Ο J.A.C.E. βάζει φωτιά ΤΩΡΑ στις αίθουσες. Μην το χάσετε

17:38 8/11/2012 - Πηγή: NewsBomb

Ο Τάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος βουτάει στον αυτοφλεγόμενο, σκοτεινά γοητευτικό κόσμο του J.A.C.E. που κυκλοφόρησε σήμερα. Και βαφτίζεται φωτεινός

J.A.C.E.

Βαθμολογία: 8 / 10

Είναι μία από εκείνες τις φορές που η οθόνη του υπολογιστή μου φαίνεται ανελέητα ψυχρή για να της καταθέσω αυτά που σκέφτομαι, μάλλον αυτά που αισθάνομαι, για το J.A.C.E. Μία από τις φορές που πραγματικά αισθάνομαι πόσο ζωτική και χαμένη πλέον είναι η σχέση μου με το χαρτί και το γράψιμο έναντι του απρόσωπου πληκτρολογήματος. Γιατί το τελευταίο πράγμα που μπορείς να κάνεις με το J.A.C.E. είναι να

το αντιμετωπίσεις ψυχρά κι απρόσωπα. Ακόμα και αν ανήκεις σε εκείνους που για δικούς του λόγους, θέλουν να του επιτεθούν, ακόμα κι έτσι, πρέπει να έχεις αρχίδια για να το κάνεις κι όχι φυματικό, εξυπνακίστικο, αγάμητο μικροαστισμό.

Ο Μενέλαος Καραμαγγιώλης, κατάφερε κάτι ιδιαίτερα δύσκολο σε σχέση με την πολυπλοκότητα και το μέγεθος του υλικού του: Να προσφέρει συγκίνηση και συναίσθημα σε πρωτόγνορα επικό μέγεθος για την ελληνική κινηματογραφία, τιθασεύοντας ιστορίες, πάθη, ερωτικές καταχνιές και σκληρή τρυφερότητα, σε διόμισι ώρες δρόμο την ώρα που θα μπορούσε να έχει γυρίσει 10ωρη μίνι σειρά. Γητευτής των δικών του αγριεμένων αλόγων ή μάλλον εν προκειμένων, των δικών του μπερδεμένων ελεφάντων εδώ ο Καραμαγγιώλης, σε ένα βίαιο παραμύθι πραγματικής ζωής που δεν φοβάται ούτε στιγμή να αναμετρηθεί με την οπερατική υπέρβαση και το ατόφιο συναίσθημα, διατηρώντας ταυτόχρονα τόσο την ρεαλιστική του ποιότητα όσο και τη μυθοπλαστική, μεθυσμένη του γοητεία. Και ενίοτε θύμα της ταχύτητας αυτών ακριβώς των αφηνιασμένων ίππων που καίνε τη βενζίνη της ταινίας, εξ' αιτίας του περιορισμένου χρονικού διαστήματος που προσφέρεται για κινηματογραφική αφήγηση.

Δε θα ήθελα να λείπει τίποτα από την ιστορία του J.A.C.E. Θα ήθελα περισσότερο χρόνο για να αναπτυχθούν και να μην εξαφανιστούν μέσα στην ορμητική δυναμική του συνόλου μερικά επί μέρους κεφάλαια. Αυτά που ίσως κάποιοι θεωρήσουν περιττά, προσωπικά τα βρήκα αναγκαία, και εκείνα που κάποιοι άλλοι μπορούν να βρουν υπερβολικά, ή κατά την προσφιλή έκφραση που με κάνει και ξερνάω, “μη αληθοφανή” είναι εκείνες οι νότες που μεταμορφώνουν τη σκληρότητα; σε γοητεία και το ρεαλισμό σε μύθο συναισθηματικής παραζάλης, και αναζήτησης – επαναπροσδιορισμού, ταυτότητας και οικογένειας. Το βάπτισμα του φωτός μετά την κατάδυση στο σκοτάδι, στον σιωπηλό αλλά εκρηκτικό κόσμο του ήρωα, της νύχτας, της απατηλής ιλουστρασιόν επιφάνειας, των λαθρομεταναστών, του πληρωμένου πόθου, του διαφορετικού έρωτα, και των θανάσιμων οικογενειακών μυστικών.

Αν κατά λάθος ταυτίζεις την πολυπλοκότητα μιας μυθοπλαστικής αφήγησης με τη σαπουνόπερα, το πρόβλημα είναι καθαρά δικό σου, εφ' όσον με αυτή τη θέση ακυρώνεις τόνους λογοτεχνίας και διήγησης ιστοριών. Γιατί πάνω από όλα το J.A.C.E. θέλει και επιτυγχάνει να αφηγηθεί μια συναρπαστική, ιδρωμένη ιστορία, με αρχή, μέση, τέλος, χωρίς προσποιήσεις και δήθεν συμβολισμούς. Μια ιστορία που