Μετά το Hangover...

08:38 2/8/2013 - Πηγή: Sport.gr

Παρότι καλοκαιριάτικα στο πρόγραμμα των κινηματογραφικών αιθουσών μας υπήρξαν πολλά και μεγάλα blockbuster (απο το Superman και τα παιδικά χρόνια των ηρώων Σταρ Τρεκ μέχρι την επιστροφή του Γούλβεριν...) κανένα δεν κατάφερε να ρίξει το ρεκόρ εισπράξεων του «Hangover 3» με το οποίο ξεκίνησε το καλοκαίρι μας. Χωρίς να είναι μια σπουδαία ταινία και παρόλο που έφαγε το θάψιμο της χρονιάς, έσπασε

τα ταμεία λίγο πολύ παντού αντέχοντας και την πειρατεία του downloading: ίσως πρόκειται για ένα από τα ανεξήγητα σουξέ του καλοκαιριού.Οι αντρικές κωμωδίες, που έχουν ως θέμα τη φιλία, ήταν πιασάρικες από τον καιρό του Αριστοφάνη: οι άντρες βλέπουν σε αυτές τις δικές τους συμπεριφορές και γελάνε με τον εαυτό τους – οι γυναίκες, φύσει περισσότερο σοβαροφανείς, το αποφεύγουν να γελάνε με την πάρτι τους ωστόσο τους αρέσει πάντα να βλέπουν ρεμάλια να κυλιούνται στο βούρκο. Ακόμα και όταν στις ιστορίες που οι κωμωδίες πραγματεύονται, «κανιβαλίζονται» άγιες αντρικές αντιλήψεις, και πάλι γελάμε: μπορεί π.χ να μας φαίνεται διασκεδαστική η στυτική δυσλειτουργία, το «κεράτωμα», η αποκάλυψη ότι έχουμε ερωτευτεί ένα τραβεστί κτλ. Φίλος είναι (και) αυτός με τον οποίο μοιράζεσαι το καραγκιοζιλίκι και για αυτό μερικές από τις μεγαλύτερες φιλίες γεννιούνται σε συνθήκες δυσκολίας, στο στρατό π.χ. Η διακωμώδηση κάθε ανδρικού στερεότυπου λειτουργεί συχνά απελευθερωτικά: ακόμα και ο (αυτό)εξευτελισμός είναι άμυνα απέναντι στην συχνά αφόρητη πραγματικότητα. Η ιδέα του πρώτου «Hangover», που είδαμε λίγο πολύ όλοι το 2009, δεν στηρίζονταν στη διακωμώδηση ή στην αποθέωση μιας ανδροπαρέας, αλλά πήγε το πράγμα λίγο παραπέρα: μπήκε στο κέντρο της προσοχής κυρίως μια ανδρική ψύχωση – κάτι που κάθε άνδρας ισχυρίζεται ότι του έχει συμβεί ή ονειρεύεται ότι έχει κάνει. Δε μιλάω για τα επεισόδια της ταινίας, όσο για την κεντρική της ιδέα.Πολύ σωστά, παραγωγοί, σκηνοθέτες και σεναριογράφοι, σκέφτηκαν ότι μια αντρική ιστορία που ξεκινά με τη φράση «είχαμε μεθύσει τόσο πολύ που δεν ξέραμε τι κάναμε την προηγούμενη νύχτα» δεν μπορεί παρά να είναι μια πολύ κωμική ιστορία – η ιδέα μέχρι τότε είχε χρησιμοποιηθεί παραδόξως κυρίως δραματικά.Αν υπάρχουν τρεις – τέσσερις ανδρικοί μύθοι ο ένας είναι σίγουρα αυτός που πραγματεύονταν το «Hangover»: ο καθένας θα ήθελε να είναι πρωταγωνιστής σε μια νύχτα αχαλίνωτης τρέλας, ακόμα κι αν ξυπνήσει το πρωϊ με ένα δόντι λιγότερο ή με μια τίγρη στο μπάνιο. Φυσικά τα επεισόδια της νύχτας που έζησαν οι τύποι στο Λας Βέγκας δεν υπάκουαν σε κανένα απολύτως κανόνα λογικής – οι σεναριακές υπερβολές υπήρξαν αχαλίνωτες, ε και; Αν είναι να μην θυμάσαι τίποτα και να ψάχνεις να βρεις τι έκανες, τότε είναι προτιμότερο να μην μπορείς να ανασυνθέσεις καθόλου ό,τι προηγήθηκε. Το πρώτο «Hangover» ήταν το ξύπνημα μετά από μια νύχτα της οποίας τις λεπτομέρειες, ήρωες και θεατές, μπορούσαμε μόνο να φανταστούμε: στη φαντασία δεν υπάρχει σκόντο, κάθε υπερβολή είναι δεκτή.Φυσικά μια ιδέα δεν αρκεί, όσο καλή κι αν είναι. Το χτίσιμο της ιστορίας βασίστηκε στην ανάγκη να εξευτελιστούν μερικά από τα αμερικάνικα αντρικά κλισέ. Η ιστορία εξελίσσεται την παραμονή ενός γάμου – ξεκινά ως μπάτσελορ πάρτι. Ο τόπος διεξαγωγής είναι το Λας Βέγκας – συνώνυμο της υπερβολής στις ΗΠΑ. Στην τρέλα της βραδιάς αναζητήθηκε κάθε τύπου ορισμός. Τι είναι τρέλα; Να τραβάς μια τίγρη από την ουρά. Να επιχειρήσεις να δείρεις τον Τάισον. Να παντρευτείς μια πουτάνα. Να βρεις ένα παιδί στο μαξιλάρι σου και να μην ξέρεις τίνος είναι και τι να το κάνεις. Υπερθεματίζοντας σε ορισμούς της τρέλας γεννήθηκε η ταινία: δεν τη βρήκα τρομερά διασκεδαστική, αλλά τη βρήκα πολύ αντρική και αυτό μου έφτανε για να διασκεδάσω. Είπαμε: το να μοιράζεσαι το καραγκιοζιλίκι γεννάει πάντα μια σχέση συμπάθειας. Στο δεύτερο «Hangover» η ιδέα είχε εξαντληθεί και μας έμεινε μόνο το πώς θα γεμίσει η νύχτα. Καταναλώθηκαν και άλλα στερεότυπα: η Μπανγκόκ ως πόλη μια γραφικής ακολασίας, ο σκληρός και άτεγκτος ασιάτης πεθερός, η αδυναμία να ξεχωρίσεις ένα τραβεστί, η απόφαση να κάνεις ένα άθλιο τατουάζ, ο θαυμασμός για μια μαϊμού. Κάπως έτσι φτάσαμε στην υπερβολή για την υπερβολή – ξεφύγαμε από το κωμικό και καταλήξαμε στο τερατώδες. Όμως η σειρά έφερε χρήματα, πολλά χρήματα και μια κότα που κάνει χρυσά αυγά δεν την αποχωρίζεται κανείς. Μόνο που από τη στιγμή που η ιδέα είχε ξεφτίσει και τα στερεότυπα δεν μας έσωναν, αποφασίσαμε να ασχοληθούμε πιο πολύ με τους ανθρώπους, ψάχνοντας σε αυτούς το κωμικό. Ελα όμως που αν αναζητείς κωμικούς χαρακτήρες, το «Hangover» δεν έχει σημασία: αυτή τη φορά δεν μεθάει κανείς γιατί σεναριακά δεν χρειάζεται. Τι χρειάζεται; Ενας ξεμέθυστος αυθεντικός Zακ Γαλιφιανάκης, έτοιμος να μετατρέψει μια κωμωδία καταστάσεων σε one man show!Μην τον κατηγορήσετε – έτσι συμβαίνει πάντα σε κάθε ανδρικό αφήγημα. Στην αρχή αυτό βασίζεται σε περιστατικά, λεπτομέρειες, αποφάσεις υπαρκτές η ανύπαρκτες, εκδοχές της ιστορίας, στην οποία ο αφηγητής είναι συνήθως παρατηρητής, ακόμα κι αν είναι ο χειρότερος όλων. Και μετά, όσο η παρέα ζητάει παραπάνω πράγματα, τόσο ο αφηγητής επικεντρώνεται ολοένα και περισσότερο σε ένα και μόνο πρωταγωνιστή: αν το προσέξετε κάθε τέτοια αφήγηση που συνοδεύετε από μπύρες ή βότκες καταλήγει να αφορά τον πιο τρελό ή τον πιο περίεργο, δηλαδή το πιο σπάνιο χαρτάκι του άλμπουμ. Κάθε αντρική ιστορία γίνεται το χρονικό της δράσης ενός σούπερ ήρωα της ξενοιασιάς ή της ανισορροπίας ή της απλής και άδολης, συχνά ανεξήγητης, μαλακίας. Το «Hangover» δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από τον κανόνα: το τρίτο μέρος είναι η εξιστόρηση της απερίγραπτης προσωπικότητας του Αλαν, (που υποδύεται ο Γαλιφιανάκης), που από αρχική αιτία όλων των συμφορών, γίνεται ο μόνος λόγος ύπαρξης της παρέας.Ομολογώ πως δεν κατάλαβα τις κακές κριτικές που πήρε η ταινία – θέλω να πω ότι οι συντελεστές της δεν υποσχέθηκαν ένα έργο του Μπέργκμαν, ούτε ότι θα μας προβληματίσουν. Προφανώς από τη στιγμή που η κεντρική ιδέα είχε στις δυο προηγούμενες ταινίες υπερκαταναλωθεί, αυτή τη φορά δεν θα υπήρχε καμία σοβαρή έκπληξη. Αλλά η σειρά συνεχίστηκε με το μόνο δυνατό τρόπο. Αν ήμασταν σε μια παρέα κι ακούγαμε τους δημιουργούς της, μετά τις κουραστικές λεπτομέρειες του δεύτερου «Hangover» θα ρωτούσαμε τι κάνουν τώρα όλοι αυτοί. Και κάποιος θα απαντούσε ότι ο Αλαν (ο Γαλιφιανάκης, δηλαδή…) είναι ένα μεγάλο κοπρόσκυλο. Και θα άρχισε να μας εξηγεί το γιατί…