από τα όργανα του κράτους, έτσι ώστε οι υπεύθυνοι να βρεθούν αντιμέτωποι με τη Δικαιοσύνη και να τιμωρηθούν.

Οι δύο όψεις του νομίσματος

Αίσθηση και απορία όμως δημιουργεί η στάση πολιτικών κομμάτων όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που ασχολούνται κυρίως με το τι έγινε μετά τη σύλληψη, χωρίς να λένε λέξη για το τι θα γινόταν αν τα καλάσνικωφ είχαν πυροβολήσει με αποτέλεσμα να χαθούν ανθρώπινες ζωές. Τελικά, το ζητούμενο για άλλη μια φορά, είναι η κοινή λογική.

Οι συλληφθέντες, τα νεαρά αυτά παιδιά, θα έπρεπε να έχουν ήδη πάρει ένα μεγάλο μήνυμα από τις τυφλές αντικοινωνικές τους πράξεις. Παρ’ όλα αυτά κραυγάζουν «ζήτω η αναρχία» «μπάτσοι, δικαστές, πολιτικοί δεν έχετε κανένα λόγο να κοιμάστε ήσυχοι» παίζοντας το ρόλο του «τιμωρού» και ταυτόχρονα του «δικαστή».

Στον αέρα οι κραυγές τους συμπλέκονται με τις κραυγές των χρυσαυγιτών που και αυτοί φώναζαν «Αλήτες – προδότες – πολιτικοί» ή στο πρόσφατο παρελθόν φώναζαν «Να καεί – να καεί – το μπουρδέλο η Βουλή».

Οι επιβεβλημένες αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, στις ανεπάρκειες του, στην κοινωνική αδικία και εκμετάλλευση αντί να γίνουν όπλα στα χέρια του λαού μας για κοινωνική δικαιοσύνη και οικονομική ανάπτυξη μετατρέπονται σε τυφλή σύγκρουση και ισοπέδωση των πάντων.

Το γενικό συμπέρασμα θα μπορούσε να είναι ότι η τρομοκρατία δεν έχει πρόσημο και είναι τόσο απεχθής όσο ο Ρατσισμός και ο Φασισμός που επίσης στηρίζονται στο μίσος. Δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.