Eξω πάμε έτσι κι έτσι...

08:09 7/6/2013 - Πηγή: Sport.gr

Τι με φοβίζει στο ματς της Εθνικής με τη Λιθουανία; Όχι τόσο οι δυνατότητες των αντιπάλων, που είναι καλύτεροι στο μπάσκετ από ότι στο ποδόσφαιρο, όσο η κατάσταση στην οποία θα εμφανιστούν οι δικοί μας παίκτες! Με την Εθνική Ελλάδος υπάρχει το εξής περίεργο δεδομένο: είναι πάντα κακή στις αρχές της χρονιάς (στα ματς του Σεπτέμβρη π.χ) και σχεδόν πάντα καλή στα ματς που γίνονται Οκτώβριο – Νοέμβριο και Μάρτιο. Τα καλοκαιρινά ματς των προκριματικών είναι μυστήριο. Κάποτε, καλοκαίρι

του 2003, σε δυο παιγνίδια που έγιναν Ιούνιο πήραμε δυο νίκες με Ισπανία (εκτός) και Ουκρανία (εντός) και βάλαμε τις βάσεις της πρόκρισης για τα τελικά του Euro του 2004. Δυο χρόνια αργότερα, Ιούνιο μήνα χάσαμε από την Ουκρανία του Μπλαχίν και αποκλειστήκαμε, ως πρωταθλητές Ευρώπης μάλιστα, από τα τελικά του Παγκοσμίου κυπέλλου της Γερμανίας. Δεν υπάρχει μέσος όρος: όλα ή τίποτα!      Οι παίκτες που ενσωματώθηκαν στην Εθνική και προέρχονται από το ελληνικό πρωτάθλημα έρχονται ή από απραξία (Μήτρογλου, Μανιάτης, Χολέμπας, Μανωλάς, Καρνέζης) ή υποφέροντας από κόπωση λόγω συμμετοχής στα play off: Κατσουράνης και Σαλπιγγίδης δεν ξέρω πόσο μπορεί να βοηθήσουν. Κανονικά αυτό είναι ένα ματς που θα πρέπει να το πάρουν οι έλληνες παίκτες που αγωνίστηκαν στο εξωτερικό και που φτάνουν στην Εθνική ομαλά: για τους περισσότερους το διάστημα της απραξίας είναι ελάχιστο και φυσικά κανείς δεν πήρε μέρος σε μια διαδικασία τόσο επίπονη όσο τα δικά μας play off. Ποιο είναι το κακό; Ότι οι πιο πολλοί έκαναν φέτος μέτριες χρονιές – για να μην πω κακές.   Ο Τοροσίδης νομίζαμε πως προσαρμόστηκε αμέσως στη Ρόμα γιατί στην αρχή έκανε κάποιες συνεχόμενες παρουσίες στη βασική ενδεκάδα της. Από το ματς της ομάδας του με τη Φιορεντίνα, όμως κι έπειτα, όταν και κάθισε στον πάγκο, βασικός δεν ξανάγινε και στο τέλος έχασε και την ιδιότητα του αναπληρωματικού εξαιτίας ενός τραυματισμού. Ο Ταχτσίδης σταμάτησε να παίζει βασικός από τη στιγμή που έφυγε ο Τζέμαν, δηλαδή ο προπονητής που επέβαλε στη διοίκηση την απόκτησή του: το καλοκαίρι μάλλον θα αλλάξει ομάδα. Και οι δυο πάντως είχαν μια καλύτερη σεζόν από το Νίνη, που στην Πάρμα δεν πήρε τις ευκαιρίες που περίμενε ίσως γιατί του έκαναν πολύ κακό οι συγκρίσεις με τον Τζοβίνκο. Η εμπειρία στην Ιταλία δεν έκανε καλύτερο και τον Τζόρβα, που έχασε και τη θέση του στην Εθνική, αφού δεν αγωνίζεται στην ομάδα του: ο Σάντος προτίμησε τον Σηφάκη, που στη βέλγικη Σαλερουά υπήρξε βασικός για ένα φεγγάρι, αλλά όχι και για όλη τη σεζόν. Η Ιταλία δεν σηκώνει από ότι φαίνεται και το Νίκο Σπυρόπουλο: είναι εκτός Εθνικής κι αυτός γιατί στην Κιέβο δεν έγινε ποτέ βασικός αλλά και γιατί ένας μυϊκός τραυματισμός τον πήγε πίσω. Κάπως καλύτερα πήγαν τα πράγματα στην Μπολόνια για τον Χριστοδουλόπουλος και τον Κονέ στη Μπολόνια. Ο πρώτος δυσκολεύτηκε να βρει θέση βασικού αλλά ήταν πάντα ο πρώτος αναπληρωματικός που έρχονταν από τον πάγκο. Ο Κονέ, από την άλλη, έχει προσαρμοστεί στην Ιταλία και έκανε μια πολύ καλή χρονιά: ένα γκολ του κόντρα στη Νάπολι με ψαλίδι, διεκδικεί στις ψηφοφορίες τον άτυπο τίτλο του ωραιότερου της σεζόν.   Δύσκολη σεζόν είχαν και δυο ακόμα ελπίδες με δυνατότητες, δηλαδή ο Φορτούνης και ο Γκέντζογλου. Ο Φορτούνης, ξεκίνησε βασικός στην Καϊζερσλάουτερν που παίζει στη Β Εθνική της Γερμανίας, αλλά στο δεύτερο μισό της σεζόν έχασε τη θέση του: παρά την παρατεταμένη απραξία πάντως ο Σάντος τον εμπιστεύεται. Ο Γκέντζογλου, στη Λιβόρνο, στη Β Εθνική της Ιταλίας, έδωσε λύσεις προερχόμενος πολλές φορές από τον πάγκο: κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το Γρηγόρη Μάκο, που μπαινοβγαίνει στην ενδεκάδα της Μόναχο 1860 κι έχει χάσει τη θέση του στην Εθνική. Τουλάχιστον είχε μια κάπως πιο γεμάτη χρονιά από πολλούς άλλους: ο Βέλλιος στην Εβερτον δεν πήρε φέτος σχεδόν καθόλου ευκαιρίες, ο Σωτήρης Κυργιάκος στη Βόλσφμπουργκ έπαιζε μόνο στα διπλά της προπόνησης, ο Γιαννάκης Παπαδόπουλος έμεινε με το ζόρι στη Δυναμό Δρέσδης ενώ ήταν έτοιμος να γυρίσει στην Ελλάδα για να παίξει στον Παναθηναϊκό, ο Λαγός συνέχισε να ταλαιπωρείτε από τραυματισμούς και στην Ουκρανία, ο Καράμπελας στη Λεβάντε έπαιζε μόνο στα ματς του Γιουρόπα Λιγκ και ο Παντελής Καπετάνος ολοκλήρωσε την παρουσία του στην Κλουζ κάνοντας μια μέτρια σεζόν χωρίς πολλά γκολ, ειδικά μετά την αλλαγή προπονητή.  Τα πήγαν καλά λίγοι – πολλοί λίγοι. Ο Καραγκούνης αγαπήθηκε στη Φούλαμ για τη γενναιοψυχία του. Ο Σαμαράς χάρισε στην Σέλτικ πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς λιγκ και υπέγραψε νίκες πετυχαίνοντας σημαντικά γκολ. Ο Γκέκας ανάγκασε τους Τούρκους να χορέψουν συρτάκι. Ο Μαλεζάς παρά το ναυάγιο της Φορτούνα Ντίσελντορφ τα πήγε καλά: αν δεν ήταν τραυματίας στη Λιθουανία θα ήταν πολύ χρήσιμος. Ο Παπασταθόπουλος, ξεχώριζε σαν τη μύγα μέσα στο γάλα στην εφετινή μέτρια Βέρντερ και για αυτό πήρε μεταγραφή στη Ντόρτμουντ. Ο Βύντρα ήταν σταθερότατος στην ενδεκάδα της Λεβάντε, αλλά η παρουσία του εκεί συνέπεσε με ένα παρατεταμένο ντεφορμάρισμα της ομάδας: βαρέθηκε να μετράει ήττες μάλλον και για αυτό θέλει να φύγει. Καλά τα πήγε κι ο Γκαλίτσιος στο Βέλγιο, όμως ο Σάντος δεν μοιάζει να πείθεται από τις ικανότητές του. Τέλος φέτος επέστρεψε θεαματικά ο Τζαβέλας: στην άνοδο της Μονακό στο Σαμπιονά έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο ξεπερνώντας μικροτραυματισμούς και δυσκολίες προσαρμογής. Μακάρι σύντομα να ξεπεράσει τους τραυματισμούς του και ο Κυργιάκος Παπαδόπουλος και να ξαναγίνει βασικός στη Σάλκε: ίσως είναι ο καλύτερος όλων.Ο Σάντος θα δείξει εμπιστοσύνη σίγουρα σε Παπασταθόπουλο, Καραγκούνη, Σαμαρά. Πιθανότατα και στον Γκέκα, στον ανέτοιμο Τοροσίδη και στον Τζαβέλα. Ισως του χρειαστούν και ο Φορτούνης και ο Ταχτσίδης και ο  Χριστοδουλόπουλος ή ο Κονέ ή ακόμα και ο Νίνης. Αυτός ο τελευταίος είχε βάλει γκολ στη Λιθουανία στο Καραϊσκάκη. Το θυμάται κανείς;