Να χτίσει στο... 2ο ημίχρονο

16:17 18/9/2013 - Πηγή: Sport.gr

Η ήττα του Ολυμπιακού στην πρεμιέρα του φετινού Champions League, έχει πολλές ερμηνείες. Τόσες, όσοι και οι τρόποι που θα μπορούσε να του βάλει γκολ η Παρί Σεν Ζερμέν.Ο ενθουσιασμός για τον "διαστημικό", αλλά άτυχο Ολυμπιακό

του πρώτου 45λέπτου, μετριάστηκε στην επανάληψη. Οχι λόγω του τελικού αποτελέσματος, αλλά με αφορμή τον -πανομοιότυπο- τρόπο που δέχθηκε τα 3 γκολ και τον υποχρέωσαν στην βαριά ήττα. Οι μπαλαδόροι της Παρί κυριάρχησαν κατά κράτος μέσα στον αγωνιστικό χώρο, υποχρεώνοντας τον Ολυμπιακό να αναπτύσσεται μόνο με τον... Ρομπέρτο. Ενέργεια δεν υπήρχε. Αντοχές ελάχιστες. Διάρκεια... ούτε λόγος. Οι Γάλλοι, βλέποντας τον αντίπαλό τους να έχει μείνει από ανάσες, επέβαλαν το ρυθμό τους. Εναν εξουθενωτικό ρυθμό με στρωτό ποδόσφαιρο, κι όχι γιόμες προς τον πανύψηλο Ιμπρα. Σαν βεντάλια άνοιγαν τα άκρα της στην επίθεση. Κι όμως τα γκολ (προήλθαν, αλλά...) δεν ήρθαν με τη μπάλα να τσουλάει. Ηρθαν από τρεις εκτελέσεις κόρνερ και ισάριθμες κεφαλιές. Αυτό είναι το "γαμώτο" και το μάθημα για τον Ολυμπιακό από το χθεσινό παιχνίδι. Ο Μίτσελ και οι συνεργάτες του πρέπει να χτίσουν το νέο Ολυμπιακό, που έχουν στα χέρια τους, βάσει της εμφάνισης του δεύτερου και όχι του πρώτου ημιχρόνου, αν θέλουν να έχουν τύχη στη διοργάνωση. Παρόμοιο πρώτο ημίχρονο μπορεί να μην ξανακάνει ο Ολυμπιακός, αλλά το δεύτερο πρέπει να μην το επαναλάβει.Δεν μπορεί να σταθεί εκ των υστέρων ο ισχυρισμός ότι ο Ολυμπιακός αντιμετώπιζε την ομάδα που αποκλείστηκε χωρίς ήττα πέρυσι από την Μπαρτσελόνα στους "8". Αυτός θα έπρεπε να είναι ο μπούσουλας πριν από το παιχνίδι και να γίνει σωστή διαχείριση του υλικού, των αντοχών και των αναγκών που μπορεί να προκύψουν κατά τη διάρκεια του αγώνα. Ο Μίτσελ δεν ήταν διορατικός, παρασύρθηκε και οι παίκτες του έσκασαν από την υπερπροσπάθεια του πρώτου μέρους. Ηταν σαν να έκανε 3 αλλαγές στο 46' και στο 47' να έχανε τον τερματοφύλακά του...Η μόνη παρηγοριά για τον Ισπανό, είναι ότι δεν έχει να αντιμετωπίσει προβλήματα ψυχολογίας, που συνήθως προκύπτουν μετά από τόσο βαριές ήττες. Το χειροκρότημα του κόσμου στο τέλος του αγώνα μπορεί να συντροφεύει παίκτες και προπονητή μέχρι το επόμενο παιχνίδι. Την επόμενη νίκη ή την επόμενη γκέλα