Ευκολότερο το κύπελλο από την καριέρα

22:36 10/7/2012 - Πηγή: Sport.gr

Οσο διαβάζω πρωτοσέλιδα πανηγύρια για την πρόκριση της Εθνικής Νέων στον ημιτελικό του πανευρωπαϊκού στην Εσθονία και την πρόκριση στα τελικά του παγκοσμίου της Τουρκίας τόσο περισσότερο ανησυχώ γιατί θυμάμαι την ομάδα του Νίκου Νιόπλια που το 2007 έπαιξε στον τελικό του αντίστοιχου τουρνουά.Από εκείνη την ομάδα ένας μόνο έκανε το άλμα μπροστά: λέγεται Σωκράτης Παπασταθόπουλος, έχει αγωνιστεί σε τρία πρωταθλήματα, είναι σήμερα ένας από τους καλύτερους έλληνες αμυντικούς. Καλά τα πήγαν ο Νίνης, που πήρε ένα καλό συμβόλαιο στον ΠΑΟ και σήμερα

βρήκε δουλειά στην Πάρμα, ο Μήτρογλου, που να μη τι άλλο κάνοντας το αγροτικό του στον Πανιώνιο και τον Ατρόμητο βρήκε θέση στην Εθνική, ο Σιόβας κι ο Παπάζογλου που έφτασαν στον Ολυμπιακό κι ο Ιωαννίδης που υπάρχει στο ρόστερ του ΠΑΟ. Καλούτσικα τα κατάφεραν κι ο Δημούτσος με τον Πλιάτσικα: ο πρώτος είναι βασικός στον Ατρόμητο κι ο άλλος βγάζει το ψωμί του στη Γερμανία. Όχι ότι όλοι αυτοί – πλήν του Παπασταθόπουλου – κάνουν μεγάλες καριέρες: απλά είναι καλύτερα από τους άλλους που κάπου χάθηκαν.Ο Μπουκουβάλας και ο Λαμπρόπουλος πλήρωσαν τραυματισμούς, ο Αποστολόπουλος δεν είχε νεύρο. Ο Γιαννάκης ο Παπαδόπουλος, από τα λίγα προικισμένα χαφ με τη μπάλα στα πόδια, έκανε τις χειρότερες δυνατές επαγγελματικές επιλογές. Ο Μονιάκης πρόλαβε στα 22 του να έχει τιμωρία για ντόπινγκ. Ο Ανδρούτσος κι ο Σιάκας αγνοώ που βρίσκονται και ο Κουτσιανικούλης, που δεν ήταν τότε στην 18αδα, αλλά ήταν μέλος της φουρνιάς – κάτι σαν ο μεγάλος αδερφός όλων- πήρε μαζί με το συμπαθητικό Εργοτέλη τα κάτω του ακριβώς τη στιγμή που πιστέψαμε πως θα απογειωθεί. Δεν ξέρω αν φταίνε οι ομάδες, ο φόβος των προπονητών, οι απαιτήσεις της εξέδρας και τα μυαλά των ίδιων των παικτών που βρίσκουν το δρόμο για τις καφετέριες της Γλυφάδας πριν από αυτόν που οδηγεί στο προπονητικό κέντρο: αυτό που ξέρω είναι ότι στην αξιοποίηση των ταλέντων δεν τα πάμε καλά – οπότε το να πανηγυρίζουμε για την πρόκριση των πιτσιρικάδων στον ημιτελικό μου μοιάζει υπερφίαλο.        Δεν ήταν άλλωστε η φουρνιά του 2007 η μοναδική με καλά αποτελέσματα της οποίας πολλοί παίκτες δεν είχαν συνέχεια.  Το 1988 όταν η Εθνική Ελπίδων της χώρας μας έπαιξε στον τελικό του πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος με αρχηγό το Νίκο Νιόπλια για πρώτη φορά, είχε μια καλογυμνασμένη ομάδα που αποτελούνταν από μεγάλους μαχητές. Οι μπαλλαδόροι εκείνης της ομάδας ήταν λίγοι – ίσως ο μόνος που αληθινά ξεχώρισε για την τεχνική του κατάρτιση σε σχέση με τους υπόλοιπους ήταν ο Κώστας Οικονομίδης. Η ομάδα εκείνη είχε πολλά δυνατά παιδιά που όλα έπαιξαν Α’ Εθνική (Παχατουρίδη, Νεντίδη, Βακαλόπουλο, Καρασαβίδη κτλ) χωρίς όμως να κάνουν πολλές παρουσίες στην Εθνική Ανδρών. Μόνο ο Νιόπλιας ουσιαστικά μονιμοποιήθηκε στη μεγάλη Εθνική: οι άλλοι έκαναν σποραδικές μόνο εμφανίσεις κυρίως στην αρχή της καριέρας τους κι απλά έβγαλαν ένα τίμιο μεροκάματο σαν επαγγελματίες.   Δέκα χρόνια αργότερα μια άλλη Εθνική Ελπίδων έφτασε πάλι στα τελικά πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Το 1998 η Ελπίδων του Γιάννη Κόλια έπαιξε στο Βουκου