Με βλέμμα στο μέλλον, απέναντι στο παρελθόν

23:27 17/1/2012 - Πηγή: NewsBomb

Στρώθηκα να γράψω. Νόμιζα ότι θα είχα πολλά να πω για την Ελλάδα του σήμερα, για τους νέους γύρω μου, για μένα προσωπικά, για τις εμπειρίες μου ή τις απόψεις μου.

Της Κατερίνας Μουτσάτσου

Κάθε μέρα οι κοινωνικο-πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα φαίνονται να είναι δραματικές, συμβαίνουν άπειρα, γράφονται άπειρα, στην Ελλάδα,

το εξωτερικό, στο διαδύκτιο. Όλοι έχουν ένα «βήμα» πια, από τα μπλογκς ή τις ηλεκτρονικές εφημερίδες, το Facebook, το twitter ή το YouTube...

Ακόμα και τα “comments” ή τα “likes” είναι είδηση, έκφραση, άποψη. Τέτοιο βήμα έχω κι εγώ.

Σ’ αυτή τη «δημοκρατική διαδικασία» σε κανέναν δεν φαίνεται να στερείται το δικαίωμα έκφρασης -τουλάχιστον σε κανέναν που να έχει προσαρμοστεί στην σύγχρονη τεχνολογία- είτε τον διαβάζουν οι υπόλοιποι είτε όχι. Πόσο αποτελεσματικό είναι όμως τελικά αυτό; Τι θα είχα εγώ να πω ή να προσθέσω; Αισθάνθηκα ξαφνικά ότι όλοι τα έχουν πει όλα.

Στις 14 Φεβρουαρίου του 2004 έκλεισα την τηλεόραση. Οι εκπομπές, τα σήριαλς, οι ειδήσεις, ακόμα και οι διαφημίσεις της ελληνικής τηλεόρασης σβήστηκαν εν μία νυκτί και δια παντός από τη ζωή μου. Η ενσυνείδητη αυτή πράξη μου, αποδείχθηκε από την πρώτη στιγμή πως ήταν από τις καλύτερες αποφάσεις που είχα πάρει μέχρι τότε για τη ζωή μου. Λίγο νωρίτερα εκείνη την περίοδο είχα ανακαλύψει την ενημέρωση στο ίντερνετ, και ενώ πιο πριν η σχέση μου με το διαδίκτυο περιοριζόταν σχεδόν αποκλειστικά στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο, θυμάμαι την αίσθηση ανεξαρτησίας όταν άρχισα να μπορώ πια να επιλέγω μόνη μου το τι θέλω να διαβάζω κι από ποιά διαδικτυακή πηγή, χωρίς να περιμένω από τα τηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης να μου σερβίρουν τα ατελείωτα παράθυρα τους που μόνο συμφέροντα εξυπηρετούσαν -είτε πολιτικά, είτε τηλεθέασης. Ξεφορτώθηκα μέχρι και τη συσκευή. Η παρουσία της, και κλειστή ή σε σπίτια άλλων, με αρρώσταινε. Ο ήχος της από διπλανά δωμάτια άλλων σπιτιών επίσης. Σιγά-σιγά σταμάτησα ακόμα και να δουλεύω γι αυτήν. Πέρασα στην αντεπίθεση. Από θεατής, ακροατής, ή αναγνώστης που αντιδρά, άρχισα να δρω.

Χρόνια μετά, κι ενώ γράφω αυτό το κείμενο στο σπίτι των γονιών μου στην Αίγινα, η τηλεόραση συνεχίζει να βασιλεύει στο Ελληνικό Σπίτι: «Η Δημόσια Υγεία κινδυνεύει με τις απεργίες στις χωματερές», «το χρέος θα κοπεί τουλάχιστον στο 50%, και η Ελλάδα θα οδηγηθεί σε χρεοκοπία σταδιακά», «απεργία αύριο σε όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς», «τρεις μισθούς λιγότερο το χρόνο θα μετρούν συνταξιούχοι και μισθωτοί», «κλειστά τα σχολεία από καταλήψεις», «απολύσεις στο δημόσιο» κλπ.

Το FB παίρνει φωτιά, ανταλλαγές απόψεων, σχόλια. Όλα σίγουρα πηγαίνουν προς την καταστροφή. Σε αυτό το στάδιο βρισκόμαστε, τελεία και παύλα. Το να προσπαθήσεις να πεις κάτι καλό, ακόμα και στον εαυτό σου ψιθυριστά, σε κάνει να νιώθεις ενοχές. Το να προσπαθήσεις να κάνεις κάτι καλό (βλ. πρότζεκτς νέων τα οποία «κλέβονται» απροκάλυπτα από το Υπουργεί