Η σκουριασμένη αμυντική σκοπιμότητα

22:03 24/8/2012 - Πηγή: Sport.gr

Στις αρχές της όχι και τόσο μακρινής δεκαετίας του 90 η Μπαρτσελόνα εμπιστεύθηκε τα κλειδιά του συλλόγου στο δικό της Γιόχαν Κρόιφ. Νομίζω ότι έχετε διαβάσει ίσα με πεντακόσιες φορές ότι η κίνηση αυτή άλλαξε την ιστορία της καθώς ο σνομπ Ολλανδός εκτός από μια νέα ποδοσφαιρική συνταγή (κάπως άγνωστη στην Ισπανία) επέβαλε και μια νέα επιχειρησιακή λογική δίνοντας βάρος στην παραγωγή ταλέντων, στο

σκάουτινγκ και στις Ακαδημίες. Αυτό που θέλω να προσθέσω σε σχέση με όσα έχετε ακούσει είναι ότι ο Κρόιφ δεν άλλαξε απλά την Μπαρτσελόνα, αλλά τελικά όλο το ισπανικό ποδόσφαιρο σχεδόν! Μπορεί στην παρουσία του στη Βαρκελώνη να είχε και θεαματικές αποτυχίες – όπως π.χ η ήττα με 4-0 από τη Μίλαν στον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ το 1994-  όμως το θεαματικό ποδόσφαιρο που δίδαξε αγαπήθηκε τόσο ώστε οι περισσότερες ομάδες προσπάθησαν να το μιμηθούν και να το κοπιάρουν.Το ποδόσφαιρο του Κρόιφ (4-3-3 με άμυνα ζώνης, πρέσινγκ, κατοχή μπάλας, κίνηση στο χώρο κτλ) ήταν για τους Ισπανούς καινούργιο: η δική τους σχολή πρόβλεπε περισσότερο βιρτουόζικες εμφανίσεις μονάδων, ντρίπλα και μεγάλες μπαλιές, θέαμα που εγγυόνταν αρτίστες η απόδωση των οποίων δεν εξαρτιόνταν πολύ από την ομαδική δουλειά. Οι ισπανικές ομάδες της εποχής πριν τον Κρόιφ (που σπάνια κέρδιζαν ευρωπαϊκούς τίτλου) ήταν γεμάτες από αργούς σοφούς χαφ που κρατούσαν μπάλα (Μίτσελ, Γκαλιέγκο, Ρεντόντο, κτλ), φορ που πάλευαν στην περιοχή (από τον Σαντιλιάνα μέχρι τον Αλτισμπαρντ και το Λοσάδα), σκόρερ που τη μπάλα την άγγιζαν σπάνια (από το Ούγκο Σάντσες, τον Λίνεκερ και τον Κίνι είχαμε φτάσει αισίως στον Ρομάριο), ντριπλαδόρους που ξεσήκωναν τα πλήθη όσο κανείς και που λέγονταν Μπουντραγκένιο, Χουανίτο, Γκαρθία. Εκείνες οι ομάδες (που όλες είχαν από δυο τουλάχιστον μεγάλους σολίστες) στηρίζονταν σε αρτίστες σαν τον Πάντιτς ή παλιότερα τον ίδιο τον Κρόιφ, μπέρδευαν τη στρατηγική με την τακτική, έπαιρναν την πρωτοβουλία μόνο εκτός έδρας, κιότευαν όταν ο αντίπαλος πρέσαρε, ήταν στη μέρα τους αποτελεσματικές, αλλά εκτός έδρας μονίμως φοβισμένες.Η Μπάρτσα του Κρόιφ, που το 1992 κατέκτησε επιτέλους το Τσάμπιονς λιγκ ήταν μια νέα πρόταση: μια ομάδα που δεν φοβόταν να πιέσει (και καμιά φορά να χάσει), που στηρίζονταν σε παιδιά που έτρεχαν (από το Σέρτζι και τον Μπεκιριστάιν μέχρι το Λάουντρουπ και τον Αμόρ όλοι βοηθούσαν), που τολμούσε να κάνει κατοχή εκτός έδρας στηριζόμενοι σε καλούς τεχνητές, αλλά κυρίως στη γνώση του παιγνιδιού. Το ποδόσφαιρο του Κρόφ στη Βαρκελώνη έγινε η μια και μοναδική ποδοσφαιρική θρησκεία, όμως απέκτησε φανατικούς παντού! Η Ισπανία γέμισε μικρές Μπαρτσελόνες που λέγονταν Τενερίφη, Λα Κορούνια, Βαλένθια, Χετάφε, Σαραγόσα, Σεβίλλη, Μπιλμπάο κτλ. Μια φουρνιά νέων προπονητών, ακολουθώντας τον Ολλανδό, έφτιαξε ομάδες που βασίζονταν στη συνολική δουλειά, την ταχύτητα, το ρίσκο: κάποιες έσπασαν τα μούτρα τους, κάποιες έκαναν υπερβάσεις και μεγάλες σεζόν χωρίς καλά καλά να έχουν ιστορία, όλες όμως άρεσαν και αγαπήθηκαν. Ακόμα και η Ρεάλ Μαδρίτης που είδε την επιρροή του Κρόιφ σαν ένα είδος ιδεολογι