Ο Χονδροκούκης σήκωσε τη γαλανόλευκη στην Πόλη

12:34 12/3/2012 - Πηγή: NewsBomb

Η πίστη στην Ελλάδα δεν αναλύεται με όρους μνημονίου...

Εχθές το βράδυ, στα μαρτυρικά χώματα της Κωνσταντινουπόλεως, όπου το αίμα του μαρμαρωμένου ζύμωσε το έπος του Ελληνισμού εν μέσω προδοσίας και βαρβαρότητας, ένας Έλληνας ύψωσε την γαλανόλευκη.

Ο Δημήτρης Χονδροκούκης, πρακτικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Η ύπαρξη του

δεν εξηγείται με την λογική της Τρόικας και του μνημονίου. Οι μαθηματικοί τύποι που καθορίζουν την αξία των κρατών και των ανθρώπων δεν μπορούν να εξηγήσουν τις υπερχρονικές αξίες της Πίστης, της Αφοσίωσης, της Ελλάδας.

Όχι, ένα μικρό, χρεοκοπημένο κράτος σε μία γωνιά του πλανήτη, δεν μπορεί να παίρνει μετάλλια. Δεν μπορεί να έχει Χονδροκούκηδες, Εθνικές καλαθοσφαίρισης, ποδοσφαίρου, υδατοσφαίρισης, Κεντέρηδες, Χαλκιάδες, στις κορυφές των βάθρων.

Ανεξήγητες οι ανθρώπινες υπερβάσεις για τους γραφιάδες των γενοσήμων, των περικοπών, της μιζέριας και της ανθρώπινης εξαθλίωσης προκειμένου κάποιοι υπερεθνικοί εξουσιαστές να απολαμβάνουν καταδυναστεύοντας τον πλανήτη...

Και όμως η εξήγηση είναι τόσο απλή. Αναβλύζει στα πύρινα μάτια του Χονδροκούκη πριν το υπεράνθρωπο Άλμα, στα χείλη του μετά τον Άθλο: ΕΛΛΑΣ - ΕΛΛΑΣ τραγουδά ο άξιος κληρονόμος του πατρός (και προπονητή) του Κυριάκου. Ο συνεχιστής της γραμμής αίματος του Διαγόρα, του Μίλωνος, του Παρμενίδη, του Λούη, αλλά και των Υπεράνθρωπων μαχητών της Ελλάδας μέσα στους αιώνες.

Αυτή η πίστη στην Πατρίδα είναι η εξήγηση των διαχρονικών Αξιών. Ο Δημήτρης άρπαξε την Γαλανόλευκη τραγουδώντας την Ελλάδα, φανερώνοντας αυτό το υπέροχο μυστικό της έκστασης, της υπέρβασης του "Εγώ", το Θείο συστατικό που δίνει τον Ενθουσιασμό (Εν Θεώ Ουσία) στον άνθρωπο οδηγώντας τον να κάνει τον προσωπικό του Άθλο.

Ποιός μπορεί να εξηγήσει με "τεχνικούς όρους" το έπος του '40; Τον Μαραθώνα, τις Θερμοπύλες, την Τριπολιτσά αλλά και το Αρκάδι;

Μόνο όποιος αφουγκράζεται τα λόγια του Κολοκοτρώνη:

«Έκατσα που εσκαπέτισαν με τα μπαϊράκια τους απεκατέβηκα κάτω. Ήταν μιά εκκλησία εις τον δρόμον, η Παναγία στο Χρυσοβίτσι, και το καθησιό μου ήτο όπου έκλαιγα την Ελλάς...Σίμωσα, έδεσα το άλογό μου σ' ένα δένδρο, μπήκα μέσα και γονάτισα. Παναγία μου είπα από τα βάθη της καρδιάς μου και τα μάτια μου δάκρυσαν. Παναγία μου βοήθησε και τούτη τη φορά τους Έλληνες να ψυχωθούν. Έκανα το Σταυρό μου, ασπάσθηκα την εικόνα της, βγήκα από το εκκλησάκι, πήδηξα στο άλογό μου και έφυγα. Σε λίγο μπροστά μου ξεπετάγονταν οχτώ αρματωμένοι, ο εξάδελφός μου ο Αντώνης Κολοκοτρώνης και επτά ανήψια του. - Κανείς δεν είναι στην Πιάνα, μου είπε ο Αντώνης. Ούτε στην Αλωνίσταινα. Είναι φευγάτοι. - Ας μη είναι κανείς αποκρίθηκα. Ο τόπος σε λίγο θα γιομίση παλληκάρια...Ο Θεός υπέγραψε την λευτεριά της Ελλάδος και δεν θα πάρη πίσω την υπογραφή του».

Ή τα λόγια του Μακρυγιάννη:

«...Κι' αν είμαστε ολίγοι...παρηγοριώμαστε μ' έναν τρόπον, ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τ