Επέτειοι ή μνημόσυνα;

17:06 16/3/2012 - Πηγή: Sport.gr

Τόσο σημαδιακή είναι για την Θεσσαλονίκη η 16η του Μάρτη. Διότι, επαναφέρει στο μυαλό σκέψεις που πηγάζουν από το ένδοξο παρελθόν, μοιραία όμως οδηγείται κανείς και στην άχαρη σύγκριση με την τωρινή κατάντια. 16 Μαρτίου 1993 ο Αρης κατέκτησε το Κύπελλο Κυπελλούχων στον αλησμόνητο τελικό του Τορίνο απέναντι στην Εφές Πίλσεν (50-48). Την ίδια μέρα ο μπασκετικός ΠΑΟΚ κατακτούσε το εισιτήριο

για το φάιναλ φορ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στην Αθήνα, ενώ έναν χρόνο αργότερα (16/03/1994) κέρδισε το Κύπελλο Κόρατς νικώντας τη Στεφανέλ και στη Τεργέστη με 91-100, σε ένα παιχνίδι όπου η ελληνική ομάδα έχασε μόλις 11 σουτ!Είναι αλήθεια ότι στο μυαλό του καθενός, οι κατακτήσεις των ευρωπαϊκών τροπαίων καλλιεργούν χιλιάδες σκέψεις. Υποχρεωτικά, γίνεται η. βουτιά στο ένδοξο παρελθόν, στον ρόλο που είχε η μπασκετική Θεσσαλονίκη στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, στα κίνητρα που κυριαρχούσαν στις τάξεις του κόσμου για να πάνε στα γήπεδα. Να ασχοληθούν με το άθλημα που έκανε περήφανη και ξακουστή μια πόλη όπως η Θεσσαλονίκη. Συνάμα όμως, έρχεται και η σύγκριση. «Που ήμασταν και που είμαστε;», όπως αναρωτιούνται οι περισσότεροι της γενιάς των 40άρηδων που ένιωσαν στο πετσί τους, συγκλονιστικές ιστορίες εκείνης της εποχής.Σε σημερινή (16/03) ραδιοφωνική συνέντευξή του, ο Ντίνος Αγγελίδης, υποστήριξε ότι «ήταν απίστευτο το άγχος που είχαμε στον τελικό του Τορίνο, γιατί κουβαλούσαμε στις πλάτες μας και τα χαμένα φάιναλ φορ. Στον τελικό κάναμε το χειρότερο παιχνίδι της χρονιάς εκείνης και θυμάμαι ότι για τουλάχιστον δέκα λεπτά μετά τη λήξη του τελικού με την Εφές, αντί να πανηγυρίζουμε, ξεφυσούσαμε για να μας φύγει το άγχος». Ο άνθρωπος που έβαλε φαρδιά πλατιά την σφραγίδα του στην κατάκτηση του Κυπέλλου Κόρατς στη Τεργέστη και τωρινής πρόεδρος της ΚΑΕ ΠΑΟΚ, Μπάνε Πρέλεβιτς, είπε κάποτε. «κρίνοντας από τη τωρινή κατάσταση των ομάδων, εμένα μου μοιάζει με μνημόσυνο». Δεν είπε ψέματα. Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια. Κάθε 16 του Μάρτη, γίνεται μια αναδρομή στο παρελθόν κι όσο περνάνε τα χρόνια, όλο και εντονότερη είναι η μελαγχολία. Διότι, έχουν μείνει οι αναμνήσεις, έχει στερέψει το πηγάδι της ελπίδας για ανατροπή του τωρινού κάκιστου σκηνικού, γιατί δεν έχουν δημιουργηθεί οι κατάλληλες προϋποθέσεις.Από τότε, πολλά άλλαξαν στις δύο ομάδες. Αμφότερες σήκωσαν τον δικό τους Γολγοθά, καταδικασμένες από τα τραγικά λάθη εκείνων των εποχών. Και δεν έμαθαν από τα λάθη τους. Τα πρόσωπα μπορεί να άλλαζαν ανά τακτά χρονικά διαστήματα, αλλά η νοοτροπία. Ποτέ. Εκαναν ακριβώς τα ίδια λάθη με αποτέλεσμα, σήμερα, Αρης και ΠΑΟΚ να είναι όμηροι των χρεών τους και της κακής διαχείρισης ακόμη και των ευνοϊκών καταστάσεων που τους έτυχαν. Πλέον δεν είναι ελκυστικοί, όπως κάποτε, δεν διεκδικούν τίτλους, παρά περιορίζονται σε έναν άχαρο ρόλο στο πρωτάθλημα, αντιμετωπίζοντας μάλιστα σαφέστατο πρόβλημα επιβίωσης. Και το μέλλον θα δείξει αν θα τα καταφέρουν.