Νικοπολίδης: Ούτε με θέλει ο Παναθηναϊκός, ούτε εγώ τον θέλω

11:44 2/8/2012 - Πηγή: Sport.gr

Κάποιος ρώτησε τον Νικοπολίδη, αν θα πήγαινε ποτέ ως προπονητής στον Παναθηναϊκό και απάντησε πως "...ούτε εκείνοι με θέλουν, ούτε εγώ τους θέλω"."Ποιο θα είναι το επόμενο βήμα σου; Αν ασχοληθείς με την προπονητική, θα εργαζόσουν ποτέ στον Παναθηναϊκό;", ρώτησε ένας φίλαθλος τον Αντώνη Νικοπολίδη, ο οποίος απάντησε:"Όχι, ποτέ! Και δεν το λέω επειδή ο Παναθηναϊκός δεν είναι μεγάλη ομάδα. Κάθε άλλο. Ο Παναθηναϊκός

είναι το δημοτικό, το γυμνάσιο, το λύκειο και το πανεπιστήμιό μου. Είναι όμως ξεκάθαρο πως ούτε εκείνοι με θέλουν, ούτε εγώ τους θέλω. Άρα πως μπορεί να γίνει μία τέτοια συνεργασία;".Όσο για το πού πέρασε καλύτερα, στον Παναθηναϊκό ή τον Ολυμπιακό, η απάντηση του Αντώνη Νικοπολίδη ήταν: "Στον Παναθηναϊκό γνώρισα τι σημαίνει επαγγελματισμός. Εκεί με ήθελαν στρατιώτη. Ίσως και υπάλληλο θα μπορούσα να πω. Ποτέ δε ζήτησαν τη γνώμη μου για κάτι. Ήμουν 15 χρόνια στην ομάδα και όμως δεν τη ζήτησαν ποτέ. Στον Ολυμπιακό πίστεψαν σε εμένα, επένδυσαν πάνω μου, χρησιμοποίησαν την εμπειρία μου με καλό τρόπο, αλλά κυρίως εκεί ένιωσα τι σημαίνει λατρεία. Εκεί ένιωσα ότι με αγκάλιασαν πραγματικά. Για αυτό και τώρα δηλώνω Ολυμπιακός. Όταν παίζεις ποδόσφαιρο, είσαι επαγγελματίας. Όταν τελειώνεις, μένει κάτι άλλο. Κι αυτό είναι ότι νιώθω Ολυμπιακός. Και η οικογένειά μου όλη, είναι Ολυμπιακοί".Για το μεγαλύτερο λάθος στην καριέρα του, υποστήριξε: "Την απερίγραπτη συμπεριφορά μου στην Τούμπα όταν χτύπησα έναν οπαδό. Δεν ήταν απλά λάθος, ήταν απερίγραπτο αυτό που έκανα. Για αυτό και όταν ο Σηφάκης εκείνη την ημέρα στο Καυταντζόγλειο, έμεινε απαθής στην επίθεση που του έκανε ένας οπαδός, τον πήρα τηλέφωνο και του έδωσα συγχαρητήρια. Αυτή είναι η σωστή συμπεριφορά. Είναι όμως και η δύσκολη. Στα 38 μου ωστόσο, πως μπορώ να επιτρέψω σε κάποιον να με χτυπήσει; Αυτό σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή υποσυνείδητα. Αλλά δεν παύει να είναι λάθος".Ποιο ήταν, όμως, το παιχνίδι με το μεγαλύτερο άγχος για τον 41χρονο, πλέον, Νικοπολίδη; "Πολλοί νομίζουν ότι ήταν το πρώτο μου στη Λεωφόρο. Δεν ήταν όμως αυτό γιατί ήταν στον δεύτερο γύρο. Ήταν το πρώτο ματς με τον Παναθηναϊκό στο Καραΐσκάκη. Εκεί έπρεπε να είμαι απόλυτα συγκεντρωμένος στα πάντα, σε κάθε κίνηση, διότι η δύναμη της συνήθειας είναι μεγάλη. Τόσο μεγάλη που θα μπορούσα να πετάξω τη μπάλα με τα χέρια στα πόδια του Μπασινά αν δεν ήμουν απόλυτα συγκεντρωμένος. Παίξαμε τόσα χρόνια μαζί και ξαφνικά έβλεπα αυτά τα παιδιά απέναντί μου".