Eνα δάκρυ για finale...

17:19 8/5/2013 - Πηγή: Sport.gr

Η απόλυτη ευτυχία συνάντησε τη συγκίνηση. Ένα χαμόγελο αμηχανίας παρέδωσε τη σκυτάλη στα δάκρυα. Ακόμη και ο θεός του ελληνικού μπάσκετ παραδόθηκε στην έντονη συναισθηματική φόρτιση και χρειάστηκε ένα μαντήλι για να σκουπίσει τα ζουμιά. Φανταστείτε τι συνέβη σε αυτούς τους 5.500 φίλους του Άρη που κατέκλεισαν το Αλεξάνδρειο για να αποχαιρετήσουν τον αθλητή Νίκο Γκάλη.Κάθε εικόνα της χθεσινής εκπληκτικής εκδήλωσης αποτυπώθηκε μέσα από την εικόνα της συνδρομητικής τηλεόρασης, συνεπώς, δεν χρειάζεται να μπούμε σε ιδιαίτερες λεπτομέρειες. Θα περιοριστούμε στην κατάθεση των δικών μας εντυπώσεων μέσα

από την (περίπου) 24ώρη παρακολούθηση του Νίκου Γκάλη. Από το βράδυ της περασμένης Δευτέρας στο κτήμα Γεροβασιλείου έως και τις πρώτες πρωινές ώρες της Τετάρτης στη μεγάλη αίθουσα του ξενοδοχείου Porto Palace που φιλοξένησε την αφρόκρεμα του ευρωπαϊκού μπάσκετ.Θα τολμήσουμε να γράψουμε ότι, ουδέποτε είδαμε τόσο ευτυχισμένο τον Νίκο Γκάλη. Δεν υπερβάλλουμε. Ο (συνήθως) απόμακρος, κλειστός, συγκρατημένος και λιγομίλητος Γκάλης εμφανίστηκε διαφορετικός. Χαμογελαστός, ομιλητικός, με διάθεση να κάνει πλάκες. Αυτή η βασική διαφορά ήταν φανερή το βράδυ της περασμένης Δευτέρας και καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι, τελικά ο Γκάλης ανυπομονούσε γι' αυτές τις εκδηλώσεις πολύ πιο έντονα σε σχέση με κάθε άλλον.Στη διάρκεια του βασικού μέρους της εκδήλωσης, ο Γκάλης ήταν αμήχανος. Συνηθίζει να προετοιμάζεται για να αντιμετωπίσει τη κάθε λεπτομέρεια (σ. σ. ακόμη και τη σιλουέτα του), όταν βρέθηκε όμως ενώπιον τόσων χιλιάδων φιλάθλων, ξέχασε τα πάντα. Χαρακτηριστικό ήταν το στιγμιότυπο που καθόταν στο κέντρο του γηπέδου, κοιτούσε τις αντιδράσεις του κόσμου, άκουγε τα αποθεωτικά συνθήματα και ζούσε στον δικό του κόσμο. Εκεί, ήταν συγκλονιστική η αντίδραση του Παναγιώτη Γιαννάκη. Έφθασε σε σημείο να πάει στα βελούδινα του Παλέ, να παραλάβει την οικογένεια του Γκάλη και να την μεταφέρει στο κέντρο του γηπέδου για να φωτογραφηθεί με τον Γκάλη. Όταν δε ο θρύλος του ελληνικού μπάσκετ κατευθύνθηκε προς την αποστολή της Λιμόζ για τη καθιερωμένη χειραψία, ο Γιαννάκης ως αυθεντικός στρατηγός τους σήκωσε όλους όρθιους, τους στοίχισε και τους έδωσε εντολή να τεντώσουν το χέρι τους και να περιμένουν τον Γκάλη. Είναι κι άλλα πολλά που έκανε ο Γιαννάκης, έως και την συγκλονιστικής στιγμής της αδερφικής αγκαλιάς με τον Γκάλη, όπου ράγισαν καρδιές. Διότι, όλοι γνωρίζουν το παρελθόν.Ακόμη και η φάση που ο Γκάλης διάβαζε το Nikos Galis Hall ήταν χαρακτηριστική. Πάτησε με καμάρι στο συγκεκριμένο σημείο του παρκέ. Η αποθέωση του κόσμου, η ονομασία της κεντρικής σάλας, η θρυλική φανέλα με το Νο6 ήταν πράγματα που λύγισαν ακόμη κι έναν γνήσιο γκάνγκστερ. Γύρω στη μία τα ξημερώματα και αφού υπέγραψε εκατοντάδες αυτόγραφα (εμείς δεν θα μπορούσαμε να αποτελέσουμε εξαίρεση), ήρθε. στα ίσα του. Βοήθησε και ο Γιάννης Ιωαννίδης που τα είχε με τον Φιλίππου. Αιτία ήταν το airball. «Κόουτς σε δικαίωσα, που δεν με άφηνες να σουτάρω», του είπε ο Φιλίππου. Ακολούθησε ένας ασταμάτητος «χαβαλές» όπου συμμετείχαν όλοι οι παλιοί. Παίκτες, παράγοντες κλπ. Εκεί ο Γκάλης ηρέμησε και ξεκίνησε η εξιστόρηση γεγονότων. Παιχνίδια, συγκεκριμένες φάσεις, αντιδράσεις, πλάκες στις αποστολές.Εν τέλει, ήταν ένα υπέροχο διήμερο. Αυτή η βουτιά στο παρελθόν, η συναναστροφή με θρύλους του ευρωπαϊκού μπάσκετ, η συνύπαρξη με τον κορυφαίο του είδους, τον Νίκο Γκάλη. Εξάλλου, στη συνομοταξία αυτών που οφείλουν πολλά στον Γκάλη, εντάσσεται και το δικό μας σινάφι.ΥΓ: Δεν θέλουμε να εμφανιστούμε μακάβριοι, αλλά ο Θεός όφειλε να δώσει ακόμη λίγα χρόνια ζωής στον θρυλικό Ανέστη Πεταλίδη, στον Παναγιώτη Σπύρου, στον Γιώργο Τσιλιγκαρίδη αλλά και στον Μάκη Νάτση για να ζήσουν αυτή την εκδήλωση, αυτή τη μαγική στιγμή.ΥΓ1: Ο Γκάλης δεν ήταν τόσο απρόσιτος όσο νομίζαμε. Απλά, θα πρέπει να καλλιεργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες και το όλο concept να είναι σοβαρό. Επειδή πρόκειται για ένα λεπτό ζήτημα, ας αφήσουμε τον χρόνο να κυλήσει.