Ο τεράστιος δικός μας Αλενατόρε

19:47 4/2/2013 - Πηγή: Sport.gr

Την Κυριακή το βράδυ γυρίζοντας από τη Nova, βρήκα στο mail μου καμιά εικοσαριά επιστολές που μου ζητούσαν να γράψω κάτι για τον Νίκο Αναστόπουλο. Ίδιες απαιτήσεις υπήρχαν και στο twitter, όπου μάλιστα ένας φίλος μου ζητούσε, αν μπορώ να του στείλω, όλα τα κείμενα για τον Αναστόπουλο: δυστυχώς δεν τα έχω και λυπάμαι για αυτό αφού είναι τα μόνα ίσως που θα ήθελα να κρατήσω. Όχι γιατί είναι αποδείξεις

ότι εγώ για τον κόουτς έγραφα τον καιρό που έτρεχε στην Ελευσίνα, στο Αγρίνιο και στις Σέρρες, αλλά γιατί είναι κείμενα που μαρτυρούν ότι προπονητής δεν γίνεσαι γιατί κάποιος σε φωνάζει σε μια ομάδα και σου δίνει τα κλειδιά γιατί είσαι φίλος του ή γιατί είσαι παλιά δόξα της ομάδας, αλλά δουλεύοντας σε συνθήκες δύσκολες. Η πορεία του Αναστό είναι ένα συναρπαστικό προσωπικό έπος, με επιτυχίες και απογοητεύσεις, ήττες και θεαματικές επιστροφές. Είναι ένα μεγάλο μάθημα ζωής για όποιον καταλαβαίνει από ποδόσφαιρο, αλλά κυρίως από ανθρώπους. Λένε για τον Αναστόπουλο ότι οι ομάδες του δεν είναι θεαματικές, ότι ο ίδιος είναι ένας μεγάλος καταστροφέας του παιγνιδιού του αντιπάλου, ότι κάνει μόνο για μικρούς που παλεύουν, ότι επειδή υπήρξε μεγάλος ποδοσφαιριστής έχει τουπέ, ότι κάνει δημόσιες σχέσεις με τον Ολυμπιακό τον πάγκο του οποίου ονειρεύεται: πριν μάλιστα το τελευταίο ματς με τον Ατρόμητο στο Καραϊσκάκη αρκετοί γραφιάδες που δυσκολεύονται να κουμαντάρουν τον οπαδό που έχουν μέσα τους, προδίκασαν την ήττα του γιατί τάχα μου άφησε πολλούς βασικούς παίκτες έξω πριν το Καραϊσκάκη. Αν ήξεραν λίγο καλύτερα το ποδόσφαιρο και τον άνθρωπο Αναστό θα καταλάβαιναν ότι ο Νικόλας κράτησε πολλούς από τους βασικούς του εκτός για να τους βοηθήσει κυρίως να ξεπεράσουν το σοκ με τον ΠΑΟ: η ήττα από τον Παναθηναϊκό, με τον τρόπο που ήρθε και με τα όσα την ακολούθησαν (αποδοκιμασίες, ανακοίνωση φυγής από το Σπανό κτλ), θα μπορούσε να διαλύσει τον Ατρόμητο σε συνδυασμό με μια ήττα στο Καραϊσκάκη. Ο Αναστόπουλος προστάτευσε την ομάδα και προετοίμασε ένα μεγάλο ματς: πίεση και γκολ στο πρώτο λεπτό, κανένας φόβος, άψογη άμυνα ειδικά στο τέλος, χρησιμοποίηση όλων των κυνηγών που υπήρχαν, σπεκουλάρισμα στις αδυναμίες και ψυχραιμία. Όλα αυτά γίνανε γιατί η ήττα από τον ΠΑΟ απαιτούσε η ομάδα να απαντήσει και όχι να βασανιστεί κυνηγώντας απαντήσεις – υπάρχει διαφορά. Ο Αναστόπουλος δεν μαστιγώνει τους παίκτες του, δεν κρύβεται πίσω από τα όποια λάθη τους, δεν τους στέλνει στο γήπεδο να διασυρθούν, όπως έχουν κάνει τόσοι και τόσοι και ειδικά κάτι Ισπανοί που είναι και πολύ της μόδας. Για το χειρισμό των ομάδων μπορεί να του κάνεις κριτική – στο χειρισμό των ανθρώπων είναι αλάνθαστος. Μπορώ να σας γράψω δεκάδες ιστορίες για τον Αναστόπουλο. Να σας πω πως κάποτε ο Ερικσον διέκοψε την προπόνηση της Σαμπντόρια για να τον παρουσιάσει στους παίκτες του, πως έχουμε δει προπόνηση στο Μπολιάσκο βρεγμένοι μέχρι το κόκαλο ενώ έπεφταν κεραυνοί, πως έχουμε γυρίσει την Ευρώπη ολόκληρη, πως έχουμε ζαλίσει τον Καπέλο, τον Φαν Γκααλ, τον Σκάλα, το Σπαλέτι για να μας εξηγήσουν μια άσκηση ή μια τακτική επιλογή. Να σας πω ιστορίες στο Da Capo, «καυγάδες» με τον αδερφό Βασίλη Κωνσταντίνο, καλαμπούρια στο Μπότο, περιστατικά με συμπρωταγωνιστή το Μητρόπουλο, τσακωμούς με τον Νταϊφά ή το Λούβαρη, θρυλικές ατάκες για τον Αντώνη Γεωργιάδη, τον Γιάννη Ιωαννίδη, τον Μπάμπη τον Τεννέ. Αλλά ξέρετε κάτι; Όλα αυτά τα γνωρίζετε για τον Αναστό ή μπορείτε να τα φανταστείτε. Για ένα και απλούστατο λόγο: γιατί αντίθετα με πολλούς άλλους σοβαροφανείς και μεγαλορρήμονες του ποδοσφαίρου μας ο Αναστόπουλος είναι πραγματικός άνθρωπος κι αυτό  -πιστέψτε με - είναι δυσκολότερο από το να είναι κάποιος καλός προπονητής. Τον Αναστό όποιος τον αγαπάει τον αγαπάει γιατί νοιώθει ότι τον γνωρίζει και όντως τον γνωρίζει! Ξέρει ότι η ομάδα του θα πεθάνει στο γήπεδο με όποιον κι αν έχει αντίπαλο, ξέρει ότι ο ίδιος είναι σταρ – ένας δικός μας σταρ, καμιά φορά υπερβολικός, καμιά φορά μπαμπέσης, καμιά φορά αιχμηρός, αλλά πάντα μαχητής και πάντα αυτόφωτος. Ενας ωραίος μποέμ τύπος που δεν κρύβει τα ελαττώματα του πια, που μπορεί να φύγει από μια ομάδα όταν διαπιστώνει ότι δεν εκτιμούν όσο θα έπρεπε την προσφορά του, που μπορεί να αρνηθεί στον Κόκκαλη ν αναλάβει τον Ολυμπιακό παραμένοντας οπαδός της ομάδας της οποίας ένα αήττητο πρωτάθλημα στέρησε. Τον ξέρουμε όλοι τον Αναστό, όσο πιθανότατα κανένα άλλο στο ελληνικό ποδόσφαιρο κι αυτό είναι πλέον η δύναμη του: δεν έχει ανάγκη από φτιασιδώματα, δεν έχει ανάγκη από σικέ μπράβο, δεν έχει ανάγκη από καλά λόγια – όποιος τον αγαπάει τον αγαπάει για αυτό που είναι και τον αγαπάει γιατί τον ξέρει. Αρχές του 2001 πίναμε καφέ στο da Capo. Ηταν στην Καλλιθέα, είχε μόλις κερδίσει με 2-3 τον ΠΑΟΚ του Μπάγεβιτς στην Τούμπα. Τον πήρε τηλέφωνο ο Κολέμπας και τον παρακάλεσε να πάει στον ΠΑΣ για δεύτερη φορά. Ο ΠΑΣ ήταν τελευταίος. «Ρε Αντον» μου λέει «σώνεται ο ΠΑΣ;». Του απαντάω «με τίποτα» και τον συμβουλεύω να μην πάει πουθενά και να μείνει στην Καλλιθέα, ομάδα που είχε στρώσει. Εγώ έβλεπα ακόμα τον μεγάλο ποδοσφαιριστή, δεν ήθελα να πάει να κυνηγήσει θαύματα και καταλάβαινα ότι στο μεγάλο σταρ πολλοί την έχουν στημένη και πολλοί θα ήθελαν να τον δουν ως προπονητή να διασύρεται.  «Στους Ζωσiμάδες την προηγούμενη φορά που πήγα πρώτη φορά φωνάξανε στην εξέδρα το όνομά μου ως προπονητή» μου είπε. Και πήγε. Γνωρίζοντας πως δεν θα πληρωθεί και πως η αποδυναμωμένη ομάδα με την Παράγκα κόντρα δεν σώνεται με τίποτα, αλλά ότι η περιπέτεια θα ήταν συναρπαστική  - ίσως να τον περίμενε και κάποια Γιανιώτισσα. Ναι, αν κάτι θα θυμάμαι από τον Αναστό πάντα, είναι ότι ήταν δύο και τέταρτο το μεσημέρι στο Da Capo, όταν ο άνθρωπος Αναστό με μια απόφαση παράλογη, αλλά ανθρώπινη, όπως πολλές στη ζωή των σημαντικών ανθρώπων, ξεκίνησε τους άθλους του στη δεύτερη ζωή του, αυτή του προπονητή. Το μεγαλύτερο τον πέτυχε: δεν είναι η νίκη επί του Ολυμπιακού, αλλά ότι έχει κερδίσει την αγάπη χιλιάδων για αυτό που είναι: δουλευταράς, πανούργος, χιουμορίστας με το δικό του σαρδόνιο τρόπο, ερωτευμένος με τη ζωή, μπαγαπόντης, αισθηματίας, σταρ με μια καρδιά από ατσάλι. Κυρίως άνθρωπος αληθινός με αδυναμίες γνωστές και δύναμη σπάνια. Ο τεράστιος δικός μας, γνωστός μας, αλενατόρε…