Η παγίδα της ανακούφισης

18:04 9/5/2013 - Πηγή: Sport.gr

Παρακολούθησα φέτος πολύ την Ευρωλίγκα – όχι μόνο τα ματς των ελληνικών ομάδων, αλλά και την εκπομπή του Γιώργου Συρίγου στη Νova, που ήταν από τις αγαπημένες μου. Το επίπεδο της διοργάνωσης δεν ήταν υψηλό, όμως τα πολλά ματς που πρόβλεπε η καινούργια φόρμουλα διεξαγωγής της έδωσαν ένα δραματικό χαρακτήρα καθώς ελάχιστες ήταν οι ομάδες που είχαν προετοιμαστεί για το μαραθώνιο. Οι ελλείψεις στα ρόστερ, οι τραυματισμοί που ήρθαν ως αποτέλεσμα του σκληρού προγράμματος και η πίεση των συνεχόμενων ματς, είχαν ως αποτέλεσμα όλες σχεδόν οι ομάδες να έχουν αγωνιστικές μεταπτώσεις: νομίζω ότι αν το Final

4 γίνονταν το Νοέμβριο θα ήταν σε αυτό η Ζαλγκίρις και η Σιένα, αν γίνονταν τον Ιανουάριο ο τελικός θα ήταν ανάμεσα στη Μπαρτσελόνα και την Εφές, αν γίνονταν το Φεβρουάριο θα είχαν θέσεις ο πολύ βελτιωμένος ΠΑΟ και ίσως η Μακάμπι. Οι τέσσερις που φτάνουν στο Λονδίνο είχαν κι αυτές τα πάνω τους και τα κάτω τους, αλλά, αν ξεχωρίζουν από όσες στα play off αποκλείστηκαν είναι γιατί πήραν κάποια κρίσιμα ματς: όχι τυχαία όλες είχαν το πλεονέκτημα της έδρας στα play off. Πιο πολύ και από καλύτερες αποδείχτηκαν πιο ανθεκτικές: όχι τυχαία, ο Ολυμπιακός, η ΤΣΣΚΑ και η Μπαρτσελόνα ήταν στο Final 4 και πέρυσι.Κάθε φορά που παρακολουθούσα φέτος τον Ολυμπιακό και στα εκτός (που ήταν καλύτερος) και στο ΣΕΦ (που ήταν μονίμως σχεδόν, αγχωμένος) μου έρχονταν στο μυαλό η εικόνα ενός ορειβάτη. Πέρυσι ο Ολυμπιακός, ορειβατώντας και σκαρφαλώνοντας, έφτασε μετά κόπων και βασάνων στην Κωνσταντινούπολη φλερτάροντας σε δυο τρεις περιπτώσεις με την πιθανότητα να πέσει στο βάραθρο. Φέτος η ορειβασία του θα έπρεπε να είναι ευκολότερη, αφού ήξερε το δρόμο, όμως αποφάσισε να κάνει τη ζωή του δύσκολη: κυρίως οι δυο αποτυχημένες επιλογές αμερικάνων (του soft Πάουελ και του απροσάρμοστου Πέρκινς) στέρησαν από την ομάδα λύσεις απαραίτητες. Όταν προέκυψαν και οι τραυματισμού του απαραίτητου Μάντζαρη και του χρήσιμου Μαυροειδή, ο Ολυμπιακός βρέθηκε σε μια δύσκολη κατάσταση, αφού επτά - οκτώ παίκτες έπρεπε να σηκώσουν το βάρος 40 δύσκολων λεπτών: κυρίως ήταν δεδομένο ότι για να έχει τύχη να κερδίσει ματς πρέπει να τελειώσει έχοντας στην πεντάδα το Σπανούλη, τον Παπανικολάου, τον Χάινς, τον Πρίντεζη και τον Λο ή το Σλούκα. Στα ματς που κάποιοι από αυτούς έλειπαν στα τελευταία κρίσιμα λεπτά, ο Ολυμπιακός λύγισε κάνοντας κακή διαχείριση επιλογών και δυνάμεων: ακόμα και ο έμπειρος Αντιτς, κατάκοπος, συχνά στο τέλος πελαγοδρομούσε. Παρόλα αυτά, καθοδηγημένος από το Σπανούλη, ο Ολυμπιακός έφτασε πάλι στην κορυφή του βουνού, παλεύοντας σκληρά όπως περίπου και πέρυσι. Με μια όμως διαφορά: πέρυσι, όταν έφτασε στην κορυφή, έμοιαζε με οργισμένο αγρίμι που κραύγαζε για το κατόρθωμά του. Το πάθος του έλειωσε και τη Μπάρτσα και την ΤΣΣΚΑ, γιατί ήταν το πάθος μιας ενθουσιώδους ομάδας που γέμιζε ενέργεια και δύναμη από κάθε της προηγούμενο κατόρθωμα. Φέτος, και μολονότι η δυσκολία του σκαρφαλώματος ήταν αντίστοιχη (αν και διαφορετική…), αυτό που διαπιστώνω είναι ότι η πρόκριση έγινε δεκτή κυρίως με ανακούφιση. Η ανακούφιση, να ξέρετε, είναι ένα κακό σημάδι: δημιουργεί την βεβαιότητα ότι τα δύσκολα πέρασαν – ενώ στην περίπτωση του εφετινού Ολυμπιακού τα δύσκολα είναι μπροστά.Δεν ξέρω πολλά από μπάσκετ – το παρακολουθώ χωρίς να το υπεραναλύω και ίσως για αυτό το χαίρομαι πιο πολύ από άλλες μου αγάπες, όπως το ποδόσφαιρο π.χ ή το σινεμά. Όμως ξέρω δυο τρία πράγματα για τους ανθρώπους και για αυτό δεν είμαι πολύ αισιόδοξος ενόψει των μαχών του Λονδίνου. Διαβάζω π.χ διαρκώς για τη δύναμη της ΤΣΣΚΑ στους ψηλούς, την αδυναμία του Ολυμπιακού σε στατιστικές συγκρίσεις με τους αντιπάλους του, την έλλειψη λύσεων εντός ρακέτας και κοντά στο καλάθι. Όλα αυτά ισχύουν, αλλά η ιστορία του περσινού Final 4 δείχνει ότι είναι δευτερεύοντα ζητήματα. Πέρυσι ο Ολυμπιακός κέρδισε την ΤΣΣΚΑ με άποντους τον Χάινς και τον Ντόρσεϊ, αλλά και το Λο, και με το Σπανούλη να μην βάζει πόντο σε όλο το τελευταίο κρίσιμο δεκάλεπτο. Οι Ρώσοι είχαν πάλι τον Κρίστιτς και τον Καουν και τον Χριάπα και επιπλέον τον Λαβρίνοβιτς και φυσικά τον τεράστιο Κιριλένκο – κι όμως έχασαν, όχι μόνο το ματς αλλά και όλα τα κρίσιμα ριμπάουντ. Γιατί; Γιατί απέναντί τους υπήρχε μια ομάδα που βελτιώνονταν από ματς σε ματς, που έψαχνε τα όρια της, που είχε φλόγα που έλειωνε τον οποιοδήποτε. Φέτος ο Ολυμπιακός έχει τον επαγγελματισμό του ψύχραιμου λογιστή. Το ότι ξέρει τα όρια του τον βοήθησε να πάει στο Final 4, αλλά τώρα απαιτείται πάλι υπέρβαση και υπερβάσεις δύσκολα κάνουν οι ανακουφισμένοι. Πέρυσι δεν θυμάμαι παρά λίγα λόγια του Ιβκοβιτς πριν η ομάδα ταξιδέψει για την Πόλη, φέτος έχω βαρεθεί να διαβάζω πρωτοσέλιδες υποσχέσεις. Καταλαβαίνω ότι ο Γιώργος Μπαρτζώκας ξεσπάει μετά από μια σεζόν στην οποία η κριτική τον είχε στο στόχαστρο, αλλά αυτή η βιασύνη να εξηγηθούν τα πάντα και να απαντηθούν όλα δεν μου χει καθίσει καλά: την αναγνώριση την κερδίζεις, δεν επιβάλλεται.Η χρονιά είναι για τον πολύ καλό μπασκετικό Ολυμπιακό διδακτική – δεν χωράει αμφιβολία. Εχει μια οκτάδα μπαρουτοκαπνισμένων παικτών που λίγες ευρωπαϊκές ομάδες έχουν. Ξέρει τη διοργάνωση πλέον και μπορεί και πρέπει να ενισχυθεί καίρια για να είναι ανταγωνιστικός: όμως όλα αυτά αφορούν το μέλλον του. Το Final 4 θέλει φλόγα: αυτή την περιμένω μήνες τώρα. Δεν μιζεριάζω κι αναγνωρίζω ότι η ομάδα έκανε πολλά και μπράβο της. Το ταξίδι ήταν και φέτος συναρπαστικό, αλλά στην Ιθάκη (θέλω να πιστεύω πως) ακόμα δεν φτάσαμε. Το μόνο που με κάνει αισιόδοξο είναι ότι ο Ολυμπιακός ειδικεύεται στο να ταξιδεύει με όνειρα τρελά. Και κόντρα στη λογική, στις εκτιμήσεις, στη δύναμη της λογικής και στην ίδια την πραγματικότητα, να τα ζωντανεύει αφήνοντας ακόμα και τον κόσμο του καμιά φορά άφωνο…