Πόσο λείπει ο Σερ Αλεξ...

12:41 28/9/2013 - Πηγή: Sport.gr

Μολονότι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κέρδισε για το Λιγκ Καπ τη Λίβερπουλ, παρακολουθώντας τα παιγνίδια της, εξακολουθώ να προβληματίζομαι για το λόγο που ο Σερ Αλεξ Φέργκιουσον έστεψε διάδοχό του τον κύριο Ντέιβιντ Μόγες. Ο Μόγες ήταν δέκα ολόκληρα χρόνια προπονητής στην Εβερτον χωρίς ποτέ κανείς να εκθειάσει το αγωνιστικό στυλ της ομάδας – σοβαρές επιτυχίες έτσι κι αλλιώς δεν είχε. Πιθανότατα ο Σκωτσέζος έβλεπε στο πρόσωπό του ένα σκληρό δουλευταρά. Το βέβαιο είναι ότι ο Σερ Αλεξ, συνηθίζοντας

να ζει με τη Μαν Γιου στους αστερισμούς μιας ακόρεστης επιτυχίας, δεν έβλεπε πόσο ψηλά έχει φτάσει ο ίδιος! Λένε ότι η αληθινά μεγάλοι ποτέ δεν συνειδητοποιούν τη σημαντικότητα τους γιατί, εθισμένοι στο να κάνουν τη σπουδαία δουλειά τους, θεωρούν το έργο τους απλό και όχι κατόρθωμα. Η φυγή του Φέργκιουσον καταδεικνύει τη μοναδικότητα του: υπήρξε μια από τις σπάνιες περιπτώσεις προπονητή του οποίου η διάσταση ξεπέρασε το ίδιο το μεγαλείο του συλλόγου.  Σκεφτόμουν ποιος μπορεί να είναι ο στυλοβάτης της εφετινής Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μετά τη φυγή του σερ Αλεξ. Κανονικά θα έπρεπε να ήταν ο Ρούνεϊ τον οποίο ο Φέργκιουσον  απέκτησε όταν ήταν 20 χρονών και τον μεγάλωσε εξηγώντας του το μέγεθος και την ιστορία του συλλόγου. Ομως οι πολλοί τραυματισμοί έχουν πάει πίσω το μεγάλο αυτό παίκτη που δεν μπορεί να επαναλάβει την καταπληκτική χρονιά που έκανε το 2010 και το χειρότερο, η φυγή του Σερ, έβγαλε στην επιφάνεια και κάποια ζητήματα χαρακτήρα. Η σκέψη του να φύγει (με πρόσχημα τον ερχομό του Μόγες), η κακή του παρουσία το καλοκαίρι, οι κορδέλες στα εμφυτευμένα μαλλιά, μαρτυρούν ένα βεντετιλίκι που υπήρξε σκληρά καταπιεσμένο. Κάποιος θα πει ότι ο ηγέτης είναι ο σκόρερ Φαν Πέρσι, όμως μιλάμε για ένα παίκτη που τις μεγάλες του χρονιές τις έχει αφήσει πίσω, ακριβώς όπως και ο φυσικό αρχηγός Ράιαν Γκίγκς που έχει ρόλο παίκτη – βοηθού προπονητή, πράγμα που θα ζήλευε κι ο Ρόι Ρέις. Νομίζω ότι περισσότερο από ποτέ είναι κατανοητό ότι ένας ηγέτης υπήρχε: κάθονταν στον πάγκο, μάσαγε τσίχλα και έκανε μαθήματα σε όλους όσους ήθελαν να καταλάβουν τι θα πει ποδόσφαιρο. Πρώτα πρώτα στους παίκτες του.     Ελάχιστο καιρό μετά το αντίο του καταγράφεται κάτι μοναδικό: έχει δημιουργηθεί μια κοινή πεποίθηση, ειδικά στους ουδέτερους, ότι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ των πρωταθλημάτων και των θριάμβων δεν έχει παίκτες! Οι κάποτε αστέρες (Φαν Πέρσι, Ρούνεί, Βίντιτς, Φέρντιναντ, Ασλει Γιάνγκ  μοιάζουν κουρασμένοι. Οι νεότεροι (Γουέλμπεκ, Τσιτσαρίτο, Ράφαελ, Καγκάβα, Ντε Χέα κτλ) έχασαν ξαφνικά τη δύναμη που τους επέτρεπε να σηκώνουν και να τιμούν τη φανέλα. Οι υπέροχοι ρολίστες που έδιναν ποιοτικές λύσεις (Νάνι, Βαλέντσια, Εβρά, Κάριγκ κτλ) μοιάζουν παικτάκια της σειράς, τελειωμένοι που δεν χωράνε στο ρόστερ της Σίτυ, της Τσέλσι, της Αρσεναλ. Ολοι αυτοί που πέρυσι κατέκτησαν το πιο εύκολο πρωτάθλημα στην ιστορία της Πρέμιερ λιγκ φέτος αγκομαχούν να μας πείσουν ότι αξίζουν να πατούν το χορτάρι του Ολντ Τράφορντ. Η αλήθεια είναι ότι πολλά αστέρια η Μαν Γιου δεν είχε και πέρυσι. Είναι εύκολο να πεις ότι ο Σερ Αλεξ πόνταρε στην ποσότητα, πιο πολύ από ότι στην ποιότητα του υλικού. Πάντα στην ομάδα του Φέργκιουσον υπήρχαν οι απαραίτητοι παλιοί, οι εγκλιματισμένοι που είχαν πάνω από τριετία στο Μάντσεστερ και φυσικά οι νέοι που του Σερ Αλεξ πάντα του άρεσαν και που δεν ήταν σχεδόν ποτέ πανάκριβα μεταγραφικά αποκτήματα.  Όμως το παζλ ήταν αποκλειστικά δικό του δημιούργημα. Θυμάμαι ότι το 2011, βλέποντας την αδυναμία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ν αντιμετωπίσει την πανίσχυρη Μπαρτσελόνα στον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ στο Γουέμπλεϊ αναρωτιόμουν που θα ήταν όλοι αυτοί οι παίκτες χωρίς την καθοδήγηση του Σερ Αλεξ. Φέτος αυτό κυρίως φαίνεται. Κάποτε είχα γράψει ότι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ οι ηλικίες και τα συμβόλαια των παικτών δεν παίζουν κανένα ρόλο – σημασία έχει ότι όλοι ήταν επιλογές του μάνατζερ Φέργκιουσον: το αλάθητο του κριτήριού του εγγυόντανε οι θρίαμβοι της τεράστιας καριέρας του. Ο πραγματικός λόγος της διαφοράς της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ από οποιαδήποτε άλλη ομάδα στον κόσμο ήταν ότι ο προπονητής έπειθε τους παίκτες που διάλεγε ότι αξίζουν τη φανέλα της: κατά κάποιο τρόπο η επιλογή τους από αυτόν τον αλάνθαστο μάνατζερ ήταν και η απόδειξη της ικανότητας τους, η ίδια τους η καταξίωση. Είτε με πιτσιρικάδες, είτε με ηρωικούς «γέροντες», είτε με ακριβούς παίκτες, είτε με ανακαλύψεις, είτε εφαρμόζοντας προγράμματα λιτότητας, είτε σκορπώντας  εκατομμύρια για εκείνους που μόνο ο Σερ έβλεπε ως απαραίτητους, η Γιουνάιτεντ ήταν πάντα αξιόμαχη γιατί ο προπονητής της έπειθε τους παίκτες του ότι για να βρίσκονται εκεί είναι οικαλύτεροι: στο παιχνίδι της σπουδαίας αυτής ομάδας υπήρχε μόνο η σιγουριά της υπεροχής χωρίς καμία απολύτως δόση αλλαζονίας. Αυτή η σιγουριά έκανε την καριέρα του Γκιγκς ατελείωτη, βοηθούσε το Ρούνεϊ να σκοράρει με ψαλιδάκια μετά από μήνες αποχής, επέτρεπε στον Τσακαρίτο και τον Γουέλμπεκ να ωριμάζουν σε χρόνο ρεκόρ. Μόνο που αυτή η μετάγγιση σιγουριάς γίνονταν αποκλειστικά από το Φέργκιουσον και από κανένα άλλο.Ο κακόμοιρος ο Μόγες ήταν καμένος από χέρι πριν αναλάβει. Είναι αδύνατο να διαδεχτείς ένα άνθρωπο σαν το Φέργκιουσον γιατί δεν μπορείς να συγκριθείς μαζί του. Σε ένα βιβλίο για το Μουρίνιο που κυκλοφόρησε πριν μέρες στην Ισπανία, ο συγγραφέας γράφει ότι ο Πορτογάλος έκλαψε όταν άκουσε πως δεν πήρε τη θέση του Σερ Αλεξ και στο άκουσμα του Μόγες αναρωτήθηκε τι έχει ο πρώην κόουτς της Εβερτον που δεν έχει αυτός: η απάντηση είναι ότι ο Μόγες έχει την αξία του σίγουρα χειρότερου, δηλαδή μπορεί να γίνει μια χαρά θυσία. Ο πρώτος μετά το Σερ Αλεξ ήταν καταδικασμένος σε αποτυχία – θα τον συνέθλιβε η απουσία του αλάνθαστου θρύλου. Πιθανότατα ο Μουρίνιο να ήθελε να βάλει αυτού του τύπου το στοίχημα – ωστόσο για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι καλύτερο (!) αυτό που γίνεται τώρα κι ας πονάει κομμάτι. Η ομάδα, οι οπαδοί της και όσοι την αγαπάνε, δεν ζουν την αρχή μιας νέας εποχής αλλά το τέλος της εποχής του Σερ Αλεξ: ένα τέτοιο τέλος δεν έρχεται τη στιγμή που ο κόουτς λέει αντίο, προκαλώντας την τελευταία συγκίνηση, αλλά έρχεται μετά, όταν καταλαβαίνεις την απουσία του. Ο ερχομός μιας νέας εποχής θα ρθει όταν ο πειρασμός της σύγκριση παραχωρήσει τη θέση του στην γλυκιά ανάμνηση. Αλλά, μακάρι να κάνω λάθος, κάτι μου λέει πως το πράγμα θα πάρει καιρό…