Οι μικροί, όπως τους έζησα

21:57 3/7/2013 - Πηγή: Sport.gr

Πέρυσι, αμέσως μετά την κατάκτηση της δεύτερης θέσης από την Εθνική Νέων στο Πανευρωπαϊκό της Εσθονίας, είχα γράψει εδώ στο blog ένα κομμάτι με αναλυτικές αναφορές στις δυνατότητες των πιτσιρικάδων του Κώστα Τσάνα. Ένα χρόνο αργότερα τους έζησα από πολύ κοντά για ένα δεκαήμερο στην Τουρκία. Η αλήθεια είναι ότι Εθνική μας αποχαιρέτησε  το τουρνουά την ώρα που αυτό άρχισε να γίνεται αληθινά συναρπαστικό: ο αποκλεισμός της από το Ουζμπεκιστάν πόνεσε. Όμως όταν μιλάμε για μικρούς με μέλλον, αυτό που κυρίως μετράει είναι η συμμετοχή

τους σε αυτά τα διεθνή τουρνουά να τους βοηθήσει να καταλάβουν που πρέπει να βελτιωθούν και σε τι να δουλέψουν. Στα παιδιά που γνώρισα στην Τουρκία και που είδα ζωντανά να προετοιμάζονται και να αγωνίζονται σε τρία ματς (σε αυτό με τους Ουζμπέκους έλειπα), απολογιστικά νιώθω την ανάγκη να δώσω κάποιες μικρές συμβουλές. Ο Καπίνο πρέπει να μάθει να παίζει καλύτερα με τα πόδια. Πολλές από τις μεταβιβάσεις της μπάλας που κάνει είναι βιαστικές και για αυτό λανθασμένες. Στο μοντέρνο ποδόσφαιρο αυτή η αδυναμία είναι ασυγχώρητη καθώς οι αμυντικοί όταν πρεσσάρονται ψάχνουν πολύ συχνά τον τερματοφύλακα. Ο Διούδης έχει τρομερή αντίληψη της θέσης και κάτω από τα δοκάρια είναι πολύ καλός. Αλλά πρέπει λίγο να δουλέψει στην έξοδό του και κυρίως να μην απογοητευτεί αν δεν είναι βασικός στον Αρη και του χρόνου. Είμαι βέβαιος, ότι κι αν ακόμα αργήσει λίγο, θα την κερδίσει τη θέση: τερματοφύλακες με υπομονή όπως ο Νικοπολίδης και ο Καρνέζης πρέπει να είναι τα είδωλά του. Ο Γιαννακόπουλος, του Πανιωνίου, έχει το μεγαλύτερο προσόν που μπορεί να προσδοκάς από τερματοφύλακα: εξυπνάδα που είναι αποτέλεσμα μιας καλλιέργειας. Εχοντας ήδη παίξει στο εξωτερικό το μυαλό του παίρνει γρήγορες στροφές κι αυτό στον τερματοφύλακα μετράει. Σύμφωνα με μια παλιά ωραία ρήση του Σάντρο Ματσόλα «ο τερματοφύλακας πρέπει να είναι η κουτός ή πολύ εύστροφος»: νομίζω ότι ο Γιαννακόπουλος ανήκει στους δεύτερους!Ο Κωνσταντινίδης πρέπει να μάθει να παίζει με το σώμα στην άμυνα και να δυναμώσει, ώστε να τολμά περισσότερο τα τζαρτζαρίσματα. Εχει καλή τεχνική και είναι και γενναιόψυχο παιδί: τον πήγαν στο νοσοκομείο με υποψία σκωληκοειδίτιδας και μολονότι απροπόνητος και με φάρμακα δυο μέρες, γύρισε προπονήθηκε και με την Παραγουάη έπαιξε βασικός. Ο Μαρινάκης, από την άλλη, στο ματς με το Μάλι που χρησιμοποιήθηκε μου έδειξε πολύ καλά στοιχεία. Μολονότι δεν είχε πολλά ματς στα πόδια του, έπαιξε στην άμυνα σαν βετεράνος! Δεν έχει την τεχνική του Κωνσταντινίδη, αλλά έχει περισσότερη δύναμη και αν κάτι πρέπει να μάθει είναι να μη διστάζει να παίρνει επιθετικές πρωτοβουλίες. Ο Σταφυλλίδης είναι πανέξυπνο παιδί και έξω καρδιά. Είναι άρρωστο ΠΑΟΚτσάκι, ήταν μπολμπόι στην Τούμπα, είναι από τη μοίρα προορισμένος να γίνει κάποτε αρχηγός του ΠΑΟΚ. Αλλά πρέπει πρώτα να γίνει αυτό που όλοι περιμένουμε, δηλαδή σπουδαίος ποδοσφαιριστής. Ο «Σταφ» έχει περάσει τις πρώτες μεγάλες εξετάσεις σχετικά εύκολα κι αυτό δεν είναι πάντα καλό, αφού μπορεί να τον οδηγήσει σε χαλαρότητα. Το πρώτο που πρέπει να κάνει είναι ν αγαπήσει λίγο παραπάνω την προπόνηση και να προπονηθεί πιο πολύ με τη μπάλα: τα επιθετικά μπακ πρέπει να βελτιώνουν την τεχνική τους και το παιγνίδι τους. Ο Μπουγαϊδης πρέπει να κρατά λιγότερο τη μπάλα και με τον καιρό να μάθει να πασάρει καλύτερα. Εχει ακόμα ένα μικρό θεματάκι με τις τοποθετήσεις, αλλά είναι καλός στο ένας εναντίον ενός κι αυτό στον αμυντικό μετράει. Ο Τριανταφυλλόπουλος πρέπει να μάθε λίγο να κατευθύνει τους άλλους – να φωνάζει λίγο πιο πολύ. Εκανε διόμιση πολύ καλά ματς (με την Παραγουάη τραυματίστηκε και αποχώρησε πριν το ημίχρονο) παίζοντας λίγο μόνος του – όταν μάθει να ντουμπλάρει θα ανέβει επίπεδο γιατί τα προσόντα δεν του λείπουν. Δε φοβόταν επίσης να πάρει και επιθετικές πρωτοβουλίες – πράγμα που και στον ΠΑΟ πρέπει να κάνει. Ο Κουρμπέλης, παρά την κουταμάρα στο ματς με το Ουζμπεκιστάν, είναι ένα από τα πιο σίγουρα χαρτιά αυτής της ομάδας. Ξέρει μπάλα, είναι σκληρό παιδί, παίζει και χαφ και μπακ. Αν ήταν Ιταλός, θα τον μάθαιναν να χρησιμοποιεί λίγο καλύτερα το κορμί του, θα τον μάθαιναν να στέκεται πιο σωστά και να μην τρέχει άσκοπα και θα τον είχαν σε ένα χρόνο στην αποστολή της Σκουάντρα Ατζούρα. Ο Μπάλας θα έκανε καριέρα σίγουρα πριν δέκα χρόνια όταν ήταν πολύ της μόδας το 4-4-2: είναι ιδανικός για δεύτερο χαφ μπροστά από την άμυνα. Ζωρίζεται να παίξει μόνος του μπροστά από την άμυνα, λόγω σωματοδομής, αλλά είναι καλός με τη μπάλα και μπορεί να εξελιχτεί – αρκεί να παίζει. Φέτος στον Ατρόμητο που έπαιζε 4-3-3 και 4-5-1 ήταν δύσκολο να παίξει αντί του Ιγκλέσιας: του χρόνου θα δούμε. Ο Μπουχαλάκης με εντυπωσίασε για τα δυνατά του σουτ και τις γρήγορες πάσες του. Μπορεί να γίνει ένας μοντέρνος μέσα αριστερά ή μέσα δεξιά (δεν έχει μεγάλη διαφορά), αλλά μόνο αυτό. Επίσης πρέπει να προσέξει τους μάνατζερ που τον περιτριγυρίζουν: καριέρα θα κάνει αν ακούει τους προπονητές του. Πολύ δουλειά περιμένει τον Φουρλάνο στο Βέλγιο: χρειάζεται να κάνει ένα restart στην καριέρα του και να χρησιμοποιηθεί από προπονητές που μπορεί να του βρουν θέση. Είναι λίγο δύσκολο να καταλάβεις πως μπορεί να είναι χρήσιμος, αλλά και ο Κατσουράνης στην ηλικία του είχε τα ίδια προβλήματα. Ο Γιαννιώτας μου θυμίζει για τη διάθεση για μπάλα τον Καραγκούνη μικρό. Στη Γερμανία έχει να μάθει πολλά, δεν έχει εύκολο γκολ, είναι λιγάκι ατομιστής, αλλά παίκτη που ντριπλάρει δεν τον φοβάμαι. Ο Κολοβός έχει αλματώδη πρόοδο: η ευκολία με την οποία περνά τον αντίπαλο σε αφήνει άφωνο. Αλλά νομίζω ότι στο πλάι χάνεται και για να κάνει καριέρα πρέπει να δοκιμάσει να παίξει φορ, δηλαδή να βελτιώσει τα τελειώματα του και να μάθει να παίζει και με το κεφάλι. Ο Λυκογιάννης έχει προσόντα, αλλά για την ώρα όχι και θέση. Είναι λίγο σοφτ ως αμυντικός και λίγο αργός ως ακραίος επιθετικός: κι αυτός, όπως ο Φουρλάνος, θα είναι τυχερός αν κάποιος προπονητής ασχοληθεί όσο πρέπει μαζί του. Ο Διαμαντάκος είναι γενναιόψυχος και μαχητής, αλλά δύσκολος στο γκολ: θα θελα να τον δω κάποτε με ένα γκολτζή δίπλα του σε ένα σχήμα με δυο κυνηγούς. Δε σχημάτισα γνώμη για τον Πέλκα, το Ράνο, το Γούτα και τον Μπακασέτα, που για ανεξήγητους σε μένα λόγους τον φωνάζανε «χοντρούλη»: καλά και ήσυχα παιδιά όλοι τους, με μια φυσική ευγένεια αξιοπρόσεκτη. Θα έπαιρνα παντού, αν ήμουν προπονητής, τον Αλέξανδρο Κούρο: τον κοιτάζεις στην προπόνηση και λες ότι θα «πεθάνει» για την ομάδα. «Πεθαίνω» για παιδιά με τέτοια διάθεση…