Ζαμπούνης: Ήμουν εξαρτημένος από την κοκαίνη - Πήρα 15 γρ. σε μια μέρα

12:03 7/1/2013 - Πηγή: NewsBomb

Αποκαλυπτικός σχετικά με την σχέση του με τα ναρκωτικά είναι ο δημοσιογράφος και εκδότης Χρήστος Ζαμπούνης στην αυτοβιογραφία του με τίτλο «Ιστορίες ενός παιδήλικα».

«Το πραγματικό οχυρό έπεσε μετά τον βίαιο χωρισμό από τη μητέρα της κόρης μου και την εξαφάνισή τους προς άγνωστη κατεύθυνση. Το έδαφος ήταν πρόσφορο. Ημουν μόνος, ήμουν σε συναισθηματικό αδιέξοδο από μια νέα πραγματικότητα, διότι δεν μπορούσα να διορθώσω την παλαιά. Στην αρχή ξεκίνησα δειλά -κάτι τσιγαριλίκια με παρέα- και

στη συνέχεια έγινα πλήρως εξαρτημένος από τη "λευκή θεά", την κοκαΐνη...

Ενα Σαββατοκύριακο ταξίδεψα στην Αθήνα κι έκανα αυτό που οι Αγγλοσάξονες ονομάζουν "drug party": κλείστηκα στο σπίτι μου και κατανάλωσα, ο αθεόφοβος, δεκαπέντε γραμμάρια μόνος! Πήγα να πεθάνω». Αυτό έγραψε στο σχετικό κεφάλαιο της αυτοβιογραφίας του ο άνθρωπος που δίδαξε στο ευρύ κοινό τους κανόνες της σωστής συμπεριφοράς.

Προσθέτονας πως «Πρωτοείδα κοκαΐνη σε ηλικία δεκαοκτώ ετών. Κάτι γνωστοί με κάλεσαν στο σπίτι ενός άλλου γνωστού και πάλι, ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε, κι εκεί έκανε την εμφάνισή του ένας ασημένιος δίσκος με μικρούς λόφους λευκής σκόνης. "Θέλεις να δοκιμάσεις;" με ρώτησε ευγενικά ο οικοδεσπότης. "Οχι, ευχαριστώ" απήντησα δίχως ίχνος αμηχανίας. Η αντίσταση κράτησε δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια, με ένα μικρό διάλειμμα στον στρατό, όταν στον θάλαμο της 139 ΑΚ-ΜΜΟ έφτασε ένας μεγαλοκαλλιεργητής χασίς του όρους Παγγαίου. Εκεί πρωτομαστούρωσα από την παθητική εισπνοή. Και ύστερα "οι μικροί μου φίλοι" ανέλαβαν μετά κόπων και βασάνων να μου μάθουν την κανονική εισπνοή, διότι δεν ήξερα να καπνίζω και να ρουφάω μέσα καπνό».

Εξίσου αποκαλυπτικός είναι ο Χρήστος Ζαμπούνης όσον αφορά τις προσωπικές δυσκολίες που πέρασε το 2010 «Το 2010 πέθανε ο πατέρας μου, χώρισα από κλίνης με τη σύζυγό μου και σταμάτησα να εργάζομαι στο "Life&Style". Αν σε όλα αυτά προστεθεί και η οικονομική κρίση που είχε, ας το πούμε, σκληρές επιπτώσεις στο άλλο "παιδί", τις εκδόσεις Φερενίκη, τότε αντιλαμβάνεται κανείς γιατί βρέθηκα σε ένα δίλημμα στο οποίο βρίσκονται και πάρα πολλοί συμπατριώτες μας. Ή να πέσω σε κατάθλιψη και να το ρίξω στις ουσίες ή να απαντήσω δημιουργικά στις συσσωρευμένες ατυχίες. Για καλή μου τύχη συνέβη το δεύτερο και κάθισα και έγραψα ένα βιβλίο το οποίο λειτούργησε ψυχοθεραπευτικά και μου επέτρεψε να συγκροτήσω τη θλίψη για τις τόσες πολλές απώλειες. (...) Το βιβλίο είναι ξεκαθάρισμα λογαριασμών με τον εαυτό μου και με τους άλλους».