Η σκληρή κριτική στη Ρούλα και τις...γιγαντοαφίσες της!

15:01 18/4/2016 - Πηγή: TVNea

Ο δημοσιογράφος, Δημήτρης Θεοδωρόπουλος ,έγραψε στο ''ΒΗΜΑgazino'' μία κριτική για τη Ρούλα Κορομηλά και τις...γιγαντοαφίσες της στους δρόμους των Αθηνών!

«Σε κοιτάει στα µάτια. Όχι ακριβώς διαπεραστικά, αλλά σίγουρα έντονα. Δεν θέλει να σε μαγνητίσει, προσπαθεί περισσότερο να σε πείσει πως όλα θα πάνε καλά. Πως η κρίση είναι παροδική, πως η καθημερινότητα δεν είναι αφόρητη. Πως με λίγο γκλίτερ, ένα ξεχειλωμένο χαμόγελο, δέκα τόνους μέικ απ, μια δημιουργική ασάφεια και μια τεχνητή ανεμελιά, όλα περνάνε.

Θα ήταν απλώς ένα πρόβλημα προσωπικής αισθητικής, αν δεν

σου έκανε επίθεση από εκεί που δεν θα έπρεπε. Ακριβώς δίπλα από το Παναθηναϊκό Στάδιο, σε ένα από τα λίγα μέρη της Αθήνας με προοπτική, σε ένα από τα μέρη από όπου, όποιος τουρίστας σέβεται τον εαυτό του, θα περάσει, η γιγαντοαφίσα μιας φαινομενικά έφηβης Ρούλας Κορομηλά σε κοιτάει από μια πολυκατοικία. Μπορεί ο Νόμος 1604/1986, ο οποίος έχει κηρύξει παράνομες τις υπαίθριες διαφημίσεις, γιατί «απαγορεύεται να μπαίνει στο οδικό δίκτυο οτιδήποτε πλην του αναγκαίου που διευκολύνει την κυκλοφορία», να διαφωνεί, αλλά ένας νόμος, το ξέρουμε όλοι, είναι μια λεπτομέρεια, και η εφαρμογή του επαφίεται στην όρεξη του επιχειρηματία. Και κάπως έτσι, όποιος έχει την τύχη να περάσει έξω από το Καλλιμάρμαρο, ένα από τα σημαντικότερα μνημεία της Ελλάδας, συναντά τη διαφήμιση ενός άλλου μνημείου, της σύγχρονης Ελλάδας. Της Ρούλας Κορομηλά.

Να διευκρινίσουµε κάτι. Σχετικά με το τηλεοπτικό ταλέντο της cult πια Ρούλας Κορομηλά, εκφράζεται άποψη. Τα γούστα είναι σχετικά, η τηλεοπτική αγορά είναι (ακόμα τουλάχιστον) ελεύθερη. Η εικόνα που έχουν οι άνθρωποι της γενιάς μου για αυτήν και για ό,τι αντιπροσωπεύει, είναι θολωμένη από τις δεκαετίες που έχουν περάσει, από εκείνη την εποχή του μπερλουσκονικού μονοπωλίου της ελληνικής τηλεόρασης. Από την εποχή που τα κακοβαμμένα σκηνικά των παλιών της σόου σηματοδοτούσαν τον καημό μιας Ελλάδας που δεν υπάρχει πια: μιας χώρας που, έστω και στρεβλά, πήγαινε μπροστά, έβγαζε περισσότερα λεφτά, κατανάλωνε και ήθελε και μια λαμπερή, αν και κενή, εκδοχή του μέλλοντός της κάθε Σάββατο βράδυ.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να επιτίθεται κάποιος στην ίδια τη Ρούλα Κορομηλά που κάνει ένα δυναμικό (;) comeback στο 16ο έτος του 21ου αιώνα· άλλωστε, και η ίδια να μην επέστρεφε, οι κλώνοι της (ξανθοί, αφελείς, χαρούμενοι άνθρωποι, που ρωτάνε ξαπλωμένοι σε καναπέδες, μέσα στο 2016, σε prime time, με ειλικρινή αγωνία και καμία ντροπή, πώς κάποιος «μπορεί να μένει στο κέντρο της πόλης, τώρα με τους πρόσφυγες και όλα αυτά;») αποδεικνύουν πως τα πρόσωπα δεν έχουν σημασία, μόνο η κακοστημένη αφέλεια μιας επικίνδυνης, κλισέ μπαναλαρίας.

Το πρόβλημα δεν είναι τόσο η αισθητική, είναι άλλο. Είναι ότι η Ελλάδα παραμένει μια χώρα που αρνείται να αφήσει πίσω της οτιδήποτε έχει συμβεί. Είναι μια χώρα που ακόμα δεν έχει χωνέψει τα 90s. Μαλώνει σε επίπεδο κυβερνητικής συμμαχίας για το Σκοπιανό. Ακούει παραδομένη και ξεθεωμένη στον καναπέ της τον Τράγκα, τον Σφακιανάκη και τον Αλέφαντο να αποδεικνύουν με βαθιά φωνή - και ύποπτη σπουδή - πόσο άντρες είναι, πόσο μάγκες είναι, πόσο μισούν καθετί που δεν τους μοιάζει. Είναι μια χώρα που έχει αναγάγει σε δημαγωγό της τον Λάκη Λαζόπουλο, μια χώρα που αρνείται οτιδήποτε πρωτοποριακό, οτιδήποτε νέο, οτιδήποτε μπορεί να ενοχλήσει τη στενή οπτική της. Μια χώρα που με την περισπούδαστη υποκρισία των αγράμματων συζητάει την άνοιξη του 2016 με τρόμο το ενδεχόμενο να εμφανιστούν στον «ιερό χώρο» της Επιδαύρου γυμνά ανδρικά μόρια του Φαμπρ.

Από προσωπική εµπειρία, στις κρίσεις συμβαίνουν δύο πράγματα: Οι άνθρωποι δεν θέλουν να δουν μπροστά, φοβούνται τις αλλαγές, θέλουν μόνο το καθησυχαστικό παρελθόν. Και οι μεγαλύτερες γενιές γαντζώνουν τα γερασμένα χέρια τους με όλο και περισσότερο πάθος στις καρέκλες τους. Φοβούνται την αλλαγή, φοβούνται τους νέους, φθονούν τα χρόνια τους. Μόνο που οι νέοι του 2016 έχουν δυνατότητα επιλογής. Σε αντίθεση με αυτούς των 90s, θεωρούν πως η ελληνική τηλεόραση δεν είναι πρωτοπορία, είναι παρωχημένη ιστορία. Στην παλάμη τους κρύβεται ένας ολόκληρος ενδιαφέρων κόσμος. Αρκεί να πατήσουν ένα κουμπί και η Ελλάδα των 90s θα εξαφανιστεί. Οπότε, το πρόβλημα προς το παρόν το έχουν μόνο όσοι περνούν καθημερινά από το Καλλιμάρμαρο».http://www.tvnea.com