Όσκαρ στον Κοκκινόπουλο και τη 10η εντολή

19:46 26/2/2015 - Πηγή: TVNea

Έχω βαρεθεί το στόρι με τα production values. Αυτό τον καταναγκασμό όπου δεν στέκει οπτικό δημιούργημα (τηλεοπτικό ή κινηματογραφικό) αν δεν έχουν δαπανηθεί ένα κάρο λεφτά για την παραγωγή του. Για να είναι στιλπνό, για να είναι επεξεργασμένο, για να βρίθει ειδικών εφέ, για να περιλαμβάνει όλες τις τεχνικές ευκολίες και λεπτομέρειες της τελευταίας γενιάς. Και από ψυχή; Μωρέ ποιος την γαμάει την ψυχή, εδώ έχουμε κολοσσιαίο μπάτζετ στη διάθεσή μας!
Ε λοιπόν, σας έχω νέα παλικάρια μου. Υπάρχει ένα επεισόδιο τηλεοπτικής σειράς,

ελληνικής τηλεοπτικής σειράς για να είμαι ακριβής, που θα μπορούσε άνετα να προβληθεί από οποιοδήποτε κανάλι του κόσμου. Κι από ευρωπαϊκό κι από αμερικάνικο κι από κινέζικο, από οποιοδήποτε σας λέω. Το πρώτο επεισόδιο της «10ης εντολής», του σκηνοθέτη Πάνου Κοκκινοπουλου. Κι ας χρειάστηκε για την παραγωγή του πενταψήφιος αριθμός σε ευρώπουλα και όχι ένα ή δύο ή τρία εκατομμύρια…
Αυτό το επεισόδιο που φέρει τον τίτλο «Σιωπή» και προβλήθηκε πριν από μερικές ημέρες στον Alpha. Το κανάλι που είχε προβάλει τους τρεις πρώτους κύκλους της σειράς στα μέσα της περασμένης δεκαετίας (χώρια οι ατέλειωτες επαναλήψεις) και ανέλαβε τώρα να τη φιλοξενήσει εκ νέου. Με αποτελέσματα κάτι παραπάνω από ικανοποιητικά, μιας κι οι τηλεθεατές ανταποκρίθηκαν άμεσα. Ιδίως οι ηλικίες από 15 ως 44 έτη που είναι το λεγόμενο «δυναμικό κοινό» και έσπευσαν να προσφέρουν ψήφο εμπιστοσύνης.
Αυτά όμως, ας τα αφήσουμε καλύτερα στο λογιστήριο του διαύλου. Εδώ μας απασχολεί πως ο Κοκκινόπουλος και οι συνεργάτες του (το σενάριο του επεισοδίου το συνυπογράφουν ο ίδιος και η πρωταγωνίστριά του Λένα Παπαληγούρα) κατάφεραν να φτιάξουν ένα όχι και τόσο μικρό κομψοτέχνημα. Ένα επεισόδιο τηλεοπτικής σειράς που δεν υποκύπτει σε κανέναν από τους πειρασμούς του «μέσου» και δεν σπεύδει να κολακεύσει τις αδυναμίες του κοινού μπας και κερδίσει ολίγες μοναδούλες τηλεθέασης.
Μια μικρή διευκρίνιση για να μην περιπλανιόμαστε άσκοπα. Η «Σιωπή» αναφερόταν στην πορνεία και στο trafficking αλλοδαπών γυναικών. Θα μπορούσε λοιπόν πολύ εύκολα ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος να επιδείξει διάθεση ηδονοβλεπτική, να ποντάρει στο γυμνό, να επενδύσει στο σεξ και να γραπώσει με σχετική ευκολία το «εξασκημένο» από χίλιες μεριές μάτι του θεατή. Αντ’ αυτού, μας παρουσίασε όπως είναι, όπως πραγματικά είναι τη φρίκη του αγοραίου έρωτα, την αγωνία, τον πόνο, τον ζόφο των εκδιδόμενων θηλυκών πάνω στο κρεβάτι της πουλημένης εκσπερμάτωσης.
Και δεν έκρυψε απολύτως τίποτα ο φακός του. Φόρα παρτίδα η συνεργασία των σωματέμπορων με ανθρώπους από τις διωκτικές αρχές, στη μούρη σου μπροστά η χρήση της πρέζας ως μηχανισμού ελέγχου, χωρίς φερετζέ οι ταλαιπωρίες που υφίστανται σε καθημερινή βάση οι εκδιδόμενες, τα βάσανά τους, οι καημοί τους, η καθολική συντριβή της προσωπικότητάς τους. Γιατί αυτά συμβαίνουν δίπλα μας, αυτά συμβαίνουν πλάι στα σπίτια μας, λίγο πιο πέρα απ’ το σινεμά όπου προβάλλονται οι «50 αποχρώσεις του γκρι». Εκεί όπου χτυπάει η καρδιά του σκότους…
Κι όλα αυτά ο Κοκκινόπουλος τα πέτυχε όχι γιατί σκόρπισε ένα καράβι φράγκα στο πλατό αλλά διότι επέστρεψε και πίστεψε στα βασικά. Στέρεο σενάριο, αποτελεσματική σκηνοθεσία, συνεπείς ηθοποιοί, έξυπνο μοντάζ. Μαζί και η χρήση υποβλητικής μουσικής (θα την ήθελα λιγότερο σε πρώτο πλάνο, αλλά γούστα είναι αυτά), άψογων φωτισμών, αψεγάδιαστων ντεκόρ. Το συνολικό αποτέλεσμα τον δικαιώνει εκατό τοις εκατό και δικαιώνει επίσης και το κανάλι που δεν φοβήθηκε να δώσει το πράσινο φως σε μια παραγωγή μακριά από το τραλαλά και το κοκοκό της σύγχρονης τηλεοπτικής πραγματικότητας.

Υ.Γ. 1: Να γκρινιάξω και λίγο; Να γκρινιάξω και λίγο, γιατί όχι; Υπάρχουν στιγμές στη «Σιωπή», όπου λίγο θέλει να ντελαπάρει το επεισόδιο στις λεωφόρους του συναισθηματισμού. Εκεί, για παράδειγμα, όπου ακούγονται φράσεις του τύπου «γεννήθηκα για να πιστεύω στην αγάπη και στον άνθρωπο» ή «στη χώρα μου πιστεύαμε σε πρίγκιπες και παραμύθια». Ευτυχώς οι περιπτώσεις είναι λίγες και διόλου δεν καθορίζουν το συνολικό αποτέλεσμα.
Υ.Γ. 2: Η σειρά συνεχίστηκε με το δεύτερο επεισόδιο, που έφερε τον τίτλο «Θηρίο». Θα ήθελα να γράψω ότι στάθηκε σε ύψη αντάξια του πρώτου, αλλά ψέματα θα σας έλεγα. Κι εδώ η σκηνοθεσία ήταν υποδειγματική, οι ερμηνείες υπεράνω πάσης υποψίας, η παραγωγή εξόχως φροντισμένη, αλλά το σενάριο οφείλω να ομολογήσω ότι κάπου έπασχε. Δεν μάθαμε ποτέ, για παράδειγμα, γιατί ο πρωταγωνιστής κατρακύλησε στην παρανομία και για ποιο λόγο άρχισε τις ληστείες με την παρέα του. Επίσης εμφανίζονταν κάποια χάσματα λογικής, όπως ας πούμε η πολύ εύκολη απόδραση του «θηρίου» από την ενέδρα στο σπίτι του, όταν είναι περικυκλωμένο από παντού. Για να μην μιλήσω για τους μονολόγους, που αυτή τη φορά έμοιαζαν μάλλον ξύλινοι και υπερβολικοί. Θα δώσω πάντως αρκετούς πόντους στο σενάριο για το πώς παρουσίασε το αιώνιο ζήτημα της βίας. Ότι δηλαδή η βία δεν είναι αυτή η καραμελίτσα των δελτίων ειδήσεων και των εκκλήσεων που απευθύνουν οι απανταχού αγαπούλες. Η βία είναι ένα αδιανόητο σοκ, μια εξωφρενική ακρότητα και μας υπερβαίνει όλους και όλες. Για αυτό και μόνο οφείλουμε ένα ευχαριστώ στον Κοκκινόπουλο.
provocateurhttp://www.tvnea.com