Ανέστης Πεταλίδης: Η ψυχή του Αρη

18:24 7/9/2012 - Πηγή: Sport.gr

Συνήθως, οι χαρακτηρισμοί εμπεριέχουν δόση υπερβολής. Στη περίπτωση του Ανέστη Πεταλίδη, ισχύει το αντίθετο. Ο χαρακτηρισμός "Πατριάρχης" του μπασκετικού Άρη στοιχειοθετεί την απόλυτη αλήθεια για τον θρυλικό κυρ Ανέστη. Γενικότερα όμως ήταν μια εμβληματική μορφή του ελληνικού μπάσκετ και ιδιαίτερα της Θεσσαλονίκης.Βουτώντας στα έγκατα της ιστορίας του μπασκετικού Αρη, θα συναντήσει κανείς το όνομα του κυρ Ανέστη σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Ξεκινώντας από τη δεκαετία του '40, μετά

τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και καταλήγοντας έως τα τέλη της δεκαετίας του '90. Περισσότερα από πενήντα χρόνια. "Εγώ είμαι ένα πιστό στρατιωτάκι. Νομίζω όμως ότι έβαλα κι εγώ ένα λιθαράκι στο μεγαλείο του συλλόγου", συνήθιζε να λέει, ως ταπεινόφρων.Στη πραγματικότητα, υπήρξε ένας ακούραστος εργάτης. Σκληρός σαν μέταλλο, αλλά και μαλακός σαν βαμβάκι. Απέναντι σε συγκεκριμένα πρόσωπα, ουδέποτε κατάφερε να γίνει αυστηρός. Ενας εξ' αυτών είναι ο Γιάννης Ιωαννίδης. Σε μία νύχτα έκανε τον "ξανθό" (σ. σ. ο κυρ Ανέστης του απέδωσε το παρατσούκλι) πρώτο προπονητή στον Αρη, αφού πρώτα είχε πείσει τον τότε πρόεδρο του Αρη, Απόστολο Γεωργιάδη, το καλοκαίρι του 1978. Και λίγους μήνες μετά, ο Αρης κατέκτησε το πρώτο - μεταπολεμικά - πρωτάθλημα της ιστορίας του. Ακολούθησε η δημιουργία της Αυτοκρατορίας.Ο Ιωαννίδης θεωρείται πνευματικό παιδί του κυρ Ανέστη. Τον αγαπούσε παθολογικά. Πριν από δύο χρόνια, σε μια εκπληκτική εκδήλωση που διοργάνωσε ο Δήμος Αθηναίων, τιμήθηκαν πέντε ισχυρές προσωπικότητες του ελληνικού μπάσκετ. Μεταξύ αυτών ήταν και ο κυρ Ανέστης. "Δόξα τω Θεώ άντεξα για να επιστρέψω στην πόλη που έζησα τις μεγαλύτερες στιγμές της ζωής μου", είπε στην εφημερίδα "Θεσσαλονίκη" και στον συνάδελφο, Πάρι Καλημερίδη, λίγες ώρες μετά. Ηταν τόσο έντονη η συγκίνηση που ένιωσε, σε σημείο να αμφιβάλει για τις αντοχές της καρδιάς του. Το θερμότατο χειροκρότημα 1000 παρευρισκόμενων και η παραδοχή του Ιωαννίδη, "ο Ανέστης Πεταλίδης δίδαξε το πρεσινγκ στην Ελλάδα", δεν στοιχειοθέτησαν απλά μια μορφή αναγνώρισης στο πρόσωπό του. Ούτε ο ίδιος κατάφερε να περιγράψει το συναίσθημα που ένιωσε.Ο Άρης ήταν ο έρωτας της ζωής του. Ανέκαθεν χαρακτήριζε τον εαυτό του "ρομαντικό". Τα τελευταία χρόνια τον αποκαλούσε "γεροντάκι". Για λόγους υγείας, του ήταν αδύνατο να βρεθεί στα βελούδινα του Αλεξανδρείου. Στη τελευταία παρουσία του, αποθεώθηκε από χιλιάδες φίλους της ομάδας. Και πάλι, πολλαπλασιάστηκαν οι αμφιβολίες του για τις αντοχές του. "Καρντάσι, δεν αντέχω την συγκίνηση", έλεγε σε όλους όσοι τον παρακινούσαν να πάει στο Παλέ. Κι έτσι, περιορίστηκε στις πολύωρες συζητήσεις στο Ντορέ. Απέναντι από τον Λευκό Πύργο. Στο γυρισμό για το σπίτι, περνούσε και από το Fiorentino, το ανθοπωλείο του Αναστάση, για να μάθει τα τελευταία νέα.Επιστήθιος φίλους του ήταν ο Παναγιώτης Σπύρου. Οι βραδιές στο θρυλικό "Γκάλερι" (σ. σ. καφέ-μπαρ που διατηρούσε επί της Λεωφόρου Νίκης) αποτελούσαν εμπειρία ζωής. Για έναν νεαρό ρεπόρτερ της μπασκετικής ομάδας του Άρη, ήταν αναγκαία η παρουσία του εκεί. Ο υπογράφων έζησ