Οι συναρπαστικές περιπέτειες του Ζέλικο

20:21 5/6/2012 - Πηγή: Sport.gr

Τώρα που ολοκληρώθηκε η σεζόν στο μπάσκετ και ο Ολυμπιακός μετά την Ευρωλίγκα κατέκτησε και το πρωτάθλημα Ελλάδος (που οι οπαδοί του γιόρτασαν σαφώς περισσότερο) θέλω να σας γράψω ορισμένα πράγματα για το μεγάλο Ζέλικο Ομπράντοβιτς που θα θυμάται πιστεύω την εφετινή χρονιά περισσότερο από άλλες στις οποίες θριάμβευσε. Κυρίως γιατί φέτος χρειάστηκε να αναμετρηθεί με δυσκολίες που είχε ξεχάσει ότι μπορεί να προκύψουν.  Έχω την εντύπωση ότι το κοουτσάρισμα του Ομπράντοβιτς στο τέταρτο και τον πέμπτο

τελικό των play off (αλλά και αυτό στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ στην Κωνσταντινούπολη) είναι αληθινά σεμινάρια μπασκετικής προπονητικής: το ότι από αυτά τα ματς κέρδισε ένα και έχασε δυο δεν σημαίνει τίποτα. Οι προπονητές σπανίως κερδίζουν και σπανίως χάνουν: αυτοί που είναι πρωταγωνιστές και μοιραίοι είναι πάντα οι παίκτες. Ο σκοπός του κόουτς είναι να οδηγεί την ομάδα με βάση ένα σχέδιο – το που αυτό θα καταλήξει το ροζ φύλλο έχει να κάνει με τη φόρμα, τη μέρα, την ψυχολογία, τη ρέντα των παικτών.Ο Ομπράντοβιτς είναι κόουτς – ένας από μεγαλύτερους στην Ευρώπη σε όλα τα ομαδικά σπορ. Δεν είναι παιδαγωγός, όπως ο Ιβκοβιτς, ούτε εκλέκτορας – στη μοναδική φορά που του εμπιστεύθηκαν την Εθνική Σερβίας (στους Ολυμπιακούς της Αθήνας) απέτυχε παταγωδώς. Για το Ζέλικο μετράει η προετοιμασία, η γνώση του αντιπάλου, η στρατηγική και κυρίως η διαχειριστική ικανότητα: η αντίληψη των δεδομένων και η αναλυτική του προσέγγιση ξεπερνά το μέσο όρο. Είναι επίσης ένας μεγάλος μαχητής και όχι ένας γερο σοφός, που αναζητά απαντήσεις στο πλήθος των εμπειριών του. Αυτός ζει πάντα για το σήμερα. Βλέποντας τα παιγνίδια του Παναθηναϊκού φέτος καταλάβαινες ότι ο άνθρωπος βρέθηκε μπροστά σε μια σπάνια δυσκολία: στην ομάδα του δεν υπήρχε ισορροπία μεταξύ πρώτης και δεύτερης πεντάδας και αυτό το διαπίστωνε ο καθένας. Θεωρητικά η πεντάδα του ΠΑΟ (με Διαμαντίδη, Γιασκεβίτσιους, Περπέρογλου, Καϊμακόγλου και Μπατίστ) παραμένει μια από τις καλύτερες στην Ευρώπη – ίσως μπορεί να συγκριθεί μόνο με την αντίστοιχη της ΤΣΣΚΑ. Το κακό είναι ότι αυτή η πεντάδα δεν υπάρχει – ή για την ακρίβεια υπάρχει μόνο στα χαρτιά: το δίδυμο Γιασκεβίτσιους – Διαμαντίδη θα μπορούσε να λειτουργήσει τρία χρόνια πριν – σήμερα και οι δυο χρειάζονται τα πνευμόνια και τα τρεξίματα του Καλάθη σε άμυνα και επίθεση.Το χειρότερο για το Ζέλικο είναι ότι οι υπόλοιποι του πάγκου (ο Σάτο, ο Λόγκαν, ο Σμιθ, ο Μάριτς, ο Τσαρτσαρής και λιγότερο ο Βουγιούκας) όταν και εφόσον εμφανίζονταν στο παρκέ υστερούσαν σε ποιότητα των βασικών και υστερούσαν πολύ: νομίζω ότι δεν είναι θέμα χημείας, αλλά καθαρά θέμα ατομικών δυνατοτήτων. Ετσι ο Ζέλικο έψαχνε σε κάθε ματς φόρμουλες και τρόπους που να του επιτρέπουν να τελειώσει το παιγνίδι με τους καλούς του πέντε σε θέση να βοηθήσουν, δηλαδή ξεκούραστους και χωρίς πολλά φάουλ. Το πράγμα ακούγεται εύκολο να το λες: στην πράξη είναι σαν μια ομάδα που μπορεί να παίξει είκοσι λεπτά να πρέπει να αντιμετωπίσει μια ομάδα που δύναται να παίζει το διπλάσιο χρόνο! Κι όμως αυτή η θεωρητικά αδύνατη προσ