Άποψη: Οι θαλασσί οι άντρες

13:55 10/4/2011 - Πηγή: TVNea

άρθρο του Παύλου Χαϊκάλη στο Aixmi.gr

Σταματημένος τις προάλλες στο φανάρι παρακολουθώ ένα πιτσιρικά που κλωτσάει ένα άδειο κουτάκι αναψυκτικό. Του φωνάζω να το ρίξει σε κάποιο καλάθι.

Γεια σου ρε Μιμάκο, μου λέει, (από το 50-50), τι κάνει η Αεκσάρα; Κι έφυγε. Χαμογέλασα και άρχισα να κάνω συνειρμούς στο μυαλό μου. Τον πιτσιρικά, τα πόδια του να κλωτσάνε τα σκουπίδια {αμάν μ’ αυτά τα σκουπίδια, με κυνηγάνε},που είναι χρυσός -όπως έχουμε πει- και το μυαλό πάει στα ΧΡΥΣΑ ΠΟΔΙΑ.

Δεκαετία

του 50-60, θα σας γελάσω! Ένας υπέροχος τόμος που τον ανακάλυψα πολύ αργότερα και που μ’ έκανε ν’ αγαπήσω το ποδόσφαιρο .Ή μάλλον να το σεβαστώ. Ήταν τότε που η δημοσιογραφία έκανε θαύματα. Παρουσίαζε, ανέλυε, και αναδείκνυε μόνο τα καλύτερα. Ίσως προσφερόταν και η εποχή.

Εκεί γνώρισα αστέρια της μπάλας, εγχώρια και ξένα. Εκεί για πρώτη φορά απέκτησα τη φίλαθλη ιδιότητα μου. Δεν ήξερα ποιον να ξεχωρίσω! Μαγεύτηκα με τον Νεστορίδη, λάτρεψα τον Σοφιανίδη, γοητεύτηκα από τον Δομάζο, τρελάθηκα με τον Σιδέρη και έμεινα άφωνος με τον Υφαντή, τον Ρωσίδη, ενώ ο Παπαϊωάννου, λες και μιλούσε στην καρδιά μου. Ομάρ Σιβόρι, Πούσκας, Ντι Στέφανο, Μπεστ και χιλιάδες άλλοι που θόλωσαν το μυαλό μου.

Παίκτες με κολλημένη τη φανέλα στη πλάτη. Παίκτες με ιστορία. Άλλες εποχές. Χάθηκα μες τις σελίδες του βιβλίου και όταν το έκλεισα ήμουν τα πάντα. ΑΕΚ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, ΠΑΟ, ΠΑΟΚ!! Ήμουν γεμάτος ποδόσφαιρο.

Αργότερα έφηβος στην Πάτρα ανακάλυπτα την μαγεία της Παναχαϊκής. Πήγαινα και στο ΑΟ ΠΑΤΡΑΙ γιατί με τρέλαινε το τσίγκινο τείχος που έκλεινε το γήπεδο και το πάθος της ομάδας. Εκεί να δεις το γήπεδο να φωνάζει υπέρ της Παναχαϊκής όταν κέρδισε τον ΠΑΟΚ μες την Τούμπα με το αξέχαστο 5-3. Δαβουρλης, Ρήγας (Θεός σχωρέστους έφυγαν νέοι), Στραβοπόδης, Μιχαλόπουλος κ.ά. Τι ομάδα θεέ μου! Η πρώτη επαρχιακή που βγήκε στην Ευρώπη. Και πάθος για τη νίκη. Με θαυμασμό στον αντίπαλο, αλλά χωρίς φόβο.

Θυμάμαι και τα πανηγύρια όταν ο ΠΑΟ πήγε στο Γουέμπλεϊ, καθώς και μια φωτό με τους φιλάθλους του Ολυμπιακού με σηκωμένο πανό στην Ομόνοια [ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΕ!ΟΙ ΦΙΛΑΘΛΟΙ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ΜΑΖΙ ΣΟΥ].Το θυμάμαι ακόμα κι ανατριχιάζω. Όπως τον Ολυμπιακό να νικάει το Φωστήρα με 11-0 και ο καλύτερος παίκτης του αγώνα να ναι ο Δεϊμέζης του Φωστήρα. Σπουδαίος παίκτης. Τότε που κάθε ομάδα είχε τη σημαία της. Τότε που υπήρχε ο σεβασμός του αντιπάλου, η αγάπη και το πάθος για τη μπάλα και όπου όλα τα παιχνίδια ήταν ντέρμπι. Τότε που τα πειράγματα ήταν αθώα μεταξύ των αντίπαλων φιλάθλων και όπου η αναγνώριση της νίκης και της ανωτερότητας του αντίπαλου ήταν δεδομένη.

Έλληνες παίκτες γεμάτοι ψυχή, Έλληνες φίλαθλοι γεμάτοι παλμό. Κάθε ομάδα και μια σημαία. Κάθε σημαία και μια ελπίδα.

Ένα κορνάρισμα με ξύπνησε απ’ το γλυκό ταξίδι στο παρελθόν. Μ’ έφερε στο σήμερα. Ένα σήμερα χωρίς όνειρα, χωρίς ελπίδα, χωρίς παλμό. Γεμάτο οργή και μίσος για το ποδόσφαιρο. Γεμάτο με ξενόφερτα σκουπίδια που δεν μπορούν να κατανοήσουν τι σημαίνουν αυτές ο